Τα αποτελέσματα των πρόσφατων δημοτικών και νομαρχιακών εκλογών επιβεβαίωσαν, μεταξύ άλλων, και την αντοχή του δικομματισμού. Τα ποσοστά των συνδυασμών που υποστηρίχτηκαν είτε από τη Νέα Δημοκρατία, είτε από το ΠΑΣΟΚ, δείχνουν ότι ο δικομματισμός, ως σύστημα, διατηρεί τις δυνάμεις του. Κατ' επέκταση, ο συσχετισμός των δυνάμεων, απ' τον οποίο κρίνεται η κατεύθυνση των εξελίξεων σ' όλα τα μέτωπα, παραμένει αρνητικός για τους εργαζόμενους και τα γενικότερα λαϊκά συμφέροντα.

Παραμένει, λοιπόν, σε πλήρη ισχύ το ζήτημα και ο στόχος για ένα πλήγμα του δικομματικού συστήματος, που θα δώσει τη δυνατότητα στις λαϊκές δυνάμεις να απελευθερωθούν για να διεκδικήσουν αυτά που τους ανήκουν και δικαιούνται. Για μια τέτοια προοπτική είναι προφανές ότι υπάρχουν οι αντικειμενικές προϋποθέσεις. Υπάρχει, όμως, ανάγκη να διευκρινιστεί με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο η φύση, ο χαρακτήρας του δικομματισμού. Αυτή η διευκρίνιση είναι απαραίτητη για να γίνει αντιληπτό ότι δεν είναι καθόλου σίγουρο πως όλες οι δυνάμεις που ζητούν το πλήγμα στο δικομματισμό εννοούν το ίδιο πράγμα.

Παραδείγματος χάριν, ο ΣΥΝ, η ηγεσία του οποίου επιμένει ότι το πρόβλημα του δικομματισμού είναι θέμα απλής αριθμητικής. Ο πρόεδρος του ΣΥΝ, Αλέκος Αλαβάνος, στην ομιλία του κατά την πρόσφατη συνεδρίαση της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του κόμματός του, απέδωσε την αντοχή του δικομματισμού, μεταξύ άλλων, στην «αδυναμία της αριστεράς να προωθήσει με αξιοπιστία μια εναλλακτική πρόταση εξελίξεων» και στην «απωθητικότητα που δημιουργείται μέσα από την εικόνα διαίρεσης σε αυτό που ο κόσμος προσλαμβάνει ως ιστορική αριστερά». Με άλλα λόγια, ο πρόεδρος του ΣΥΝ επανέφερε τη γνωστή θέση ότι, δηλαδή, φταίει το ΚΚΕ που δε συναινεί σε μια εκλογική σύμπραξη!

Το δικομματικό σύστημα δεν προέκυψε στη χώρα μας ως προϊόν των πολιτικών εξελίξεων. Ηταν συστατικό στοιχείο του σχεδίου που εκπονήθηκε το 1974, με την ανάπηρη μεταπολίτευση, από τις ιθύνουσες (οικονομικές και πολιτικές) δυνάμεις και την αποφασιστική συμβολή του ιμπεριαλιστικού παράγοντα. Το σχέδιο εκείνο περιλάμβανε τις στρατηγικές επιλογές της άρχουσας τάξης στα νέα δεδομένα, αλλά και το μηχανισμό που θα διασφάλιζε την απρόσκοπτη εφαρμογή της πολιτικής που θα τις υπηρετούσε. Δηλαδή, η κυριαρχία των δύο μεγάλων κομμάτων και η εναλλαγή τους στην κυβερνητική εξουσία δε θα έλεγε τίποτα απολύτως αν δεν εξυπηρετούνταν η βασική απαίτηση για τη σταθερή προώθηση των στρατηγικών επιλογών.

Εχοντας στα χέρια τους και τη νομοθετική εξουσία, αξιοποίησαν και αξιοποιούν το εκλογικό σύστημα, για να εμπεδώνουν την κυριαρχία τους, καταληστεύοντας τις ψήφους των άλλων κομμάτων. Ομως, ο δικομματισμός ήταν και παραμένει κατ' εξοχήν πρόβλημα πολιτικής και των μηχανισμών χειραγώγησης, εξαγοράς, φθοράς των συνειδήσεων. Πλήγμα στο δικομματισμό, λοιπόν, σημαίνει πρώτ' απ' όλα πλήγμα στην πολιτική του και αυτό δεν μπορεί να δοθεί από μια πολιτική δύναμη που συνυπογράφει τη μία τουλάχιστον από τις γενέθλιες συνθήκες του δικομματικού συστήματος, την ένταξη και παραμονή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Αν, λοιπόν, η ηγεσία του ΣΥΝ επιθυμεί να δει ένα ακόμη στήριγμα του δικομματισμού δεν έχει παρά να κοιταχτεί στον καθρέφτη των πολιτικών της επιλογών.