Το τραγικό δυστύχημα που συνέβη το περασμένο Σάββατο στην υπερκορεσμένη χωματερή των Ανω Λιοσίων με τον ακρωτηριασμό ενός οδηγού απορριμματοφόρου, δεν ήταν ούτε τυχαίο, ούτε απρόβλεπτο συμβάν. Πρόκειται για ένα γεγονός που πολλοί είχαν προβλέψει, διαπιστώνοντας το αδιέξοδο στο οποίο έχει φτάσει το πρόβλημα της διάθεσης και διαχείρισης των απορριμμάτων στο Λεκανοπέδιο Αττικής. Πριν ακριβώς ένα μήνα η βουλευτής του ΚΚΕ Βέρα Νικολαΐδου (8 - 12 - 2006) καταθέτοντας Επίκαιρη Ερώτηση στη Βουλή για το θέμα, προειδοποιούσε ότι «τα ακάλυπτα πρανή με τις απότομες κλίσεις τους εγκυμονούν σοβαρούς κινδύνους κατολισθήσεων και αποτελούν άμεση απειλή για τους εργαζόμενους και τους χρήστες του ΧΥΤΑ». Τότε η κυβέρνηση διά του αρμόδιου υπουργού εμφανίστηκε καθησυχαστική και δεν πήρε ούτε ένα μέτρο για την αποσόβηση κάποιας τραγωδίας που με μαθηματική ακρίβεια ερχόταν. Τώρα τηρεί «σιγήν ιχθύος»: ένοχη σιωπή...

Το ζήτημα, όμως, της διαχείρισης των απορριμμάτων στο Λεκανοπέδιο Αττικής - και γενικότερα σε όλη τη χώρα - αποτελεί ένα διαρκές έγκλημα για τη δημόσια Υγεία. Πρόκειται για μια «βραδυφλεγή βόμβα» που εδώ και 15 τουλάχιστον χρόνια κρατούν στα χέρια τους και διακινούν μεταξύ τους όλες οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, αρνούμενες να την αδρανοποιήσουν, δηλαδή να δώσουν τις αναγκαίες επιστημονικοτεχνικές και περιβαλλοντικά ενδεδειγμένες για τον τόπο λύσεις. Απόλυτα συνένοχοι στο αδιέξοδο αυτό είναι βέβαια και οι φορείς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης (ΕΣΔΚΝΑ - ΤΕΔΚΝΑ - Τοπικές και Νομαρχιακές αρχές, στην περίπτωση της Αττικής), που συνδιοικούνται από εκπροσώπους των δύο αυτών κομμάτων και του ΣΥΝ και οι οποίες αντί να απαιτήσουν λύσεις, αβαντάρουν τις κυβερνήσεις και συντηρούν το αίσχος της ανεξέλεγκτης διάθεσης των απορριμμάτων. Είναι όλοι αυτοί που με τον προωθούμενο περιφερειακό σχεδιασμό επιδιώκουν να διαιωνιστεί μια κατάσταση που θέλει η ευρύτερη περιοχή του Θριάσιου Πεδίου να αποτελεί τον σκουπιδότοπο της Αττικής. Να δέχεται, δηλαδή, αυτή η περιοχή το 85% από τους 5.000 τόνους σκουπιδιών που παράγονται καθημερινά σε όλο το Λεκανοπέδιο!

Το αδιέξοδο βέβαια αυτό, δεν είναι άσχετο από τις επιδιώξεις κάποιων που εδώ και χρόνια - το τελευταίο διάστημα με ιδιαίτερη έμφαση - προσπαθούν να εισαγάγουν και στη χώρα μας άλλες πανάκριβες «λύσεις» διαχείρισης, που ευνοούν διάφορες πολυεθνικές, όπως η καρκινογόνα καύση και οι παραφυάδες της. Να προωθήσουν, δηλαδή, την περαιτέρω ιδιωτικοποίηση του τομέα της διαχείρισης των απορριμμάτων και να βάλουν το λαό να πληρώνει πολλαπλάσια τέλη καθαριότητας και άλλα «χαράτσια», ενισχύοντας την κερδοφορία των μονοπωλίων. Κι όλα αυτά υποθηκεύοντας την υγεία του, αφού πέρα από το υψηλό τους κόστος, οι εγκαταστάσεις αυτές εκλύουν επικίνδυνους ρύπους, όπως διοξίνες και βαρέα μέταλλα.

Είναι πλέον φανερό ότι «λύσεις» σαν αυτές ή άλλες όπως αυτή των «προσωρινών κυττάρων» με τις οποίες το πρόβλημα μετατίθεται από χρόνο σε χρόνο και από μήνα σε μήνα, με τον κίνδυνο να ταφούν εργαζόμενοι κάτω από τα σκουπίδια, βρίσκουν αντίθετο το λαό. Απαιτούνται πλέον ουσιαστικές κινήσεις, όπως αυτές που έχει προτείνει το ΚΚΕ: Να εντοπιστούν αμέσως κατάλληλοι χώροι και να οργανωθούν σύγχρονες εγκαταστάσεις διάθεσης και επεξεργασίας απορριμμάτων, που έχει ανάγκη η Αττική, με αποκλεισμό της ήδη βεβαρημένης περιοχής του Θριάσιου και να αναζητηθούν υποψήφιοι χώροι που να πληρούν τις προϋποθέσεις και εκτός Αττικής.