Αν τα κοιτάσματα πετρελαίου στη μακρινή Ρωσία εξακολουθούσαν και σήμερα να αποτελούν ιδιοκτησία του λαού της χώρας και ο τομέας της ενέργειας στη δική μας τη χώρα ήταν ενταγμένος στη λαϊκή οικονομία, σε ένα καθεστώς λαϊκής εξουσίας. Και αν οι δύο χώρες αποφάσιζαν στα πλαίσια των αμοιβαία επωφελών τους σχέσεων να υπογράψουν μια συμφωνία του μεγέθους και της σημαντικότητας που έχει το έργο του αγωγού Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη, τότε η χτεσινή μέρα θα μπορούσε να θεωρηθεί μέρα ιστορικής σημασίας. Μόνο που επειδή με τα «αν» και με τα «θα» δε γράφεται ιστορία, καλό είναι την κάθε εξέλιξη να τη βλέπουμε στα μέτρα που της ταιριάζουν.

Ναι, η Ελλάδα είναι μια χώρα ενεργειακά απόλυτα εξαρτημένη από το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο άλλων περιοχών. Ομως, τέτοια θα παραμείνει και μετά την κατασκευή του αγωγού. Ναι, σήμερα χρυσοπληρώνουμε τα καύσιμα και κάθε μορφή ενέργειας που καταναλώνουμε. Ακριβώς το ίδιο θα συμβαίνει και αφού αρχίσει να ρέει το ρωσικό πετρέλαιο. Ναι, εξαιτίας της πολιτικής που ακολουθούν η ΕΕ και οι εναλλασσόμενες κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, η Ελλάδα όλο και συχνότερα εμπλέκεται στα εξελισσόμενα ενδοϊμπεριαλιστικά παιχνίδια, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ασφάλεια και την ειρήνη στην περιοχή. Ε, εδώ τα πράγματα δε θα μείνουν ίδια. Αντίθετα, θα επιδεινωθούν. Η κατασκευή του αγωγού όχι μόνο δε θα συμβάλει στη βελτίωση της γεωπολιτικής θέσης της χώρας, όπως διατείνονται οι κυβερνώντες, αλλά αντίθετα - όπως ήδη έχει φανεί - τη σπρώχνει ακόμα πιο βαθιά και την καθιστά μέρος των αντιθέσεων και του ανταγωνισμού, τόσο ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, όσο και στον ανηλεή και μέχρις εσχάτων πόλεμο των πολυεθνικών του κλάδου για την πλήρη επικράτηση.

Από την κατασκευή του αγωγού είναι βέβαιο ότι κάποιοι θα κερδίσουν αμύθητα ποσά. Πρώτα και κύρια οι αμερικανικές και ρώσικες πολυεθνικές, που έχουν βάλει στο χέρι τις πετρελαιοπηγές και τα άλλα ενεργειακά αποθέματα της Ρωσίας. Από κοντά διάφοροι μονοπωλιακοί όμιλοι στον τομέα των κατασκευών, των μεταφορών, φυσικά οι τράπεζες, αλλά και τα μεγάλα βιομηχανικά συγκροτήματα της ΕΕ, που μέσα από την εξασφάλιση του νέου διαύλου μεταφοράς και τη συντόμευση της διαδρομής μεταφοράς πετρελαίου, θα εξασφαλίσουν την ακόμα μεγαλύτερη αύξηση της κερδοφορίας τους. Κάποιο... κοκαλάκι, από τα τεράστια καπιταλιστικά κέρδη που θα προκύψουν, θα έχουν και οι εκπρόσωποι της ντόπιας ολιγαρχίας, που με... πρωτοπόρους τον Λάτση και τις μεγάλες κατασκευαστικές εταιρείες, τρίβουν ήδη τα χέρια τους για τη συμφωνία που επιτεύχθηκε. Για το λαό, έτσι κι αλλιώς, ακόμα και οι κυβερνώντες μιλούν για κάποιες 200-250 θέσεις εργασίας - σταγόνα, δηλαδή, στον ωκεανό των 500-600 χιλιάδων ανέργων.

Εργα, όπως είναι ο αγωγός για τον οποίο γίνεται λόγος, και τα οποία στις σύγχρονες κοινωνίες υλοποιούνται με αποκλειστικό γνώμονα το κέρδος των ολίγων και σε βάρος των εργαζομένων, σε διαφορετικές συνθήκες και σε κοινωνίες που μέλημά τους θα ήταν η ολόπλευρη ικανοποίηση των αναγκών του λαού, θα μπορούσαν να επιδρούν άκρως ευεργετικά. Πρωταρχική προϋπόθεση για κάτι τέτοιο είναι η κατάργηση των μονοπωλίων, η κοινωνική ιδιοκτησία στον ορυκτό πλούτο, στα δίκτυα μεταφορών και διαχείρισης, του κλάδου της ενέργειας συνολικά, που απαιτούν λαϊκή εξουσία και οικονομία.