Οι πρώτες σειρήνες ήχησαν ξημερώματα στη Βαγδάτη. Ξημερώματα της 20ής Μάρτη 2003. Εδωσαν τέλος σε μια αντίστροφη μέτρηση, που άρχισε τουλάχιστον ένα χρόνο νωρίτερα. Η επιχείρηση «Ιρακινή Ελευθερία», όπως ονομάστηκε από τη «συμμαχία των προθύμων» (ΗΠΑ, Βρετανία, Αυστραλία, Πολωνία) που ανέλαβε να την υλοποιήσει και παρά την παγκόσμια κατακραυγή, ήταν γεγονός. Και προκάλεσε όντως «σοκ και δέος». Οχι μόνο στον ιρακινό λαό, αλλά σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Τέσσερα χρόνια μετά, η πραγματικότητα δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες ή για εθελοτυφλίες. Η εισβολή στο Ιράκ ήταν ειλημμένη απόφαση, πολύ πριν η Ουάσιγκτον «ανακαλύψει» το πρόσχημα της ύπαρξης όπλων μαζικής καταστροφής ή των διασυνδέσεων του καθεστώτος Χουσεΐν με την αλ Κάιντα, όπως αποδεικνύουν απόρρητα έγγραφα που ήρθαν, εκ των υστέρων, στη δημοσιότητα και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.

Αλλωστε, τα προσχήματα αυτά είχαν καταρριφθεί εντός του Συμβουλίου Ασφαλείας πριν την εξαπόλυση της επίθεσης, από τους κατεξοχήν αρμόδιους: τους επιθεωρητές του ΟΗΕ και της Διεθνούς Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας. Και, άλλωστε, ακριβώς επειδή τα πραγματικά αίτια της εισβολής δεν είχαν καμία σχέση με τα προβαλλόμενα προσχήματα προκλήθηκε και τόσο μεγάλη ένταση μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, που συγκρούστηκαν σε διπλωματικό επίπεδο δριμύτατα με αποκορύφωμα τις ομιλίες των υπουργών Εξωτερικών Γαλλίας, Ρωσίας και Γερμανίας στην έδρα του ΟΗΕ.

Η εισβολή στο Ιράκ ουδόλως σχετιζόταν και σχετίζεται με «κατασκευασμένες τρομολαγνικές απειλές» ή «ατομικές ελευθερίες και δημοκρατικά δικαιώματα» (υπό το μανδύα των οποίων έγινε, εκ των υστέρων απόπειρα να ενδυθεί το ιμπεριαλιστικό έγκλημα στο Ιράκ στο πλαίσιο του σχεδίου για την «ευρεία Μέση Ανατολή»). Το Ιράκ και ο λαός του έγιναν στόχος, γιατί βρίσκονται στη νευραλγική γεωστρατηγικά και εξαιρετικά πλούσια ενεργειακά περιοχή του Κόλπου ή αλλιώς της Ευρασίας.

Ο έλεγχος των ενεργειακών πηγών και δρόμων ολόκληρης της περιοχής είναι το «κλειδί» για τη διασφάλιση της παγκόσμιας ισχύος και υπεροχής της ιμπεριαλιστικής δύναμης που θα το πετύχει. Γι' αυτό και αίφνης τόσοι πολλοί «ανησύχησαν» για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Και στη συνέχεια τα «ξέχασαν», όταν αντιλήφθηκαν ότι οι συνθήκες άρχισαν να γίνονται ευνοϊκότερες, προκειμένου να συμμετάσχουν στο μοίρασμα της «πολύτιμης πίτας». Το ίδιο ισχύει και με την άλλη επέμβαση, το 2001, στο Αφγανιστάν.

Σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά, η συμμαχία «των προθύμων» έχει φυλλορροήσει. Οι κατοχικές δυνάμεις, προσπαθώντας ματαίως (όπως αποδεικνύουν οι απώλειές τους) να ελέγξουν τη χώρα, ανέδειξαν κυβερνήσεις και επέλεξαν συμμαχίες που απλώς καλλιέργησαν περαιτέρω το δηλητήριο του διχασμού. Η εφιαλτική κατάσταση που έχει διαμορφωθεί μέσα από την όξυνση εξαιρετικά επικίνδυνων στοιχείων, όπως είναι οι θρησκευτικές αντιπαραθέσεις, απειλεί να τινάξει στον αέρα ολόκληρη την περιοχή με ανεξέλεγκτες συνέπειες, ενώ η Ουάσιγκτον μηρυκάζει το ίδιο τρομακτικό σενάριο και απέναντι στο Ιράν. Σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά, ο πόλεμος μοιάζει να βρίσκεται μόλις στην αρχή του με τους λαούς της περιοχής να σηκώνουν στις πλάτες της δικής τους αντίστασης μεγάλο βάρος της ευθύνης για το μέλλον όλων μας. Γι' αυτό και είναι περισσότερο αναγκαία σήμερα η αλληλεγγύη μας στους αγωνιζόμενους λαούς - θύματα του ιμπεριαλισμού.