Η γυναίκα της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων ανεβαίνει έναν πραγματικό Γολγοθά 365 μέρες το χρόνο. Τη βασανίζουν η ανεργία και η ανέχεια, οι μισθοί πείνας, που δεν μπορούν να καλύψουν ούτε στο ελάχιστο τις σύγχρονες ανάγκες, τις δικές της και της οικογένειάς της, η εργοδοτική τρομοκρατία και αυθαιρεσία, η αγωνία για το μέλλον των παιδιών της, το βάρος των πολλαπλών ρόλων που αναγκαστικά επωμίζεται απουσία δομών που θα 'πρεπε το κράτος να εξασφαλίζει και πολιτικής που θα ελάφρυνε τη θέση της.

Αυτή είναι η πραγματικότητα κάθε γυναίκας, εργαζόμενης, άνεργης, αγρότισσας, φοιτήτριας, κλπ. Και δεν περιμέναμε φυσικά αυτή την πραγματικότητα να την ομολογήσει η κυβέρνηση. Αν το έκανε θα ήταν σα να ομολογούσε πως ναι, εφαρμόζει μια βαθιά ταξική αντιλαϊκή πολιτική με πολλαπλές συνέπειες σε βάρος των γυναικών. Αλλά από το σημείο αυτό μέχρι του σημείου ο υπουργός Εσωτερικών να διεκδικεί δάφνες για τα κυβερνητικά επιτεύγματα υπέρ των γυναικών πάει πολύ.

Δήλωσε ο Πρ. Παυλόπουλος: «Εχουμε υπερβεί τους στόχους μας» αναφορικά με τη μείωση - όπως εκτίμησε - της ανεργίας των γυναικών στο 13,1%. Υπερέβη πράγματι αλλά τα εσκαμμένα ο κ. Παυλόπουλος. Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι η ανεργία των γυναικών - μακράν πρώτες στη λίστα των μακροχρονίως ανέργων - μειώθηκε, αυτό καθόλου δε σημαίνει ότι εξασφαλίστηκαν θέσεις εργασίας πλήρους απασχόλησης με πλήρη δικαιώματα. Κάτι τέτοιο δε συνέβη. Τι συνέβη; Προγράμματα και ξανά προγράμματα, κατάρτισης και επανακατάρτισης, ψευτοδουλιές παρτ - τάιμ, όλα δηλαδή όσα συμβάλλουν στην επίτευξη ενός τριπλού στόχου: Και την ανεργία να εμφανίζουν μειωμένη, καταγράφοντας σαν εργαζόμενη ακόμα και κάποια που απασχολείται 2 ώρες τη βδομάδα και τη δυσαρέσκεια να αμβλύνουν και την υπερεκμετάλλευση των γυναικών να ενισχύουν.

Η κυβέρνηση της ΝΔ, συνεχίζοντας το έργο από εκεί που το άφησε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, όχι μόνο δεν έλαβε ούτε ένα ουσιαστικό μέτρο στην κατεύθυνση της ισοτιμίας των δύο φύλων, υπέρ των γυναικών, αλλά με την πολιτική της χειροτέρεψε ραγδαία τη θέση τους. Πού είναι, κ. Παυλόπουλε, οι δημόσιοι παιδικοί σταθμοί; Πού είναι η αποκλειστικά δημόσια δωρεάν Παιδεία, πού βρίσκονται οι υπηρεσίες Υγείας, Πρόνοιας, οι δομές εκείνες οι οποίες θα ανακούφιζαν τις γυναίκες και που θα έπρεπε να είναι αποκλειστικά δημόσιες και δωρεάν και να μην υπάρχει η παραμικρή δράση ιδιωτών; `Η μήπως με τα 77 λεπτά του ευρώ αύξηση στο μεροκάματο που ΓΣΕΕ, ΣΕΒ, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ χειροκρότησαν αντισταθμίζεται η απουσία όλων αυτών; Τι έγινε για την προστασία της μητρότητας, που αποτελεί συχνότατα αιτία απόλυσης; Ποια μέτρα ελήφθησαν για τη λαϊκή στέγη, για τη συνταξιοδότηση κλπ.;

Ρητορικά τα ερωτήματα. Τέτοια μέτρα απαιτούν άλλη πολιτική. Και η πραγματική ισοτιμία των δύο φύλων απαιτεί άλλη εξουσία. Η απάντηση των γυναικών στον εμπαιγμό που γίνεται σε βάρος τους δεν μπορεί να είναι άλλη από την ενεργό συμμετοχή τους στην ταξική πάλη, από τη συστράτευσή τους στον αγώνα για τη λαϊκή εξουσία. Για να κατακτήσουν όλα όσα δικαιούνται και αξίζουν, πρέπει να αποκτήσουν εμπιστοσύνη στη δύναμη της πάλης και να τη στρέψουν εναντίον και της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.