Οταν ο αθλητισμός στο όνομα του «επαγγελματισμού» έχει μετατραπεί σε ένα πλήρως εμπορευματοποιημένο προϊόν, που συνυπάρχει με τους νόμους και τους κανόνες της «οικονομίας της αγοράς» και της «επιχειρηματικότητας», τότε στο άμεσο μέλλον όλοι εκ νέου θα γίνουμε μακάβριοι μάρτυρες: Μιας δολοφονίας για το «χρώμα» της φανέλας. Μιας εικόνας, ενός νεκρού αθλητή από τη χρήση αναβολικών, προκειμένου να ανταποκριθεί στις αυξημένες ...απαιτήσεις των αγώνων.

Στο όνομα του «επαγγελματικού» αθλητισμού, τα πάντα θυσιάζονται για το «ζεστό χρήμα» των χορηγών και ο αθλητής λογίζεται σαν «προϊόν», που φέρνει στην επιχείρηση «κέρδη» ή «ζημιές» ανάλογα με τις επιδόσεις του. Οι όροι ρεκόρ, μετάλλια, διακρίσεις, συμβόλαια, τρόπαια, μισθοί, χορηγίες, ΠΑΕ, πρόεδροι, αναβολικά έχουν «βιάσει» την πραγματική έννοια του αθλητισμού. Ο ανθρωπισμός, η άμιλλα, η χαρά, που συνυπάρχουν με τον αθλητισμό, έχουν διαστρεβλωθεί πλήρως με τον επαγγελματισμό και με τον κακώς εννοούμενο πρωταθλητισμό, αφού κάθε νέος άνθρωπος που για πρώτη φορά θα μπει μέσα σ' ένα γήπεδο, σ' ένα χώρο άθλησης, διαπαιδαγωγείται με στόχο την ενίσχυση του «ατομικισμού», του «ανταγωνισμού» και με τελικό στόχο να «ποτιστεί» η συνείδησή του ότι η επίτευξη της «νίκης» αποτελεί ...αυτοσκοπό.

Αυτά τα νέα παιδιά, που ποτέ μέσα στο σχολείο τους δε διδάχτηκαν τις πραγματικές αξίες του αθλητισμού και που δεν μπορούν να αθληθούν αφού ο σχολικός αθλητισμός είναι ανύπαρκτος, είναι που σήμερα, αλλά και αύριο θα «στελεχώσουν» τους οργανωμένους «στρατούς» των ΠΑΕ και στο όνομα της δήθεν υπεράσπισης της αγαπημένης τους ομάδας θα σπάσουν, θα κάψουν και θα σκοτώσουν, αν χρειαστεί, αυτόν που ο εκάστοτε πρόεδρος της ΠΑΕ θα έχει υποδείξει ως ...εχθρό. Στόχος του συστήματος είναι οι νέοι άνθρωποι να χειραγωγηθούν και να αποχαυνωθούν μέσα στα «κασκόλ» και τις «κερκίδες» και να μείνουν μακριά από το λαϊκό κίνημα και τις διεκδικήσεις του.

Δεν είναι τυχαίο ότι η εκάστοτε πράσινη και μπλε κυβέρνηση χτυπάει με ρόπαλα και ΜΑΤ τους εργάτες, που διεκδικούν αύξηση στο μεροκάματο και καλύτερες συνθήκες εργασίας, αλλά την ίδια στιγμή σπεύδει να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις των ΠΑΕ, που ζητούν να χαριστεί μια δημόσια έκταση στην ομάδα τους για να φτιάξει νέο γήπεδο ή να σβηστούν τα χρέη της προηγούμενης «προεδρικής παράγκας». Το κράτος, λοιπόν, μεταχειρίζεται τον αθλητισμό για να κάνει πολιτική και αξιοποιεί οπαδούς των ΠΑΕ για να πάρει νέα κατασταλτικά μέτρα, που δεν εξαλείφουν τη βία από τα γήπεδα.

Ο επαγγελματικός αθλητισμός, στα πρότυπα που είναι δομημένος, γεννάει και αναπαράγει τη βία. Οσοι νόμοι και αν ψηφιστούν, δεν πρόκειται να λύσουν το πρόβλημα. Οριστική λύση θα δοθεί μόνο αν διαλυθούν οι σάπιες «επαγγελματικές δομές» του αθλητισμού. Αν δημιουργηθεί ένας ερασιτεχνικός αθλητισμός που θα στηρίζεται από το κράτος, που θα παρέχει εκείνα τα ποσά που θα απαιτούνται για την οικοδόμηση του μαζικού λαϊκού αθλητισμού. Αυτός πρέπει να είναι και ο στόχος των μαζικών κοινωνικών φορέων και των κινημάτων που στηρίζουν τον ερασιτεχνικό αθλητισμό και που σήμερα πρέπει να απαιτήσουν οι γειτονιές και τα σχολειά να γεμίσουν με αθλητικές υποδομές, που μέσα απ' αυτές θα βγουν οι αυριανοί αθλητές και πρωταθλητές, που δε θα αναζητούν χορηγούς και προέδρους για να επιβιώσουν, αλλά θα αγωνίζονται για να προάγουν την ιδέα του ερασιτεχνικού αθλητισμού.