Μας έλειψαν, τα τελευταία χρόνια. Οχι η τέχνη τους - αυτή πάντα ήταν δική τους και δική μας - οι ίδιοι. Στερηθήκαμε, για καιρό, την υπερηφάνεια να λέμε: «Αυτός είναι δικός μας». Οχι με την έννοια της αποκλειστικότητας - δε χωράει σε ιδεολογικά, πολιτικά και κομματικά «τείχη», η πολιτιστική δημιουργία - αλλά της συναντίληψης, της συντροφικότητας και της συναγωνιστικότητας. Μας έλειψε ο καλλιτεχνικός λόγος τους, ως επιβεβαίωση της ρεαλιστικότητας της ιδεολογίας μας και της κοινωνικοπολιτικής πρότασής μας. Αυτός του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, που ποτίζει με νόημα τις ρίζες μας, λέγοντας: «Εμείς είμαστε οι αριστεροί, που 'χαμε ανθρώπους στις φυλακές και στα νεκροταφεία». Αυτός του Διονύση Τσακνή, που καθαρίζει τον ορίζοντα του μέλλοντός μας, τονίζοντας: «Το φως του "τούνελ" είναι η Αριστερά». Αυτός του Δημήτρη Μητροπάνου, που αναδεικνύει την ποιότητα της διαφορετικότητας, μέσα στην κοινότητα των σκοπών μας, επισημαίνοντας: «Ο,τι καλό χωράει παντού».

Με πολλούς και σημαντικούς ανθρώπους της Τέχνης δεν είχαμε άμεση, πολιτική σχέση, τα τελευταία χρόνια. Επικοινωνούσαμε, μέσω της δημιουργίας τους, αλλά από απόσταση. Κι ήταν αυτή η απόσταση, που μας στενοχωρούσε. Γιατί πάντα η Αριστερά είχε στους κόλπους της τους ανθρώπους του πολιτισμού. Πάντα ήταν η «παράταξη» των ποιητών, των συγγραφέων, των καλλιτεχνών του θεάτρου, της μουσικής, της ζωγραφικής, της χαρακτικής, της γλυπτικής. Η «παράταξη» της ελεύθερης σκέψης, του διαφορετικού και καινοτόμου λόγου, της δημιουργίας του νέου και του ωραίου. Μια φιλόξενη εστία για ανθρώπους με ταλέντο, με ικανότητες, με ιδέες, με οράματα. Και, ταυτόχρονα, μια έπαλξη αγώνων για ν' ανοίξουν, παντού στην κοινωνία, εστίες πολιτισμού, «όπλα» στον αγώνα της ανθρωπότητας να ξεφύγει από τη βαρβαρότητα ενός απολίτιστου κοινωνικοπολιτικού συστήματος, που τη βαραίνει, επιχειρώντας να καθυστερήσει την ιστορική διαδρομή της.

Σήμερα, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης του καπιταλισμού και της ιμπεριαλιστικής «pax Amerikana», που πολλοί μιλούν για το «τέλος της ιστορίας», χρειαζόμαστε, περισσότερο παρά ποτέ, να 'ναι μαζί μας οι «σκαπανείς» του πολιτισμού. Οχι μόνο για να δίνουν κουράγιο σ' αυτούς που επιμένουν στο όνειρο, αν και ζουν στην εποχή του εφιάλτη, αλλά και για να συντηρούν ζεστή τη στάχτη της εστίας, απ' όπου θα ξεπηδήσουν ξανά οι σπίθες της φωτιάς. Εχουμε ανάγκη να είναι «δικός» μας αυτός που τραγουδά το «ρίξε κόκκινο στη νύχτα» και μετατρέπει την πίκρα μας σε ενθουσιασμό. Θέλουμε να 'ναι «δικός» μας αυτός που τραγουδά «γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον, που φτιάχνετε όπως θέλετε», για να βγάζουμε κοροϊδευτικά τη γλώσσα μας σε όσους «αποφασίζουν για μας, χωρίς εμάς». Επιζητούμε να 'ναι «δικός» μας αυτός που τραγουδά «τα όνειρα δεν μπαίνουν σε πλειστηριασμό», για ν' απαντάμε με θάρρος κι αισιοδοξία στους «μειοδότες» της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς μας.

Θέλουμε να 'ναι «δικοί» μας όλοι οι άνθρωποι της Τέχνης και του Πολιτισμού. Οχι για να τους βάλουμε στο ψηφοδέλτιο των εκλογών σαν «διάττοντες αστέρες», κράχτες που θα «τραβήξουν κόσμο», αλλά για να επιβεβαιώνουν, με την παρουσία τους, την πολιτιστική πολιτική ταυτότητα της Αριστεράς. Τους θέλουμε πρωτοπόρους συμμαχητές στο Μέτωπο του Πολιτισμού που πολεμάει στα χαρακώματα τη βαρβαρότητα, για να σηματοδοτούν την πορεία μας προς ένα καλύτερο μέλλον της πατρίδας μας και της ανθρωπότητας.