Οι άδειες καρέκλες στο συνέδριο του Εργατικού Κέντρου Αθήνας, τις οποίες η συντριπτική πλειοψηφία των συνέδρων εγκατέλειψε μόλις από το βήμα κατέβηκαν οι πολιτικοί, προχτές πρώτη μέρα του συνεδρίου. Η απουσία της συντριπτικής πλειοψηφίας των συνέδρων κυρίως από τις παρατάξεις ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ, χτες, δεύτερη μέρα των εργασιών του συνεδρίου, όπου υποτίθεται έπρεπε να αναδειχτούν και να συζητηθούν τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η εργατική τάξη του Λεκανοπεδίου, είναι άλλη μια απόδειξη της άσχημης κατάστασης που βρίσκεται το συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας μας. Βέβαια, η εικόνα αυτή, από την οποία εξαιρούνται οι αντιπρόσωποι του ΠΑΜΕ που ήταν εκεί σύσσωμοι - όπως άλλωστε όφειλαν - είναι το σύμπτωμα, δεν είναι η αιτία του προβλήματος.

Το πρόβλημα είναι βαθύτερο και έχει να κάνει όχι μόνο με τη λειτουργία των συνδικάτων, αλλά με την πολιτική και τη στρατηγική πολλών απ' αυτά. Αφορά στους στόχους και τα συμφέροντα που πρεσβεύουν οι δυνάμεις του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού στη ΓΣΕΕ και στις μεγάλες συνδικαλιστικές οργανώσεις, όπως είναι το ΕΚΑ. Διότι το ζήτημα δεν είναι βέβαια ότι εκατοντάδες σύνεδροι δεν πάτησαν στο συνέδριο για το οποίο εκλέχτηκαν και «πήγαν να πιάσουν το Μάη». Η τραγωδία είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι δε νιώθουν δεσμευμένοι από τα εργατικά συμφέροντα, δεν πονάνε και δε νοιάζονται για τους εργάτες. Οι κυρίαρχες παρατάξεις σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, κοιτάζουν αλλού, είναι μακριά και πέρα από τα βάσανα της εργατικής τάξης. Το πρόβλημα για τα συνδικάτα είναι ότι οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού δίνουν διαπιστευτήρια στην πολιτική του δικομματισμού, υποκλίνονται στα κελεύσματα του ΣΕΒ, χειροκροτούν και στηρίζουν την Ευρωπαϊκή Ενωση, υποκλίνονται δηλαδή στους κύριους υπεύθυνους των προβλημάτων των εργαζομένων.

Η κυριαρχία του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού και της «γραμμής του» είναι η μεγάλη γάγγραινα για τα συνδικάτα με τις αντίστοιχες συνέπειες και στη λειτουργία τους. Η κυριαρχία αυτή είναι εμπόδιο στις επιδιώξεις των εργαζομένων. Χαντακώνει τους αγώνες τους. Οι δυνάμεις αυτές δρουν ως μηχανισμός συγκράτησης και φρένου στην οργάνωση της πάλης και ως τέτοιος μηχανισμός επιτίθεται και στις ταξικές δυνάμεις του ΠΑΜΕ, που αμφισβητούν και κοντράρονται ανοιχτά με την πολιτική τους. Να γιατί η αποδυνάμωση του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, είναι αδήριτη πολιτική αναγκαιότητα.

Μια τέτοια αποδυνάμωση, θα φέρει σε καλύτερη θέση συνολικά τα συνδικάτα. Γιατί οι εργάτες έχουν σήμερα ανάγκη από συνδικάτα που θα παλεύουν και θα οργανώνουν την πάλη ευρύτερων εργατικών μαζών. Οι εργαζόμενοι έχουν ανάγκη από σωματεία που θα στέκονται στο πλάι τους, θα πρωτοστατούν στις διεκδικήσεις τους και δε θα υποκλίνονται στους εργοδότες. Σωματεία και συνδικάτα που θα πηγαίνουν κόντρα στο ρεύμα της μοιρολατρίας και της ηττοπάθειας. Που θα καθορίζουν διεκδικήσεις και αιτήματα που εξυπηρετούν τις ανάγκες των εργαζομένων και όχι των επιχειρήσεων.

Θέλουμε συνδικάτα - κέντρα αγώνα και όχι φορείς του συμβιβασμού και των «κοινωνικών διαλόγων», όπως επιδιώκουν να τα κάνουν οι πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Συνδικάτα που θα είναι αγκιστρωμένα σταθερά στη γραμμή της ταξικής πάλης, με αδιαπραγμάτευτη την πορεία ενάντια στους κεφαλαιοκράτες και στους πολιτικούς τους εκπροσώπους.