Ενα εύρημα που σταθερά πλέον εμφανίζεται στις δημοσκοπήσεις, είναι πως ένα σημαντικό μέρος του εκλογικού σώματος δε βλέπει διαφορές ανάμεσα στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ, στην αντιμετώπιση του ενός ή του άλλου προβλήματος, ή γενικότερα δεν εμπιστεύεται και τα δύο κόμματα. Σημαίνει, όμως, αυτό ότι τα δύο κόμματα είναι ακριβώς ίδια; Σίγουρα όχι. Για να λειτουργήσει, άλλωστε, ο δικομματικός ανταγωνισμός τα δύο κόμματα πρέπει και να είναι και να εμφανίζονται διαφορετικά.

Αλλιώς το οικοδόμημα του δικομματισμού θα έχανε την αίγλη του. Θα έχανε την αποτελεσματικότητά του να παγιδεύει τους εργαζόμενους στο σύστημα της δικομματικής εναλλαγής. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ είχαν και συνεχίζουν να έχουν διαφορές. Ποιες είναι, όμως, αυτές οι διαφορές; Είναι διαφορές στα επιμέρους, στα δευτερεύοντα. Διαφορές στη διαχείριση. Αλλά πάντα η διαχείριση αυτή, με τη μια ή την άλλη μορφή, είναι μέσα στα πλαίσια της ίδιας πολιτικής, της ίδιας στρατηγικής. Η στρατηγική αυτή, και για τα δύο κόμματα, είναι αδιαπραγμάτευτη. Η εξυπηρέτηση των συμφερόντων των μονοπωλίων και του ντόπιου κεφαλαίου, η προώθηση των στόχων της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, η δέσμευση στον ευρωατλαντισμό και από τους δύο, είναι δεδομένα. Δεν μπαίνουν σε καμία συζήτηση, σε καμία διαπραγμάτευση. Και εννοείται ότι παρά τις κοκορομαχίες τους δε θα τεθούν υπό αμφισβήτηση ούτε από τη ΝΔ, ούτε από το ΠΑΣΟΚ και σε αυτές τις εκλογές.

Γι' αυτό και τα δύο κόμματα αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Το νόμισμα, όμως, αυτό δεν έχει καμιά αξία στα χέρια των εργαζομένων. Είτε το κοιτάνε από τη μία πλευρά είτε από την άλλη, με αυτό τίποτα δεν μπορούν να αγοράσουν, καμιά τους ανάγκη δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν.

Καθώς οι εκλογές πλησιάζουν, τόσο τα δύο μεγάλα κόμματα θα επιδίδονται σε έναν αγώνα ενίσχυσης της «διαφορετικότητάς» τους. Τόσο θα φουσκώνουν τις διαφορές τους. Και επειδή ακριβώς δεν τους χωρίζουν τα μεγάλα και σημαντικά, τόσο σε πρώτο πλάνο θα βγαίνουν τα ζητήματα που έχουν να κάνουν με τα σκάνδαλα, με το πόσο «καθαρά» είναι τα χέρια του ενός ή του άλλου. Επειδή, ακριβώς, στον πυρήνα της πολιτικής τους είναι «δυάδα αδιαίρετη» τόσο ο καυγάς τους για την κυβερνητική εξουσία, καυγάς πραγματικός, θα πάρει και οξυμένες μορφές. Σε αυτά άλλωστε είναι μανούλες. Η όξυνση αυτή, πέραν των άλλων επιδιώξεών τους, εξυπηρετεί και στον αποπροσανατολισμό των εργαζομένων και στην πόλωση. Ακόμα όμως και έτσι δε θα πάψει να είναι ένας «καυγάς για το πάπλωμα» και όχι για την «ταμπακέρα».