Το αίσχος που τις τελευταίες μέρες «είδε» το φως της δημοσιότητας, με την αποκάλυψη των αυθαιρεσιών αστυνομικών σε βάρος κρατουμένων, αποτελεί μία μόνο πλευρά της έλλειψης πραγματικής δημοκρατίας στο σύστημα της εκμετάλλευσης. Η βαρβαρότητα που επικρατεί στους τόπους δουλιάς και η εργοδοτική αυθαιρεσία, τις συνέπειες των οποίων βιώνουν καθημερινά εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι, δε φτάνει σχεδόν ποτέ στις σελίδες και τα δελτία των «αντικειμενικών» ΜΜΕ. Κι αυτό βέβαια δεν είναι καθόλου τυχαίο.

Η πείρα που κατατέθηκε στην 3η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΠΑΜΕ έρχεται να επιβεβαιώσει ότι αυτό που οι εργοδότες προσπαθούν να επιβάλουν μέσα στους τόπους δουλιάς, είναι ο απόλυτος τρόμος. Αυτό αποτυπώνεται στην ομηρία των συμβασιούχων, στις απολύσεις εγκύων εργαζομένων, στο «μη μιλάς γιατί θα χάσεις τη δουλιά σου», που είναι άγραφος νόμος σ' εργοστάσια κι επιχειρήσεις. Σε όλες αυτές τις μορφές της τρομοκρατίας που υφίστανται οι εργαζόμενοι, προστίθενται οι πολύμορφες πιέσεις, οι απειλές, οι διώξεις, τα εμπόδια τα οποία ορθώνονται στη δράση των συνδικάτων που παλεύουν με συνέπεια για ό,τι φοβίζει την εργοδοσία: την οργανωμένη και συλλογική δράση των εργαζομένων, η οποία μπορεί να ορθώσει φραγμούς στα σχέδιά της.

Το συνδικάτο της «Σόφτεξ» σύρθηκε επί μήνες στα δικαστήρια επειδή αντιστάθηκε σε απολύσεις που έγιναν για ν' αυξηθούν οι εισπράξεις της πολυεθνικής «Μπόλτον Γκρουπ». Η πολυεθνική «Νιούζφον» απαιτεί ουσιαστικά να εγκρίνει τις ανακοινώσεις που θα μοιράζει το κλαδικό συνδικάτο στους εργαζόμενους. Στελέχη του ΠΑΜΕ βρέθηκαν στο εδώλιο του κατηγορουμένου επειδή κρέμασαν αντιπολεμικά πανό στην Ακρόπολη. Μόλις πριν λίγες μέρες, ένας ξενοδόχος στην Κέρκυρα έστειλε την αστυνομία να συλλάβει μέσα στο δωμάτιο όπου έμενε, έναν υπάλληλο που διεκδίκησε καλύτερες συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας! Ο κατάλογος με τις αυθαιρεσίες των εργοδοτών μακραίνει ασταμάτητα, με τις ευλογίες ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, την ανοχή ή και τη στήριξη των δυνάμεων του εργοδοτικού-κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Οι διακηρύξεις περί προστασίας των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» που τις τελευταίες μέρες η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ μοιράζουν αφειδώς δεξιά κι αριστερά, δεν είναι μόνο φτηνός εμπαιγμός. Γιατί, όλα τα παραπάνω δείχνουν ποια «δημοκρατία» μπορούν και θέλουν για τους εργαζόμενους. Μια «δημοκρατία» κομμένη και ραμμένη στα συμφέροντα της τάξης που υπηρετούν. Μια δημοκρατία όπου οι πολλοί, οι εκμεταλλευόμενοι και καταπιεσμένοι δε θα αμφισβητούν την κυρίαρχη πολιτική. Μια δημοκρατία που δε θα θίγει ούτε στο ελάχιστο τον πυρήνα του προβλήματος.

Η δημοκρατία που υπάρχει μέσα στους τόπους δουλιάς αποτελεί δείκτη για τη δημοκρατία γενικά σε μια κοινωνία. Η ένταση της τρομοκρατίας που εκδηλώνεται σε βάρος των εργαζομένων, είτε... «παράνομα», με βάση τους νόμους του αστικού κράτους που καθαγιάζουν την εκμετάλλευση είτε με τη βούλα αυτών των αντιδραστικών-αντεργατικών νόμων που πολλαπλασιάζονται κατ' επιταγή της ΕΕ, οδηγεί σ' ένα σαφές συμπέρασμα: το κεφάλαιο παίρνει τα μέτρα του. Οι εργαζόμενοι πρέπει να πάρουν τα δικά τους. Να σχεδιάσουν και να οργανώσουν την αντίσταση και την αντεπίθεσή τους. Και στις εκλογές που έρχονται, να καταψηφίσουν όσους θέλουν η δημοκρατία να σταματά όπου αρχίζουν οι διεκδικήσεις για την ικανοιποίηση των αναγκών του λαού και οι κίνδυνοι για την κερδοφορία των πολυεθνικών.