Τις τελευταίες βδομάδες - και από διαφορετικές πλευρές - πληθαίνουν οι επιθέσεις ενάντια στο ΚΚΕ. Κοινή συνισταμένη αυτών των επιθέσεων ο ισχυρισμός ότι το ΚΚΕ είναι ένα συντηρητικό μέχρι και αντιδραστικό κόμμα. Γιατί άραγε αυτή η πρεμούρα κομμάτων και αρθρογράφων; Είναι μόνο οι προεκλογικές σκοπιμότητες; Η ενορχηστρωμένη αυτή επίθεση έχει βαθύτερες αιτίες. Η πολιτική του ΚΚΕ, η ταξική του ανάλυση και η πρόταση διεξόδου προς τα λαϊκά στρώματα είναι καρφί στο μάτι της άρχουσας τάξης. Και επειδή μεγάλα τμήματα εργαζομένων, ακόμα και αυτοί που δεν το ψηφίζουν, στήνουν «αυτί ευήκοον» στο λόγο του ΚΚΕ, αυτό ανησυχεί την πλουτοκρατία και τους πολιτικούς της εκπροσώπους.

Βλέπεις, το ΚΚΕ τούς χαλάει τη μανέστρα. Εκεί που ΝΔ και ΠΑΣΟΚ προσκυνούν την «ανταγωνιστικότητα», εκεί που όλοι σκούζουν για την «εθνική ανάπτυξη», που δήθεν είναι για το καλό όλων, έρχονται οι κομμουνιστές και σπέρνουν το μικρόβιο της αμφισβήτησης, όταν λένε στους εργάτες ότι η κοινωνία μας είναι ταξική, όταν διακηρύσσουν πως αυτό που είναι όφελος για το μεγάλο κεφάλαιο και τους επιχειρηματικούς ομίλους, είναι χασούρα για τον εργαζόμενο. Οτι η αύξηση των κερδών των επιχειρήσεων σημαίνει καθηλωμένους μισθούς για τους εργάτες, συντάξεις πείνας για τους συνταξιούχους, ανεργία και υποαπασχόληση για εκατοντάδες χιλιάδες νέους και γυναίκες. Αυτός ο καθαρός λόγος του ΚΚΕ, που ακουμπά στην ίδια την εμπειρία των λαϊκών στρωμάτων, είναι η βαθύτερη αιτία αυτών των επιθέσεων.

Ποιος, όμως, είναι ο συντηρητικός και ποιος ο προοδευτικός στην προκειμένη περίπτωση; Είναι άραγε συντηρητικό να θεωρείς τη δουλιά δικαίωμα; Να απαιτείς κατώτερο μισθό 1.300 και σύνταξη 1.050 ευρώ; Είναι συντήρηση να διεκδικείς δημόσιο και δωρεάν σύστημα Υγείας; Να θέλεις αναβαθμισμένη Παιδεία που να μη χρυσοπληρώνεται στα φροντιστήρια; Να θες ένα σχολείο που θα μορφώνει όλα τα παιδιά; Είναι συντηρητικό να απαιτείς οι αγρότες να μπορούν να μείνουν στα χωράφια τους, να τα καλλιεργούν και να γεύονται τους κόπους τους και να μην υπακούς στις ντιρεκτίβες της ΚΑΠ και της Εωρωπαϊκής Ενωσης; Μήπως είναι συντηρητικό ότι για όλα αυτά δε φταίει το «κακό το ριζικό μας», αλλά συγκεκριμένες πολιτικές που εφαρμόζει η κυβέρνηση της ΝΔ, ενώ τις ίδιες εφάρμοζε και αυτή του ΠΑΣΟΚ; Και πως, τελικά, υπάρχει διέξοδος. Οτι αυτός ο φαύλος κύκλος μπορεί - και πρέπει - να σπάσει. Αν ο λαός πιστέψει στη δύναμή του. Αν πάψει να εμπιστεύεται τους δυνάστες του και τις κούφιες υποσχέσεις τους.

Και είναι άραγε προοδευτικό, στη σημερινή Ελλάδα, 1,5 εκατομμύριο συνταξιούχοι να επιβιώνουν με λιγότερα από 500 ευρώ σύνταξη; Είναι προοδευτικό το επίδομα φτωχοκομείου των 1.000 ευρώ το χρόνο της ΝΔ ή το 1,5 ευρώ τη μέρα του ΠΑΣΟΚ; Είναι πρόοδος ότι έχουμε πάνω από 500 χιλιάδες ανέργους; Οτι τα λαϊκά νοικοκυριά πληρώνουν αδρά για την Υγεία και την Παιδεία, ότι ακριβοπληρώνουμε ακόμα και μια βουτιά στη θάλασσα σε μια χώρα που πνίγεται μέσα στο πέλαγος; Οτι στο βωμό του κέρδους, όλα αναρτήθηκαν στο ράφι της εμπορευματοποίησης, η γη, η θάλασσα, ακόμα και ο αέρας; Οσο, λοιπόν, και να λυσσομανάνε κατά του ΚΚΕ, δε θα τους βγει. Γιατί το «προοδευτικό» των αντι-κουκουέδων, είναι τόσο συντηρητικό, τόσο βαθιά αντιδραστικό, όσο και η τάξη που εκπροσωπούν.