Τα νέα χαράτσια, που προωθεί η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στο νερό - με πρόσχημα, δήθεν, την αντιμετώπιση της λειψυδρίας - δείχνουν με σαφήνεια την πολιτική που ακολουθεί συνολικά η ΕΕ, αλλά και οι κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στη χώρα μας για τους υδάτινους πόρους. Η «λύση» της τοποθέτησης επιπλέον μετρητών που θα αφορούν κάθε ενδεχόμενη υδάτινη πηγή, ώστε να υπάρχει «ορθή τιμολόγηση του νερού», δεν είναι άλλη, από τη συνέχιση και διεύρυνση της πολιτικής «ο χρήστης πληρώνει». Και μάλιστα για ένα φυσικό προϊόν που είναι κοινωνικό αγαθό. Αρκεί να υπενθυμίσουμε ότι σχετική οδηγία της ΕΕ του 1998 προτείνει την ιδιωτικοποίηση των Οργανισμών Υδρευσης - Αποχέτευσης και Εγγείων Βελτιώσεων. Οδηγία, που γίνεται πράξη από τις ελληνικές κυβερνήσεις, ανάμεσα στα άλλα, και με τη μετοχοποίηση της ΕΥΔΑΠ, αλλά και με την προσπάθεια εισόδου πολυεθνικών στην ΕΥΑΘ.

Παρ' όλα αυτά, το πρόβλημα της λειψυδρίας, δεν είναι κάτι καινούριο. Και ποιος δε θυμάται τις «καμπάνιες» της ΕΥΔΑΠ, στις δεκαετίες '80 και '90; Κι όμως, ειδικά στη χώρα μας, καταναλώνεται μόλις το 6% του νερού που βρέχει κάθε χρόνο. Στις πόλεις το 30% της παροχής του νερού χάνεται λόγω διαρροών στα πεπαλαιωμένα δίκτυα. Αρδεύεται μόλις το 1/3 των αγροτικών εκτάσεων, ενώ σε χώρες με τεράστιο πρόβλημα υδροδότησης, αρδεύονται τα 2/3. Η χώρα μας έχει ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά αξιοποίησης των ωφέλιμων εσωτερικών υδάτινων πόρων (12,5%). Στην ουσία, το πρόβλημα της λειψυδρίας είναι αποτέλεσμα της πολιτικής που ασκείται την τελευταία 25ετία, είτε κυβέρνηση ήταν η ΝΔ είτε ήταν το ΠΑΣΟΚ, οι οποίες, αντί να διαθέσουν κονδύλια για να σχεδιάσουν την ορθολογική αξιοποίηση των υδάτινων πόρων, αξιοποίησαν τη λειψυδρία για να περιορίσουν τις αγροτικές καλλιέργειες και να επιβάλουν δυσβάσταχτες τιμές στο νερό της ύδρευσης και της άρδευσης.

Κι ενώ, λοιπόν, η λειψυδρία, ακούγεται όλο και περισσότερο από τα χείλη των υπεύθυνων, την ίδια στιγμή ...«πίσω από την κουρτίνα» κρύβονται τα μεγάλα πολυεθνικά συμφέροντα. Η γαλλική εταιρεία «Suez RWE», έχει εκδηλώσει, για παράδειγμα, έντονο ενδιαφέρον για την εξαγορά της ΕΥΑΘ. Σε παγκόσμιο επίπεδο από το 1990 και μετά υπήρξαν σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις. Πάνω από 460 εκατ. άνθρωποι στον κόσμο εξαρτώνται από ιδιωτικές εταιρείες ύδρευσης, από μόλις 51 εκατ. το 1990. Η πρόταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, για νέα χαράτσια, έρχεται «γάντι» στο σκηνικό που έχει διαμορφωθεί. Επιπλέον, επιβάλλει κι ένα τεχνητό ψευτοδίλημμα, ανάμεσα στην αγροτική παραγωγή και το πόσιμο νερό. Πίσω από αυτό, όμως, δεν κρύβεται τίποτε άλλο παρά ένα νέο μπαράζ οριστικής εξόντωσης κι άλλων τμημάτων της μικρομεσαίας αγροτιάς, με πρόσθετα μέτρα, όπως η επιβολή υδρομετρητών.

Το κρίσιμο ερώτημα που μπαίνει, λοιπόν, είναι ποια πρόταση ευνοεί τα συμφέροντα των πλατιών λαϊκών στρωμάτων, τα συμφέροντα των εργαζομένων. Απ' τη μια υπάρχει η πολιτική της ΕΕ, που συναποφασίζουν, προωθούν και υλοποιούν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στη χώρα μας. Απ' την άλλη, υπάρχει η πρόταση του ΚΚΕ. Η θέση του είναι ξεκάθαρη. Το νερό είναι φυσικός πόρος, κοινή κληρονομιά και ως τέτοιο πρέπει να αποτελεί κοινωνική ιδιοκτησία. Μόνο τότε θα είναι κοινωνικό αγαθό και όχι εμπόρευμα. Νερό υπάρχει. Η διαχείρισή του απαιτεί, όμως, κεντρικό σχεδιασμό και κοινωνικό έλεγχο, που η πολιτική του δικομματισμού δεν μπορεί ούτε θέλει να υλοποιήσει...