Το νερό είναι ένα θέμα που «καίει». Τις τελευταίες μέρες το θέμα έχει έρθει ξανά στην επικαιρότητα με αφορμή ένα αντικειμενικό και διαχρονικό πρόβλημα. Την έλλειψη νερού στις Κυκλάδες. Βέβαια, η συγκεκριμένη περιοχή της χώρας δεν είναι η μοναδική που αντιμετωπίζει αυτό το πρόβλημα. Η Θεσσαλία, τα νησιά του Αργοσαρωνικού, πολλές περιοχές της χώρας, παρουσιάζουν σοβαρές ελλείψεις. Εκείνο όμως που το τελευταίο διάστημα βρίσκεται στο περιθώριο αυτού του μπαράζ των δημοσιευμάτων, είναι η ...ουσία. Οτι, δηλαδή, τα όποια προβλήματα υπάρχουν, έχουν την πηγή τους στη μετατροπή του νερού σε ένα ακόμα προϊόν που υποτάσσεται στην προσφορά και τη ζήτηση, στο πλαίσιο του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.

Η διαχείριση του νερού, ως κοινωνικού αγαθού, απαιτεί κεντρικό σχεδιασμό και κοινωνικό έλεγχο. Εάν υπήρχε κεντρικός σχεδιασμός, οι Κυκλάδες δε θα υδροδοτούνταν με τη συλλογή βρόχινου νερού στις στέρνες. Θα είχαν κατασκευαστεί τα απαραίτητα έργα, από το κράτος, χωρίς τη συμμετοχή και την εκμετάλλευση της κάθε επιχείρησης. Τα πράγματα, όμως, είναι διαφορετικά. Εχουμε κυβερνήσεις που υπηρετούν το σύστημα, συνεπώς και τα κέρδη του κεφαλαίου σε κάθε τομέα. Από το 1998 η ΕΕ έχει «προβλέψει» με σχετική οδηγία και προτείνει την ιδιωτικοποίηση των Οργανισμών Υδρευσης - Αποχέτευσης και Εγγείων Βελτιώσεων.

Τα μέτρα προωθούνται με κάθε τρόπο. Η ΕΥΔΑΠ μετοχοποιήθηκε το 1999, με την αγαστή συνεργασία ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Από τότε έχουμε την ΕΥΔΑΠ Παγίων και την ΕΥΔΑΠ ΑΕ. Τι σημαίνει αυτό; Εμείς πληρώνουμε, μέσω της φορολογίας, τα κέρδη μιας ΑΕ, αφού η ΕΥΔΑΠ Παγίων (αμιγώς κρατική) είναι υποχρεωμένη να δίνει νερό στην ΕΥΔΑΠ ΑΕ. Παράλληλα, υπενθυμίζουμε και την προσπάθεια εισόδου πολυεθνικών στην ΕΥΑΘ. Την ίδια στιγμή, μάλιστα, καλλιεργείται και ο μύθος για το πρόβλημα της λειψυδρίας στην Ελλάδα. Βέβαια, στη χώρα μας καταναλώνεται μόλις το 6% του νερού βροχής κάθε χρόνο και έχει ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά (12,5%) αξιοποίησης των ωφέλιμων εσωτερικών υδάτινων πόρων. Στα αστικά κέντρα χάνεται το 30% της παροχής νερού από τις διαρροές στα πεπαλαιωμένα δίκτυα! Σα να μην έφτανε αυτό, μόλις το 1/3 των αγροτικών εκτάσεων αρδεύεται. Οι ευθύνες των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ είναι πασιφανείς.

Είναι ξεκάθαρο πως νερό υπάρχει αλλά θέλουν να το «προσφέρουν», πλήρως και με κάθε τρόπο, στις επιχειρήσεις για να το εμπορεύονται, ώστε να θησαυρίζουν και από αυτόν τον τομέα. Το νερό, όμως, είναι φυσικός πόρος και πρέπει να ανήκει στο λαό, χωρίς να υπάρχει η παραμικρή εκμετάλλευσή του. Και σε αυτό το θέμα υπάρχουν δύο αντιλήψεις, δύο δρόμοι: Απ' τη μια έχουμε την πρόταση για νερό - εμπόρευμα, απ' τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και την ΕΕ και απ' την άλλη την πρόταση του ΚΚΕ, για νερό - κοινωνικό αγαθό και κοινωνική ιδιοκτησία. Διαλέγετε και παίρνετε...