Στις 8 Νοέμβρη του 2004, ο Αλέξης Αλιβιζάτος, εργάτης σε συνεργείο της εταιρείας ΔΙΕΚΑΤ (εργολαβική της VODAFON), περνούσε καλώδια κινητής τηλεφωνίας μέσα από τις γραμμές του ηλεκτρικού σιδηροδρόμου (ΗΣΑΠ). Μαζί με άλλους συναδέλφους του εργάζονταν χωρίς να έχει σταματήσει η διέλευση των συρμών που τρέχουν με ταχύτητα 70 χλμ./ώρα. Χωρίς να υπάρχει τεχνικός Ασφαλείας, αρμόδιος να διαπιστώσει αν τηρούνται όλα τα απαραίτητα μέτρα. Χωρίς να τηρείται ο κανονισμός του ΗΣΑΠ, που - όπως δηλώνουν εργαζόμενοι - επισημαίνει ότι τέτοιες εργασίες πρέπει να γίνονται μόνο νύχτα. Το κακό δεν άργησε να γίνει. Λίγο μετά τις 11 το πρωί, ένα τρένο παρέσυρε το νεαρό παλικάρι. Επειδή για τους εργοδότες «ο χρόνος ήταν χρήμα», το νήμα της ζωής του Αλέξη κόπηκε, μόλις, στα 26 του χρόνια.

Τρία χρόνια μετά, οι θύτες ενός ακόμα εργοδοτικού εγκλήματος μένουν παντελώς ατιμώρητοι. Κι όχι μόνο αυτό. Εντελώς ξεδιάντροπα, ζητούν και τα ρέστα. Αφού είδαν ότι δεν μπορούν να κλείσουν «με το καλό» το στόμα της οικογένειας του νεκρού, άλλαξαν τακτική. Και πριν από δύο μέρες ...απέλυσαν τον αδελφό του, τον Γιώργο, που δουλεύει στην ίδια εταιρεία. Ενοχλούνται οι εργοδότες, επειδή ο αδελφός του σκοτωμένου δεν έσκυψε το κεφάλι. Επειδή τιμά τον αδελφό του, διεκδικώντας ανυποχώρητα το δίκιο του. Επειδή με τη στάση του διδάσκει στους άλλους εργάτες πως δεν πάει άλλο! Δε γίνεται οι εργάτες να πεθαίνουν σαν το σκυλί στ' αμπέλι. Δε γίνεται να τους στέλνουν στο θάνατο και να μη λένε τίποτα.

Ολα δείχνουν πως για κανένα από τα χιλιάδες «ατυχήματα» που σημειώνονται κάθε χρόνο δε φταίει η «κακιά η στιγμή». Είναι, άραγε, άσχετο το ότι, σύμφωνα με την ετήσια Εκθεση Πεπραγμένων του ΣΕΠΕ, μόνο οι επίσημα καταγεγραμμένες ώρες υπερωριών από το 2002 προσεγγίζουν ή και ξεπερνούν ετησίως τα 20 εκατομμύρια; Οτι μέσα σε μια εξαετία (2000-2006) οι απασχολούμενοι σε «ειδικές μορφές απασχόλησης» (απασχόληση μερική, εκ περιτροπής, φασόν, συμβάσεις έργου), που αντιμετωπίζουν την εντατικοποίηση, εκσφενδονίστηκαν κατά 83%; Οτι το 25% των (ήδη ελλιπών) οργανικών θέσεων του ΣΕΠΕ είναι κενές; Οτι η εγκατάλειψη των κρατικών ελεγκτικών μηχανισμών είναι τέτοια, που, π.χ., για την περιοχή της Ανατολικής Αττικής, όπου οι επιχειρήσεις υπολογίζονται πάνω από 8.000, το ΣΕΠΕ διαθέτει μόλις 23 κοινωνικούς και 25 τεχνικούς επιθεωρητές;

Μόνο το 2006, δηλώθηκαν στο υπουργείο 6.255 «ατυχήματα». 128 εργάτες δεν επέστρεψαν ποτέ σπίτι τους. Μόλις χτες, δύο ακόμα εργαζόμενοι ξεψύχησαν την ώρα της δουλιάς. Από 1/1/2007 οι νεκροί έφτασαν τους 98. Από το 2000 οι νεκροί εργάτες είναι 1.077! Είναι τυχαία όλα αυτά; Σίγουρα όχι. Ο θάνατος του 26χρονου εργαζόμενου της ΔΙΕΚΑΤ, όπως και κάθε «ατύχημα», αποτελεί στην ουσία προσχεδιασμένο έγκλημα. Συνέπεια μιας παραγωγικής αλυσίδας, που λειτουργεί για τη μεγιστοποίηση του κέρδους των επιχειρήσεων. Αυτό πρέπει να καταλάβουν οι εργάτες. Και να βγάλουν συμπεράσματα. Οχι μόνο να καταδικάσουν όσους ευθύνονται για την πολιτική που στηρίζει την κερδοσκοπική ασυδοσία του κεφαλαίου. Αλλά και να ξεσηκωθούν εναντίον τους. Να τους ανατρέψουν.