Η «ενότητα της Αριστεράς» στην πραγμάτωσή της θα μεταφραζόταν σε συνεργασία μεταξύ του ΚΚΕ, του Συνασπισμού και του ΔΗΚΚΙ. Το πραγματικό όμως γεγονός είναι ότι τόσο ο ΣΥΝ όσο και το ΔΗΚΚΙ, πέρα από κάθε «αριστερή» θεώρηση του πολιτικού και κοινωνικού γίγνεσθαι, συμφωνούν και επαυξάνουν με τις κορυφαίες, στρατηγικής σημασίας, επιλογές του μεγάλου κεφαλαίου, που στο χώρο της Ευρώπης αποκρυσταλλώνονται σε μηχανισμούς όπως η Ευρωπαϊκή Ενωση, το ΝΑΤΟ και η ΟΝΕ.

Πόσο... «αριστερά» είναι όλα τα παραπάνω; Και επιπλέον πόσο φερέγγυες μπορούν να θεωρηθούν οι ηγεσίες των συγκεκριμένων κομμάτων, όταν συστηματικά σπέρνουν αυταπάτες και αποπροσανατολίζουν τον ελληνικό λαό, προβάλλοντάς του το ανύπαρκτο φιλολαϊκό πρόσωπο του κεφαλαίου και των μηχανισμών του; Οταν προβάλλουν ως εφικτή μια φιλολαϊκή στροφή με μόνη ουσιαστικά προϋπόθεση την αλλαγή φρουράς στη διαχείριση ή τη συνδιαχείριση υπό τη μορφή της «κεντροαριστεράς», όπως έκανε προεκλογικά ο πρόεδρος του ΔΗΚΚΙ και κορυφαία στελέχη του ΣΥΝ;

Και βέβαια στην περίπτωσή τους δεν ισχύει το αιτιολογικό της πολιτικής αφέλειας. Πέραν όλων των άλλων, η ίδια η ζωή σε χώρες της Ευρώπης έχει συντρίψει τα ουτοπικά επιχειρήματά τους. Μια ματιά σε κεντροαριστερά σχήματα στη Γαλλία, την Ιταλία και αλλού αποδεικνύει ότι αυτά αποτελούν τα πλέον αποτελεσματικά εργαλεία του συστήματος για την όσο το δυνατόν με λιγότερες αντιστάσεις αντιλαϊκή επέλασή του. Και ο λαός όχι μόνο το κατάλαβε αυτό, αλλά και το έδειξε, καταδικάζοντας την πολιτική τους αυτή και με αγώνες και σε αλλεπάλληλες εκλογικές μάχες τελευταία στις χώρες αυτές.