Πολύς θόρυβος γίνεται τελευταία γύρω από το θέμα της κατάστασης στην οποία βρίσκεται ο δικομματισμός. Τα επιτελεία της πλουτοκρατίας αγωνιούν, το ίδιο και τα κόμματά της βλέποντας τα ποσοστά τους συνεχώς μειούμενα. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει συνεχώς ότι ο δικομματισμός πνέει τα λοίσθια και ότι ο ίδιος είναι έτοιμος να συμβάλει σε μια εναλλακτική λύση, την οποία, όπως είπε ο Αλ. Τσίπρας, ψάχνει να τη βρει αφού δεν την έχει έτοιμη!

Ωστόσο, είναι θετική εξέλιξη, στο βαθμό που παγιώνεται, η λαϊκή αποστροφή στα δύο κόμματα της δικομματικής εναλλαγής. Είναι, όμως, απλώς ένα βήμα, που από μόνο του δεν αρκεί για ν' ανοίξει ο δρόμος για μια άλλη πορεία σε φιλολαϊκή κατεύθυνση. Γιατί, το σύστημα διαθέτει και τις δυνάμεις και τους μηχανισμούς, για να διαιωνίζει την κυριαρχία του και τον εκμεταλλευτικό του χαρακτήρα. Επίσης, μπορεί ν' αξιοποιεί και τα όποια προβλήματα και τις κρίσεις του, ώστε να φτιασιδώνεται, να μεταμορφώνεται για να πετύχει τους σκοπούς του. Εξάλλου, ο δικομματισμός είναι μια έκφραση του πολιτικού συστήματος σε επίπεδο διακυβέρνησης που, εφόσον κριθεί ότι δεν υπηρετεί το βασικό λόγο ύπαρξής του, που είναι ο εγκλωβισμός και η χειραγώγηση των λαϊκών στρωμάτων, μπορεί να αντικατασταθεί από άλλα σχήματα.

Από εκεί και πέρα, στα επιτελεία της άρχουσας τάξης ετοιμάζονται τα εναλλακτικά σχέδια και ήδη έχουν αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους. Το αν από το δικομματισμό περάσουμε στο διπολισμό ή ακόμα κι αν υπάρξει μια μορφή διακυβέρνησης σοσιαλδημοκρατικού χαρακτήρα, που ανήκει στις στοχεύσεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, δε σημαίνει ότι ανοίγει ο δρόμος για φιλολαϊκές εξελίξεις. Αντίθετα, μπορεί να σηματοδοτηθούν ακόμα πιο αντιλαϊκές πολιτικές, που θα χαλυβδώνουν το σύστημα.

Το ζητούμενο γι' αυτούς που υπηρετούν την κυρίαρχη πολιτική είναι η διαιώνιση της πολιτικής εξουσίας της πλουτοκρατίας και η παραπέρα προώθηση όλων των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων, με ταυτόχρονη εξασφάλιση της λαϊκής συναίνεσης. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι αυτή η πολιτική βρίσκεται αντιμέτωπη με τη λαϊκή κατακραυγή που μπορεί να μετατραπεί σε αγώνα ανατροπής της. Γι' αυτό αναζητούν μεταμορφώσεις που θα εγκλωβίσουν τις λαϊκές μάζες εντός των πλαισίων του εκμεταλλευτικού συστήματος και θα λειτουργήσουν σαν μοχλός ανάσχεσης απέναντι στην εναλλακτική πρόταση του ΚΚΕ.

Εδώ ακριβώς έρχεται η ηγεσία του ΣΥΝ και, τόσο ο σημερινός πρόεδρος Αλ. Αλαβάνος, όσο και ο υποψήφιος πρόεδρος Αλ.Τσίπρας, δηλώνουν πρόθυμοι να βάλουν πλάτη. Γιατί αυτό κάνουν, όταν από τη μια στρέφονται λεκτικά, γενικά και αόριστα κατά του δικομματικού συστήματος, προσδοκώντας να εγκλωβίσουν τη δεδομένη λαϊκή δυσαρέσκεια και από την άλλη, στο «διά ταύτα» μασάνε τα λόγια τους και γυροφέρνουν στα πέριξ του ΠΑΣΟΚ και της σοσιαλδημοκρατίας. Μένουν στην αμφισβήτηση της «ηγεμονίας του νεοφιλελευθερισμού», λες και το θέμα τελειώνει εκεί και δεν είναι ζήτημα συνολικά του χαρακτήρα του καπιταλιστικού συστήματος.

Το ζητούμενο, λοιπόν, από τη σκοπιά των συμφερόντων των εργαζομένων και των αγωνιών και αναζητήσεων των πλατιών λαϊκών στρωμάτων, δεν είναι στη θέση του δικομματισμού να υπάρξει διπολισμός ή δικομματική συναίνεση ή σοσιαλδημοκρατική διαχείριση και κάθε είδους μασκάρεμα του αντιλαϊκού εκμεταλλευτικού συστήματος, αλλά να ηττηθεί η αστική πολιτική. Να υπάρξει ισχυρό λαϊκό ρεύμα υπέρ της ανατροπής, υπέρ της διεξόδου που προτείνει το ΚΚΕ.