Το διάστημα που κύλησε από την ψήφιση του νόμου - πλαισίου για την ανώτατη εκπαίδευση μέχρι σήμερα, φάνηκε ότι το αντιδραστικό νομοθέτημα μπορεί πράγματι να μην εφαρμοστεί, να μείνει στα χαρτιά και τελικά να καταργηθεί στην πράξη, όπως έχουν δηλώσει τα μαζικά συλλογικά όργανα πανεπιστημιακών και φοιτητών στη μεγάλη τους πλειοψηφία. Γι' αυτό και η κυβέρνηση σπεύδει να «θωρακίσει» την αντιδραστική πολιτική στα ΑΕΙ με νέα κείμενα υποστηρικτικά του νόμου. Ο Εσωτερικός Κανονισμός - που είναι ένα από αυτά τα κείμενα - προσφέρει στις διοικήσεις των ιδρυμάτων το οπλοστάσιο που χρειάζονται, προκειμένου, αν έχουν την πολιτική βούληση, να επιβάλουν «με το μαστίγιο» την εφαρμογή του νόμου - πλαισίου μέσα στα ιδρύματα.

Η κυβέρνηση εκβιάζει τα ιδρύματα, απειλώντας ότι θα κόψει τη χρηματοδότηση στα ΑΕΙ που δε θα υποταχθούν στις αναδιαρθρώσεις και ο υπουργός Παιδείας δηλώνει σε όλους τους τόνους ότι η «μεταρρύθμιση» θα εφαρμοστεί, αποδεικνύοντας ότι δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από την προκάτοχό του και ότι η πολιτική της κυβέρνησης δεν έχει να κάνει με τα πρόσωπα. Την ίδια στιγμή, ανασκουμπώνονται διάφοροι κονδυλοφόροι για να «παραπονεθούν» ότι δήθεν τίποτα δεν έχει εφαρμοστεί ακόμα, να κλαφτούν ότι η Ελλάδα μένει πίσω, να συκοφαντήσουν όσους αγωνίστηκαν και αγωνίζονται ενάντια στις αναδιαρθρώσεις, ως «συντηρητικές μειοψηφίες». Ανάμεσα στους «κήρυκες» και δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ, που συμφωνώντας με τις αναδιαρθρώσεις εγκαλούν την κυβέρνηση για καθυστερήσεις και διαχειριστικά θέματα.

Μπορεί, τους τελευταίους μήνες, οι δρόμοι να μην είναι καθημερινά γεμάτοι από φοιτητές που διαδηλώνουν, όμως αυτό δε σημαίνει ότι έχει πάψει ο αγώνας και η σύγκρουση με τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις. Και οι δυνάμεις που συγκρούονται μέσα στα ΑΕΙ δεν είναι οι «προοδευτικοί μεταρρυθμιστές» κι οι «συντηρητικοί», που «δε θέλουν ν' αλλάξει τίποτα», από την άλλη. Η ποιότητα των σπουδών και των ιδρυμάτων που επικαλούνται όσοι παλεύουν για την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων δεν είναι έννοια ουδέτερη και a priori προοδευτική. Αλλο πράγμα η ποιότητα για το κεφάλαιο κι άλλο η ποιότητα για την εργατική τάξη. Αλλο πανεπιστήμιο έχουν ανάγκη τα μονοπώλια κι άλλο ο λαός. Αυτός είναι ο πυρήνας της σύγκρουσης.

Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι πότε θα αρχίσουν να διαγράφονται οι αιώνιοι φοιτητές ή πότε θα διεξαχθούν πρυτανικές εκλογές με το νέο σύστημα... Για την κυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ και τις δυνάμεις που στηρίζουν αυτήν την πολιτική, το ζητούμενο είναι να προσαρμοστεί το ταχύτερο το πανεπιστήμιο στις επιδιώξεις του κεφαλαίου, να προσδεθεί στενότερα με τις επιχειρήσεις, να δουλεύει μαζί μ' αυτές γι' αυτές, να ετοιμάζει μάζες μισοειδικευμένων εκμεταλλεύσιμων αποφοίτων, να παράγει εγκεφάλους που θα βασανίζονται για τη μακροημέρευση των κερδών και της εξουσίας του κεφαλαίου. Το ζητούμενο για το λαό είναι ένα πανεπιστήμιο αποκλειστικά δημόσιο και πραγματικά δωρεάν, ένα ίδρυμα που θα βγάζει επιστήμονες ικανούς να παλέψουν για τα δίκια του λαού και για την πρόοδό του, ικανούς να προσφέρουν στο λαό και να αναπτύξουν την επιστήμη με αυτά τα κριτήρια.