Η πλούσια εμπειρία των εργαζομένων και ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων από τους αγώνες για την περιφρούρηση δικαιωμάτων και κατακτήσεών τους αλλά και τη βελτίωση της θέσης τους, προσφέρεται για πολύτιμα συμπεράσματα που αφορούν στους σημερινούς αγώνες και την προοπτική τους. Ολα αυτά τα χρόνια έγιναν αγώνες σε πολλούς κλάδους. Εγιναν και πανεργατικές κινητοποιήσεις. Εξάλλου, δε θα μπορούσε να γίνει και διαφορετικά, καθώς η επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενοι είναι λυσσαλέα και καθολική. Οι αγώνες έβαλαν εμπόδια ή καθυστέρησαν, στον μικρότερο ή στον μεγαλύτερο βαθμό, την προωθούμενη αντιλαϊκή πολιτική. Και είναι θετικό. Ομως, ως εκεί. Γιατί δεν ήταν αντίστοιχοι της επίθεσης που έχουν εξαπολύσει οι δυνάμεις της πλουτοκρατίας και οι πολιτικοί τους εκφραστές, στην εργατική τάξη και στα λαϊκά εισοδήματα, με την εφαρμογή των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων. Ευθύνη γι' αυτό έχουν και οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες που αναγκάζονταν να αναγγέλλουν κινητοποιήσεις, αλλά για να οδηγούν σε ανώδυνους για το σύστημα δρόμους την αγωνιστική διάθεση των εργαζομένων.

Οι αγώνες ανεξάρτητα από αυτά καθ' αυτά τα άμεσα αποτελέσματά τους πρόσφεραν αρκετή πείρα. Εφεραν στην επιφάνεια αυτό που απαιτούν οι συνθήκες. Ανέδειξαν την αναγκαιότητα για ενιαία αντεπίθεση των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων που ζουν τις συνέπειες της ίδιας επίθεσης του μεγάλου κεφαλαίου που και ενιαία είναι και συντεταγμένη. Ανέδειξαν τα όρια που έχουν οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες που προέρχονται από τα κόμματα ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, αλλά και τη συμπόρευση του ΣΥΝ. Ορια που δεν είναι άσχετα και με τον ρόλο τους, που είναι η χειραγώγηση, η εκτόνωση και τελικά η διαχείριση της αγανάκτησης που έτσι κι αλλιώς υπάρχει ανάμεσα στους εργαζόμενους. Εξάλλου είναι οι ίδιες συνδικαλιστικές δυνάμεις που έβαλαν πλάτη στο πέρασμα των ιδιωτικοποιήσεων, (π.χ. ΔΕΗ, ΟΤΕ), αλλά και των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων στις εργασιακές σχέσεις (μερική απασχόληση) και στο ασφαλιστικό (νόμος Ρέππα).

Οι αγώνες έφεραν στην ημερήσια διάταξη την ανάγκη αντιμετώπισης αυτής της συνδικαλιστικής ταχτικής που παγιδεύει τους εργαζόμενους στην υπεράσπιση των επιμέρους ζητημάτων και ρίχνει νερό στο μύλο του «διαίρει και βασίλευε», ενώ ενισχύει και τη διάσπαση των εργαζομένων σε «ρετιρέ» και «υπόγεια». Χαρακτηριστική περίπτωση και η στάση συνδικαλιστών στο χώρο της ΔΕΗ, οι οποίοι περιορίζουν την αγωνιστική διάθεση των εργαζομένων του χώρου στην υπεράσπιση του δικού τους ταμείου αδιαφορώντας για τη γενικευμένη αντιασφαλιστική επίθεση.

Το πιο χρήσιμο που προσφέρουν αυτοί οι αγώνες, είναι η συμβολή τους στην ωρίμανση της αναγκαιότητας για παραπέρα πολιτικοποίηση των συνδικαλιστικών αγώνων των εργαζομένων, ως τη μόνη προϋπόθεση ώστε να είναι αποτελεσματικοί αλλά και για να υπάρχει προοπτική. Η εμπειρία των προηγούμενων χρόνων δείχνει τον κρίκο που συνδέει το σήμερα με το μέλλον, το δρόμο της αντεπίθεσης και της ενιαίας πάλης. Την αναγκαιότητα κάθε πρόβλημα κάθε κλάδου να γίνεται υπόθεση ολόκληρης της εργατικής τάξης. Διαφορετικά οι όποιοι επιμέρους αγώνες δε θα έχουν αποτελέσματα, θα οδηγούν προς τα πίσω. Και ταυτόχρονα να βάλλουν ευθέως στον πυρήνα της αντιλαϊκής-αντεργατικής πολιτικής της άρχουσας τάξης από ταξικές θέσεις. Ταυτόχρονα πρέπει να συνειδητοποιηθεί ότι μαζί με τους ταξικούς αγώνες η πάλη πρέπει να φτάνει ως το πολιτικό επίπεδο. Σε ρότα ανατροπής αυτής της πολιτικής, σε πορεία διεκδίκησης της λαϊκής εξουσίας.