Για «νέα συμφωνία» κατά της ακρίβειας μίλησε τις προάλλες ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας, Ρόμπερτ Ζέλικ. Τον έπιασε, μάλιστα, ο πόνος για τα περίπου 70.000.000 πεινασμένων του Τρίτου Κόσμου που έγιναν, όπως ομολόγησε και ο ίδιος, 100.000.000 μέσα στο τελευταίο δίμηνο. Αρχισε δε να χύνει δάκρυα για το γεγονός πως ο φτωχός Ασιάτης και Αφρικανός ξοδεύουν το 60% - 80% του εισοδήματός τους για τρόφιμα, ενώ ο «πλούσιος» Ευρωπαίος «μόνον» το 20%... Το «ντουέτο» συμπλήρωσε ο επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, Ντομινίκ Στράους - Καν, που προέβλεψε (όχι άδικα...) παρατεταμένη περίοδο κρίσης και ζήτησε «παρεμβάσεις»...

Το γεγονός είναι ένα: Μπροστά στα πεινασμένα και αγανακτισμένα πλήθη εκατομμυρίων Φιλιππινέζων, Μπαγκλαντεσιανών, Ινδονήσιων, Νοτιοαφρικανών, Νιγηριανών, Αϊτινών και Ινδών, που εξεγείρονται για το ακριβό ψωμί, αρχίζουν τώρα να λουφάζουν υποκριτικά οι κάθε λογής καλολαδωμένοι θύτες και «συνταγολόγοι» της ελεύθερης αγοράς. Ομως, αυτοί, που σήμερα ιδρώνουν μπροστά στις κάμερες «συναισθανόμενοι» τάχα το δράμα του Αϊτινού οικογενειάρχη που αδυνατεί να θρέψει τα παιδιά του, δεν επιδιώκουν πραγματική λύση του προβλήματος: Δηλαδή τον τερματισμό της εκμετάλλευσης του ανθρώπου απ' τον άνθρωπο...

Προωθούν πυροσβεστικά «έκτακτα μέτρα» για το κουκούλωμα της κρίσης. Για το, έστω και προσωρινό, ξεγέλασμα της στρατιάς των εκατομμυρίων φτωχών, που οι πολιτικές εξυπηρέτησης των συμφερόντων του κεφαλαίου δημιούργησαν. Χορηγώντας δήθεν «ανθρωπιστική βοήθεια» και επιβάλλοντας «αποτελεσματικά» μέτρα του ποδαριού...Οχι μόνον ξεγελώντας την πείνα των απελπισμένων αλλά βγάζοντας και κέρδος - ει δυνατόν - από ένα ακόμη «παιχνίδι φιλανθρωπίας».

Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει ότι μέρος της σημερινής καταιγίδας ακρίβειας που πλήττει δεκάδες χώρες της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής οφείλεται στη μεταστροφή σημαντικού μέρους της αγροτικής καλλιέργειας στα βιοκαύσιμα; Στις προσπάθειες, δηλαδή, μέρους του διεθνούς κεφαλαίου για έλεγχο και των λεγόμενων «εναλλακτικών» πηγών ενέργειας... Ή στην αποδεδειγμένη προσπάθεια διεθνών οργανισμών «αρωγής» να αποθαρρύνουν την αγροτική παραγωγή στις αναπτυσσόμενες (και όχι μόνον....) χώρες προς όφελος μιας εκβιομηχάνισης με «ευγενικό χορηγό» τις πολυεθνικές σε συνθήκες εργασιακού «μεσαίωνα»;

Ούτε τα «φιλάνθρωπα» «νέα» μέτρα τους, ούτε τα κροκοδείλια δάκρυα μπορούν να μας ξεγελάσουν. Πιθανώς διότι, παρά το υποκριτικό τους ταλέντο, δεν μπορούν πλέον να κρύψουν το γεγονός ότι ιδρώνουν, μπροστά στο θέαμα της εξέγερσης των φτωχών και των πεινασμένων, που απηύδησαν απ' τις συνταγές της λιτότητας και τα καπιταλιστικά παραμύθια της μετά θάνατον «ζωής». Πόσο δε μάλλον εάν αυτή η εξέγερση πάρει τη μορφή καταιγίδας για πραγματικά ριζοσπαστικές αλλαγές.