Θα περίμενε κανείς κάποια άμεση αντίδραση της κυβέρνησης σχετικά με την αποκάλυψη του Κυριακάτικου «Ρ», σύμφωνα με την οποία η δασική πολιτική, η προστασία και διαχείριση των δασών, - βασική και συνταγματική υποχρέωση του κράτους - ανατίθεται ουσιαστικά σε ιδιώτες, μέσω «μνημονίου συνεργασίας» που υπογράφτηκε μεταξύ του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και της «μη κυβερνητικής οργάνωσης» WWF - Ελλάς. Μάταια, όμως. Γεγονός που αυξάνει τους φόβους μας ότι η ενέργεια αυτή της κυβέρνησης δεν αποτελεί παρά τη συνέχεια των καταστροφικών πυρκαγιών του περασμένου καλοκαιριού, οι οποίες άνοιξαν τον «ασκό του Αιόλου» για την εμπορευματοποίηση του δημόσιου δασικού μας πλούτου σε όφελος του μεγάλου κεφαλαίου και σε βάρος του περιβάλλοντος και της υγείας του λαού.

Σύμφωνα με όσα περιγράφονται στο «μνημόνιο συνεργασίας», η ιδιωτική, και συνάπτουσα επιχειρηματικές συμφωνίες, αυτή «μη κυβερνητική οργάνωση», αναλαμβάνει όλους τους τομείς δασοπροστασίας, ανάπτυξης και διαχείρισης των δασών, αφού: Αυτή θα διατυπώσει «συνολική πρόταση για την αναδόμηση του συστήματος δασοπροστασίας», «προτάσεις για τη διαχείριση και δασική αποκατάσταση των καμένων περιοχών», ενώ θα παρέχει επιστημονική υποστήριξη «σε θέματα σχεδιασμού μέτρων πολιτικής για τα δάση και το φυσικό περιβάλλον»! Αυτή θα οργανώσει την «καταγραφή της δασοκάλυψης και των χρήσεων γης της χώρας». Αυτή θα δημιουργήσει «βάσεις δεδομένων» για το φυσικό περιβάλλον της χώρας. Αυτή θα υποδείξει ακόμη και τι είδους δέντρα θα πρέπει να φυτέψουμε!

Κι όλα αυτά βέβαια με το αζημίωτο. Καθώς το μνημόνιο, της δίδει και την απαραίτητη χρηματοδότηση, από τα ταμεία του υπουργείου. Ουσιαστικά στη συγκεκριμένη ΜΚΟ ανατίθεται η διαχείριση των κονδυλίων του κρατικού προϋπολογισμού που κατευθύνονται στον τομέα των δασών και στο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, για τη δασοπροστασία. Η WWF μάλιστα, εκτός αυτού, χρηματοδοτείται πολλαπλώς και από άλλους έμμεσους τρόπους που περιγράφονται στο μνημόνιο. Με τη διατήρηση και εμπορική εκμετάλλευση πνευματικών δικαιωμάτων από προγράμματα που ήδη θα έχει πληρώσει το Δημόσιο, όπως για παράδειγμα η γεωγραφική βάση δεδομένων με το φυσικό περιβάλλον της χώρας...

Ο νέος αυτός κίνδυνος για την εμπορευματοποίηση των δασών είναι σαφής. Και αυτό δεν προκύπτει μόνο από την υπογραφή του μνημονίου, την εμμονή της κυβέρνησης να οριοθετήσει τα δάση με μεθόδους που «εγγυώνται» αποχαρακτηρισμό έως και του 30% του δασικού πλούτου και άλλα μέτρα, αλλά και από την ίδια τη φιλοσοφία της συγκεκριμένης ΜΚΟ. Η οποία σε περίοπτη θέση της ιστοσελίδας της αναφέρει ότι «ο επιχειρηματικός κόσμος έχει την υποδομή, την τεχνογνωσία, αλλά και τη δύναμη να συμβάλλει δραστικά και εποικοδομητικά στην προστασία του περιβάλλοντος»! Κανείς, επομένως, δεν μπορεί να αποκλείσει πως η δράση που θα αναπτύξει στον τομέα των δασών - υποκαθιστώντας ουσιαστικά τις δημόσιες υπηρεσίες - δε θα διαμορφώνεται για δικό της όφελος ή στο όνομα κάποιων οικονομικών παραγόντων και χορηγών της, που θα επιδιώξουν να ανοίξουν νέους δρόμους κερδοφορίας στο πλαίσιο της λεγόμενης «πράσινης» ανάπτυξης. Ο λαός, λοιπόν, έχει κάθε λόγο, όχι μόνο να ανησυχεί για το δημόσιο δασικό πλούτο και να βρίσκεται σε εγρήγορση για την απόκρουση των κάθε λογής δασοκτόνων επιθέσεων, αλλά να συνειδητοποιήσει την ανάγκη ανατροπής αυτής της πολιτικής και της κατάργησης των επιχειρηματιών και των ΜΚΟ τους, προκειμένου η διαχείριση των δασών να γίνει αποκλειστικά και μόνο λαϊκή υπόθεση.