Υπηρετώντας σε κάποιο στρατόπεδο, πόσες φορές δεν έχουμε σκεφτεί ότι «η θητεία είναι χαμένος χρόνος»; Ακόμα περισσότερες το 'χουμε ακούσει από φίλους, συγγενείς, γνωστούς που έχουν υπηρετήσει και συμπονετικά μας παροτρύνουν να κάνουμε υπομονή, «9 μήνες είναι, θα περάσουν». Σε πάρα πολλές περιπτώσεις μάλιστα, στη στρατιωτική μας ζωή, γινόμαστε μάρτυρες περιστατικών, καταστάσεων μέσα στο στρατό οι οποίες φαίνεται να επιβεβαιώνουν αυτήν την άποψη. Ολοι μας έχουμε παραδείγματα από μέρες ολόκληρες που περνούσαν χωρίς να καταλαβαίνουμε τι κάνουμε, απλώς περιμένοντας κάθε φορά κάτι. Περιμένοντας την ώρα του φαγητού, περιμένοντας την ώρα της αναφοράς, περιμένοντας την ώρα να αναλάβουμε υπηρεσία, περιμένοντας... Αλλες μέρες ξεκινούσαμε με διάθεση γιατί περιμέναμε ότι θα είναι «δημιουργικές», «θα κάνουμε κάτι ενδιαφέρον σήμερα», και κατέληγαν μια απ' τα ίδια..

Είναι αλήθεια ότι αυτές οι εμπειρίες στρώνουν το έδαφος για να καλλιεργείται αυτή η αντίληψη. Σε συνδυασμό μάλιστα με το τι αφήνει πίσω στην πολιτική του ζωή ένας νέος, τις νέες δυσκολίες που καλείται να αντιμετωπίσει στο στρατό, η άποψη αυτή πατάει ακόμα πιο στέρεα στα μυαλό ενός φαντάρου. Μια δουλειά που με χίλιους κόπους έχεις βρει για να βοηθήσεις την οικογένειά σου, ή να συντηρηθείς εσύ ο ίδιος, διακόπτεται για να «βάλεις το χακί» με μισθό 8,60 ευρώ και τους γονείς σου να μετράνε κάθε μήνα την οικονομική τους αιμορραγία.

Θα πει λοιπόν κάποιος καλοπροαίρετα ότι «ναι, η θητεία είναι χαμένος χρόνος με όλα αυτά που ζεις εκεί μέσα». Αφού λοιπόν τον «χαμένο χρόνο» του στρατού τον δημιουργούν όλες αυτές οι άσχημες συνθήκες και καταστάσεις που συναντάμε στο στράτευμα, έχουμε δύο δρόμους. 'Η να αποδεχτούμε αυτές τις καταστάσεις, να πούμε ότι «τίποτα δεν αλλάζει», «θα κάνουμε υπομονή 9 μήνες, δεν θα χαλάμε τις καρδιές μας», ή να δώσουμε τη μάχη και μέσα στο στρατόπεδο για να καλυτερεύσουν οι όροι της θητείας.

Πού οδηγεί η πρώτη επιλογή; Αλλάζει κάτι ως προς την - αναμφίβολα δύσκολη - καθημερινότητά μας; Οχι. Μπορείς να κάνεις, για παράδειγμα, πιο δημιουργικό τον ελεύθερό σου χρόνο αν αποδέχεσαι το ΚΨΜ αντί για χώρος εξοπλισμένος με βιβλία - περιοδικά - εφημερίδες να είναι ο αποθηκευτικός χώρος του στρατοπέδου; Μπορείς να μειώσεις την οικονομική τρύπα της οικογένειάς σου αν αποδέχεσαι στωικά να πληρώνεις κάθε υλικό που σου επιβάλλει να αγοράσεις το στράτευμα, τη στιγμή που θα έπρεπε να στα παρέχει δωρεάν; Σίγουρα όχι. Το μόνο που πετυχαίνεις είναι να συντηρείται αυτούσια η ίδια κατάσταση, και για τους 9 μήνες της δικής σου θητείας και για τις επόμενες σειρές. Και όχι μόνο αυτό. Μένοντας στη γωνία, χωρίς διεκδίκηση, μαθαίνεις και για τη ζωή μετά το στρατό. Να μάθεις να λες «δεν βγάζω άκρη, δεν αλλάζει τίποτα, θα κάνω υπομονή» και όταν θα σε καλεί το αφεντικό σου για να σου μειώσει το μισθό, γιατί «δεν μπορώ να κάνω κι αλλιώς», «έχεις δίκιο σε ό,τι μου πεις αλλά έτσι είναι η κατάσταση της αγοράς» (όπου «αγορά» βάλε «στρατός» και πήρες έτοιμη την ατάκα που έχεις ακούσει πολλές φορές από κάποιους αξιωματικούς).

Πού οδηγεί η δεύτερη επιλογή; Οδηγεί σε μικρές νίκες στην καθημερινότητα. Οδηγεί σε μεγάλες ανάσες για τον καθέναν μας. Μόνο με τη συνεχή διεκδίκηση των φαντάρων έχουν παρθεί μέτρα επίλυσης προβλημάτων. Είτε αφορά την ποιότητα και ποσότητα του φαγητού, είτε αφορά έξτρα έξοδα που κάθε φορά σε καλούν να κάνεις, είτε αφορά καλύτερες παροχές και δυνατότητες για να περάσεις τον ελεύθερο χρόνο. Και άλλα πολλά. Και πιο «δύσκολα» μάλιστα. Οπως την εξασφάλιση της ελεύθερης συζήτησης και ανταλλαγής απόψεων, κόντρα στη λογική «στο στρατό δεν έχουμε πολιτικές απόψεις, αυτές τις κρατάμε για την έξω ζωή», που καταλήγει να καταπνίγεται η μία ενοχλητική άποψη, η ριζοσπαστική, η αντίθετη στις επιδιώξεις του κράτους τους. Θα λυθούν όλα τα προβλήματα; Οχι. Εμείς όμως έχουμε την υποχρέωση να διεκδικούμε μαχητικά κάθε μας δικαίωμα αλλά και την επέκταση των υπαρχόντων δικαιωμάτων. Μόνο έτσι κάτι θα κερδίσουμε, μόνο έτσι θα γίνει πιο «άνετη» η θητεία. Αλλά θα πετύχουμε και κάτι ακόμα, εξίσου σημαντικό: Θα δεθούμε ακόμα περισσότερο μεταξύ μας. Θα κάνουμε πραγματικούς, επιστήθιους φίλους. Αλλωστε, αυτό είναι το σημαντικότερο που μένει στον καθέναν μας από το στρατό. Και όσο περισσότερο αγωνίζεσαι για την καλυτέρευση της ζωής σου και του διπλανού σου, τόσο περισσότερο δένεσαι μαζί του.

Τελικά, όπως πολλοί καταλάβαμε από τη θητεία μας, για να περάσουν με τον καλύτερο τρόπο αυτοί οι 9 μήνες, για να μην είναι «χαμένος χρόνος», δεν πρέπει να ξεχνάμε τις ιδέες μας, δεν πρέπει να σταματάμε να διεκδικούμε τα δικαιώματά μας.