Συνάδελφοι, επιτρέψτε μου να σας αποκαλώ συντρόφους, γιατί έτσι αισθανόμουνα και αισθάνομαι, ανεξάρτητα αν το 1989, τότε, που ήρθαν τα πάνω - κάτω, που πολλούς μας χτύπησε «ταμπλάς» και βρεθήκαμε και στην αντίπερα όχθη, όπως κι εγώ που στεγάστηκα στο «Συνασπισμό».

Σύντροφοι,

Η ίδια η ζωή, και τα έργα του κάθε κόμματος είναι που καθορίζουν το κατά πόσο μπορεί να αποτελεί «μόνιμο στέγαστρο» για τον καθένα το κάθε κόμμα.

Μόνο και μόνο το Μάαστριχτ, η συμμετοχή των εκπροσώπων του στο λεγόμενο «κοινωνικό διάλογο» για το ξεπούλημα των συμφερόντων των εργαζομένων ή η κοινή κάθοδος με το ΠΑΣΟΚ σε μια σειρά δήμους επιβεβαιώνουν περίτρανα το ρόλο και την πολιτική του συγκεκριμένου κόμματος της «Αριστεράς και της προόδου»! Αυτά είναι που καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό και τη δική μου στάση.

Σήμερα, ξεκαθάρισα πολλά. Πείστηκα για πολύ περισσότερα. Αντιρρήσεις είχα κι εγώ. Μόνο αυτοί που κλείνονται στο σπίτι τους δεν έχουν, κι οι πεθαμένοι.

Γι' αυτό ακριβώς, και επειδή σήμερα έχουμε δυο «δεξιά» κόμματα με αντιλαϊκές - αντεργατικές πολιτικές (πέρα απ' τις τελευταίες της μεταγραφές) μερικές παραφυάδες και ένα Κομμουνιστικό Κόμμα, τη μόνη δύναμη ελπίδας, της αντίστασης, της ανατροπής, τη δύναμη για το αύριο για τη ΛΑΪΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ, για το ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ. Επιτακτική ανάγκη στις 7 ΜΑΡΤΗ η υπερψήφιση των ψηφοδελτίων του. Αναγκαίο, όσο ποτέ άλλοτε και στις 7 Μάρτη και στις 8 και 9 και όχι μόνο, η ενίσχυση της δικής μου δύναμης, του κάθε εργάτη. Αυτό είναι το καθήκον όλων μας σήμερα. ΨΗΦΟ ΣΤΟ ΚΚΕ!