Μπαίνοντας στον Δεκέμβρη, τελειώνουμε με τα διά ζώσης φεστιβάλ της χρονιάς και μας μένουν μόνο οι διαδικτυακές τους προβολές. Αν και μας κούρασε αυτά τα δύο χρόνια η διαδικτυακή προβολή, όταν είναι από αξιόλογα φεστιβάλ - όπως αυτό της Ολυμπίας, που δύσκολα συναντά κανείς το πλήθος αυτών των ταινιών στις αίθουσες - κάπως «εξισορροπεί» την απομόνωση του σπιτιού... Παρ' όλα αυτά εμείς προτείνουμε σταθερά την κινηματογραφική αίθουσα με κάθε τρόπο. Αυτή η βδομάδα φέρνει τα «Ghostbusters Legacy» του Τζέισον Ράιτμαν και «Κλίφορντ ο Κόκκινος Σκύλος» του Γουόλτ Μπέκερ, δίχως ιδιαίτερες αξιώσεις, αλλά και τις ταινίες των υπέροχων Πάολο Σορεντίνο και Γουές Αντερσον.

Στη Νάπολη του '80, ενώ ο Φαμπιέτο ακολουθεί το πάθος του για το ποδόσφαιρο, μια οικογενειακή τραγωδία χαράζει το αβέβαιο αλλά πολλά υποσχόμενο μέλλον του στη σκηνοθεσία. Ισως η πιο προσωπική και αγαπημένη ταινία του σκηνοθέτη, τόσο αγαπημένη που δεν θέλει να βάλει τέλος. Κατά τη διάρκειά της είναι αρκετές οι φορές που ο θεατής εικάζει ότι πέφτουν οι τίτλοι τέλους, κι όμως ο Σορεντίνο συνεχίζει με άλλη μια πτυχή της ιστορίας του, λιγότερο σημαντική για μας, περισσότερο για εκείνον.

Ο Σορεντίνο δίνει ένα μάθημα σκηνοθεσίας, ευαισθησίας, διεισδυτικότητας στους χαρακτήρες και φυσικά περιεχομένου στους νεότερους συναδέλφους του. Εχεις να πεις μια ιστορία; Πες την. Εάν δεν έχεις να διηγηθείς μια ιστορία, μην κάνεις ταινία. Αυτό το μήνυμα αφήνει. Κι εκείνος διηγείται την ιστορία του τόσο ολοκληρωμένα, τρυφερά, με τόση ενσυναίσθηση, που δεν μπορείς να μείνεις απλός θεατής, γίνεσαι κοινωνός υποχρεωτικά. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο πλάνο ο Σορεντίνο στηρίζεται στους σκηνοθέτες - μύθους του ιταλικού σινεμά και τους αποθεώνει. Μέσα από τη ματιά του έφηβου Φαμπιέτο εξωραΐζει και απενοχοποιεί τη δύσκολη δεκαετία του '80 στην Ιταλία και παρουσιάζει χαρακτήρες της πολυπληθούς οικογένειας της ιταλικής κοινωνίας.

Ο ιδιοφυής, πολυπράγμων σκηνοθέτης ξαναχτυπά. Ο Αντερσον έχει καταφέρει κάθε ταινία του να είναι γεγονός και βεβαίως ένα εικαστικό αριστούργημα, ζωγραφισμένο με χάρακα ακριβείας. Η μοναδική γεωμετρική του προσέγγιση καθιστά κάθε πλάνο πίνακα με μια αδιατάρακτη συμμετρία στο μοντάζ. Το βλέμμα του θεατή βυθίζεται στον άλλοτε πολύχρωμο, άλλοτε ασπρόμαυρο, μοναδικό κόσμο που συνθέτει με χιλιάδες στοιχεία και λεπτομέρειες - αναφορές σε κάθε καρέ της ταινίας για να εξυπηρετήσει όσο το δυνατόν καλύτερα τη σεναριακή δομή της ιστορίας του. Γρήγορος σκηνοθετικός ρυθμός, που δεν ξεφεύγει χιλιοστό από την αχαλίνωτη φαντασία του σκηνοθέτη. Ακόμα κι όταν η ταινία «κάνει κοιλιά», που εδώ δυστυχώς τραβάει σε χρόνο, δεν σταματά κανείς να θαυμάζει τη σκηνοθεσία, τη φωτογραφία, τη σκηνογραφία, γιατί όλα έχουν μια μοναδική σουρεαλιστική - καρτουνίστικη τελειότητα και διαπνέονται από μια ακατάπαυστη εκλεπτυσμένη σάτιρα.

Οι τέσσερις επιμέρους ιστορίες που απαρτίζουν το πορτρέτο - αναφορά στο περιοδικό «The New Yorker» διαδραματίζονται σε μια πόλη της Γαλλίας (Ennui-sur-Blase), περιγράφοντας στιγμές του περασμένου αιώνα, με μια οικουμενική διάθεση, αφού γίνεται συγκερασμός της ευρωπαϊκής με την αμερικανική κουλτούρα. Η μοντέρνα Τέχνη, η δεκαετία του '60, το αστυνομικό μυθιστόρημα των δεκαετιών '30, '40, '60, συντίθενται με τέτοιο τρόπο ώστε από τη μια να αποθεώνεται η «ελευθεροτυπία» και από την άλλη να «κατακεραυνώνεται» το αξιακό σύστημα που τα διέπει. Το καστ είναι εξίσου μεγαλειώδες και προσαρμοσμένο απόλυτα στη σατιρική διάσταση της ταινίας. Με λίγα λόγια, απολαύστε την κι ας έχει πολύ καλά κρυμμένη την κοινωνική διάσταση των πραγμάτων. Δείτε την σαν παιδί που σκαρφαλώνει σε ένα πολύχρωμο καρουζέλ που γυρίζει σε φρενήρεις ρυθμούς.

Η Ουντίνε είναι μια ιστορικός που ζει στο Βερολίνο. Οταν ο άνδρας που αγαπά την εγκαταλείπει, ο αρχαίος μύθος της νύμφης του νερού έρχεται να την στοιχειώσει. Η Ουντίνε πρέπει να σκοτώσει τον άνδρα που την πρόδωσε και να επιστρέψει στο νερό, όπου ανήκει.

Ο μύθος της Ουντίνε υπάρχει σε πολλές παραλλαγές, από την αρχαιότητα μέχρι και τον 16ο αιώνα. Συναντάται σε αρκετά λογοτεχνικά βιβλία και μια εκδοχή της συναντάμε και στην ταινία «Ondine» του Νιλ Τζόρνταν. Ο Πέτσολντ μεταφέρει τον μύθο στη σύγχρονη Γερμάνια και όποιος δεν γνωρίζει εξαρχής ότι η ταινία έχει αναφορά στον συγκεκριμένο μύθο, μπορεί να μπερδευτεί με τη χρονική αλληλουχία των γεγονότων και με το τι θέλει να πει η ταινία. Ο θεατής πρέπει να είναι προετοιμασμένος ότι πρόκειται για ένα «παραμύθι», που αν και είναι ειπωμένο με σύγχρονη ματιά, παραμένει αμετάκλητα μεταφυσικό. Η κινηματογράφησή του είναι αρκετά στιβαρή και ξεχωρίζουν τα υποβρύχια πλάνα του, καταφέρνοντας με αυτόν τον τρόπο να δώσει μια μυστηριακή υφή στην ατμόσφαιρα.