Η κινηματογραφική βδομάδα που ξεκινά συμπίπτει με την έναρξη του 24ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Εως και την Κυριακή 20 Μάρτη θα προβληθούν 233 ντοκιμαντέρ μικρού και μεγάλου μήκους στις αίθουσες «Ολύμπιον» και «Παύλος Ζάννας», καθώς και στις αίθουσες του λιμανιού «Φρίντα Λιάππα», «Τώνια Μαρκετάκη», «Τζον Κασσαβέτης», «Σταύρος Τορνές». Παράλληλα, θα προβληθούν και διαδικτυακά στην ψηφιακή πλατφόρμα του Φεστιβάλ, online.filmfestival.gr. Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφτείτε την ιστοσελίδα του φεστιβάλ. Ο «Ριζοσπάστης» θα βρίσκεται εκεί και δίνει ραντεβού στην ταινία του Λεωνίδα Βαρδαρού «Γυναίκες Μαχήτριες - Η τριπλή απελευθέρωση» αυτήν τη Δευτέρα στις 21.30 στην αίθουσα «Τζον Κασσαβέτης» στο λιμάνι.

Η ζωή της Μίνας ανατρέπεται όταν μαθαίνει ότι ο σύζυγός της, ο Μπαμπάκ, αποδείχτηκε αθώος για το έγκλημα για το οποίο εκτελέστηκε και ξεκινά μια βουβή μάχη κόντρα σ' ένα κυνικό σύστημα για το καλό της ίδιας και της κόρης της. Οταν ξεμένει από χρήματα, ένας άγνωστος με το όνομα Ρεζά χτυπάει την πόρτα της, λέγοντας ότι έχει έρθει για να ξεπληρώσει το χρέος του στον Μπαμπάκ.

Ιρανικός κινηματογράφος πάντα λιτός αλλά καίριος, διεισδυτικός και ολοκληρωμένος τόσο αισθητικά όσο και αφηγηματικά. Η θανατική ποινή και οι «παράπλευρες απώλειες» των εκτελέσεων, εκείνες που υφίστανται οι οικογένειες των εκτελεσμένων, σταθερά προβληματίζουν τους κινηματογραφιστές του Ιράν και όχι άδικα. Μια διαφορετική οπτική για το ζήτημα, που δείχνει ότι υπάρχει μια πολύ λεπτή γραμμή ανάμεσα στην ανθρωπιά και τη βαναυσότητα. Αναμφισβήτητα η ταινία της βδομάδας.

Ο Αντι, σεφ ενός διακεκριμένου εστιατορίου, φτάνει αργοπορημένος για να διαπιστώσει ότι όλα έχουν πάει πίσω λόγω μιας ξαφνικής επιθεώρησης από το Υγειονομικό. Θα καταφέρει, άραγε, να ανταποκριθεί σε άλλη μια βραδιά εξοντωτικής πίεσης;

Στα 92 λεπτά ενός αγχώδους μονοπλάνου, με την κάμερα να κινείται νευρικά και αδιάλειπτα, ο Μπαραντίνι, που δούλεψε ο ίδιος ως σεφ για 12 χρόνια, καταφέρνει να περάσει τις αποπνικτικές και εξοντωτικές συνθήκες εργασίας στα εστιατόρια και παράλληλα να κάνει ένα σχόλιο για την εξάρτηση από τις ουσίες, που στη συγκεκριμένη αποτελούν «διαφυγή» και «ντοπάρισμα» ώστε να αντεπεξέλθει στην αφόρητη πίεση, αλλά αποτελούν και το σημαντικότερο κομμάτι του προβλήματος. Ο Μπαραντίνι αρχικά γύρισε την ιστορία του σε μια μικρού μήκους ταινία που βραβεύτηκε στα φεστιβάλ κι έτσι αποφάσισε να την ολοκληρώσει. Αν και προσομοιάζει σε ριάλιτι, εντούτοις θέτει προβληματισμούς, όχι όσο κοφτερούς θα θέλαμε, αλλά αξίζει της προσοχής μας.

Η διεύθυνση φωτογραφίας του Μάθιου Λούις πραγματικά εξυπηρέτησε απόλυτα το σενάριο, και μαζί με τον άψογο συντονισμό του υπόλοιπου κινηματογραφικού συνεργείου πραγματοποίησαν έναν άθλο. Φανταστείτε 92 λεπτά να γυρίζονται μέσα σε μόνο δυο μέρες λόγω της πανδημίας...

Τα ποτάμια είναι οι αρτηρίες του πλανήτη. Ηταν οι δίοδοι μεταφοράς που επέτρεψαν και καλλιέργησαν την ανθρώπινη εξάπλωση και τα σύνορα μεταξύ περιοχών και χωρών. Οπως τα ποτάμια διαμόρφωσαν το τοπίο, διαμόρφωσαν και την ανθρώπινη ύπαρξη.

Το ντοκιμαντέρ της Πίντομ επιχειρεί ένα ταξίδι στο χώρο και τον χρόνο, το οποίο εκτείνεται σε τρεις ηπείρους (39 χώρες), αποτυπωμένο με εξαιρετική φωτογραφία αλλά και δορυφορικά πλάνα, σε κλίμακες και από απόψεις που δεν έχουν παρουσιαστεί ξανά. Το σενάριο είναι λιτό, με κάποιες ελάχιστες κοινωνικές αιχμές, και περισσότερο τονίζει την οικολογική πλευρά του θέματος. Η αφήγηση έγινε από τον Γουίλεμ Νταφόε και η μουσική επένδυση από τους Radiohead ερμηνευμένη από την Αυστραλιανή Ορχήστρα Δωματίου.

Προτείνεται για σινεφίλ που αγαπούν τις σιωπές και εκτιμούν το δέσιμο της απίστευτα εντυπωσιακής εικόνας με υπέροχη μουσική.

Μπορεί η 13χρονη Μέιλιν να ξεχωρίζει με την έντονη προσωπικότητά της, όμως τίποτα δεν συγκρίνεται με το γιγάντιο κόκκινο πάντα στο οποίο μεταμορφώνεται κάθε φορά που την κατακλύζει ένα έντονο συναίσθημα.

Μια τρυφερή ταινία, που με αφορμή την έκρηξη της εφηβείας, μιλά για την αμφισβήτηση των καταπιεστικών στερεοτύπων, την αποδοχή των πιο ανήσυχων και «εξεγερτικών» πτυχών του εαυτού μας, τον ρόλο της φιλίας, καθώς και την απέραντη δύναμη που δίνει η συντροφικότητα.

Οταν ο Γιανγκ, το αγαπημένο και πολύτιμο ανθρωποειδές ρομπότ που συντροφεύει την κόρη του Τζέικ παθαίνει σοβαρή βλάβη, ο Τζέικ αναζητεί τρόπο να τον επισκευάσει. Στην πορεία ανακαλύπτει ότι η ζωή τον προσπερνά και αναζητά να συνδεθεί ουσιαστικά με την οικογένειά του.

Η ταινία στηρίζεται στο διήγημα «Saying Goodbye to Yang» του Αλεξάντερ Γουαϊνστάιν και ανήκει στην επιστημονική φαντασία, χωρίς όμως τις υπερβολές που συναντάμε στις περισσότερες ταινίες του είδους. Η ταινία μάς μεταφέρει σε ένα «μέλλον» που τα ανθρωποειδή και οι κλώνοι λειτουργούν ως αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας και ζουν σε αρμονική συνύπαρξη με τους ανθρώπους. Διαδραματίζεται σε ένα μεσοαστικό περιβάλλον στις ΗΠΑ και κατά κάποιο τρόπο θίγει τη σχέση Ασίας και ΗΠΑ, αλλά και την πολυφυλετικότητα, αφού το ζευγάρι (εκείνος λευκός, εκείνη αφροαμερικανή) έχει υιοθετήσει ένα κοριτσάκι από την Ασία.

Ο Κογκονάντα δεν θέτει κάποιον καινούργιο προβληματισμό στον θεατή που να μην τον έχουμε ήδη συναντήσει σε ανάλογες ταινίες.