Κινηματογραφική βδομάδα μειωμένων προσδοκιών, με τα ντοκιμαντέρ να υπερισχύουν. Παράλληλα, γίνονται οι πρώτες ανακοινώσεις για το άνοιγμα των θερινών κινηματογράφων στις αρχές Μάη, ενώ και οι εταιρείες διανομής ξεκίνησαν να στέλνουν τα πρώτα θερινά προγράμματα. Αναγγέλθηκε, ακόμα, η επανεκκίνηση ενός αγαπημένου θεσμού, του «Ταινιοράματος» στον κινηματογράφο «ΑΣΤΥ», που ξεκινάει επίσης τον Μάη και θα διαρκέσει μέχρι και τον Ιούνη για τους σινεφίλ της Αθήνας, με την προβολή συνολικά 83 ταινιών για ένα μήνα.

Για τρίτη βδομάδα συνεχίζεται στο «Τριανόν» το νέο ντοκιμαντέρ του Λεωνίδα Βαρδαρού, «Γυναίκες μαχήτριες - Η τριπλή απελευθέρωση», την Παρασκευή στις 8.30 μ.μ. και το Σαββατοκύριακο στις 6.15 μ.μ. Σπεύσατε... Για αύριο Παρασκευή στην προβολή καλεί και η ΤΟ Ανατολικών Συνοικιών της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ (πληροφορίες και κρατήσεις θέσεων στα τηλέφωνα 699-310.50.09 και 6984-562.269).

Η «Ωρα των Φούρνων» χαρακτηρίστηκε «πρότυπο του επαναστατικού ακτιβιστικού κινηματογράφου» και αποτελεί ένα μνημείο για το λεγόμενο «Τρίτο σινεμά». O τίτλος προέρχεται από το απόφθεγμα του Χοσέ Μαρτί «είναι η ώρα για τους φούρνους και δεν θα φανεί παρά μόνο φως», που είναι ένας υπαινιγμός για τις φωτιές που άναψαν οι ιθαγενείς της Αμερικής στις ακτές της Αργεντινής και είδαν οι κονκισταδόρες...

Η ταινία γυρίστηκε από το 1966 έως το 1968 σε συνθήκες δικτατορίας, με τη συνδρομή των εργατικών σωματείων της Αργεντινής και χωρίστηκε σε τρία μέρη, διότι η πλήρης παρακολούθησή του ήταν παράνομη και ενείχε τον κίνδυνο συλλήψεων των θεατών. Αν και περιέχει μια μεγάλη αναφορά στην Ιστορία της χώρας και του λαϊκού και εργατικού κινήματος, με πολλές μαρτυρίες και αναφορές στη φτώχεια και την ανείπωτη βία, περιγράφοντας μια σπουδαία για συμπεράσματα ιστορική περίοδο, δεν μπορεί να μην αναφέρει κανείς ότι οι βασικοί άξονες στο περιεχόμενό του διακατέχονται από κυρίαρχα ιδεολογήματα εκείνης της περιόδου στην Αργεντινή, που φανερώνουν και την τεράστια σύγχυση που επικρατούσε, μεταξύ άλλων στρέβλωση της αντιιμπεριαλιστικής πάλης, προσκόλληση στον περονισμό, «αφορισμός» της κομμουνιστικής ιδεολογίας ως ευρωπαϊκού «ρεύματος».

Οι δημιουργοί του ντοκιμαντέρ επαναλαμβάνουν ότι το υλικό τους προσφέρεται για συζήτηση και πραγματικά ο θεατής πρέπει να το παρακολουθήσει, αφού έχει λάβει γνώση για τις ιστορικές συνθήκες που το καθορίσαν, για τα ρεύματα του κινηματογράφου της Λατινικής Αμερικής (διαφέρει πολύ από το «Σίνεμα νόβο» τόσο σε μορφή όσο και σε περιεχόμενο) και βεβαίως προσφέρει έναν σίγουρο προβληματισμό σχετικά με τον σύγχρονο προοδευτικό κινηματογράφο και τις προσδοκίες του.

Ο καθηγητής Αλμπους Ντάμπλντορ γνωρίζει ότι ο πανίσχυρος σκοτεινός μάγος Γκέλερτ Γκρίντελβαλντ σκοπεύει να αποκτήσει τον έλεγχο του Κόσμου των Μάγων. Ανίκανος να τον σταματήσει μόνος του, αναθέτει στον Μαγικοζωολόγο Νιουτ Σκαμάντερ να ηγηθεί μιας ομάδας σε μια επικίνδυνη αποστολή...

Η τρίτη ταινία του μυθικού «Wizarding World», της Τζ. Κ. Ρόουλινγκ, παρότι είναι πολλά υποσχόμενη εκ πρώτης όψεως, αφού ο μαγικός κόσμος πλαισιώνεται με πολύ καλές ερμηνείες (Τζουντ Λο, Μαντς Μίκελσεν, Εντι Ρέντμεϊν) και περιγράφεται με πολύ ευφάνταστα εφέ ιδιαίτερα όσον αφορά τα μαγικά πλάσματα, εντούτοις στο ζήτημα του περιεχομένου δεν προσφέρει κάτι ιδιαίτερο στον θεατή. Δυστυχώς δεν μπορεί να σταθεί αυτόνομα και πρέπει κάποιος να είναι γνώστης των δυο προηγουμένων ταινιών, αλλά και του συνόλου του κόσμου της συγγραφέως, για να μπορέσει να συλλάβει πλήρως την ιστορία και να απολαύσει τις λεπτομέρειές της. Η ταινία «υποκύπτει στον πειρασμό» να ανασκευάσει, θα λέγαμε, περασμένες δηλώσεις της Ρόουλινγκ που «ενόχλησαν», και σε αυτό το πλαίσιο δομεί και την ουσία του σεναρίου της, στον ιδιαίτερο και άρρηκτο δεσμό αίματος μεταξύ των δυο πανίσχυρων μάγων που μας αποκαλύπτεται πολύ νωρίς στην ταινία και την καθορίζει. Αυτήν τη φορά οι «λάτρεις» της μαγείας θα κουραστούν λιγάκι από το τραβηγμένο χρονικά σενάριο, που θα μπορούσε να είναι σφιχτοδεμένο και λιγότερο φλύαρο...

Ακούνε άραγε οι νεκροί τα τραγούδια που παίζονται γι' αυτούς πάνω από τα μνήματα κάθε Δευτέρα του Πάσχα στο Γιρομέρι; Και οι ζωντανοί; Πώς βλέπουν την παράδοση και το ιδιαίτερο αυτό έθιμο; Ποια η βαθύτερη σχέση τους με τη ζωή και τον θάνατο;

Η ιστορία λέει πως κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, τις μέρες του Πάσχα, ο τουρκικός στρατός σφαγίασε όλους τους άντρες του Γιρομερίου. Οι γυναίκες λοιπόν αποφάσισαν να γιορτάσουν τη μέρα της Λαμπρής στο νεκροταφείο, δίπλα στους άντρες τους, με όργανα και φαγητό. Η ηπειρώτικη μουσική, το τοπίο της Ηπείρου, η φύση του εθίμου και οι εικόνες των Κώστα Μπαλάφα και Μενέλαου Μελετζή σμίγουν με το σήμερα, που οι λιγοστοί κάτοικοι προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανές τις παραδόσεις, τους θρύλους και να δώσουν συνέχεια στη ζωή ακόμα και μετά το τέλος της. Το «Ενθύμιον» είναι μια απόπειρα να κρατηθεί ζωντανή η αναλογική μνήμη της ελληνικής επαρχίας σε έναν καιρό που παραδόσεις χάνονται, η επαρχία ερημώνεται και αποκτά ζωή μόνο τις λιγοστές μέρες του Πάσχα.

Πρόκειται για μια αξιόλογη προσπάθεια, που ξεκινάει έχοντας χαρακτήρα προσωπικής αναζήτησης, αλλά εν τέλει αφορά τη συλλογική μνήμη. Η ταινία όμως έχει «πεπερασμένα» όρια, αφού της λείπει η αφήγηση αυτή καθαυτή και ο θεατής αντιλαμβάνεται μετά τη μέση της ταινίας την υπέροχη ιστορία που κρύβει μέσα από τις μαρτυρίες των κατοίκων...

Ο σπουδαίος φωτογράφος Μπραντ Γουόσμπερν μάς έχει χαρίσει μερικές από τις ωραιότερες αεροφωτογραφίες βουνών. Πετώντας πάνω από αχαρτογράφητες οροσειρές, κρεμασμένος από την ανοιχτή πόρτα ενός αεροπλάνου, ο Γουόσμπερν τράβηξε θρυλικές φωτογραφίες, χάρη στις οποίες μπόρεσε να σχεδιάσει χάρτες, να πραγματοποιήσει επιστημονικές έρευνες, να ανακαλύψει τις πρώτες αναβάσεις και να εμπνεύσει πολλούς ανθρώπους. Πάνω από ογδόντα χρόνια μετά από την πρώτη αεροφωτογραφία του Ορους Ντενάλι από τον Γουόσμπερν, δύο ορειβάτες, ο Οζτούρκ και ο Γουίλκινσον, κοιτάζουν κάποιες φωτογραφίες του Γουόσμπερν και έχουν σαν όνειρό τους να διασχίσουν πλαγίως τις πιο απαγορευτικές κορυφές της, τον ορεινό όγκο του Moose's Tooth.

Ενα ντοκιμαντέρ που μυεί τον θεατή στον κόσμο της ορειβασίας, συνδυάζοντας την ιστορική αναφορά στον τολμηρό πρωτοπόρο φωτογράφο και ορειβάτη.

Το ντοκιμαντέρ «Αδάμ, πού εί;» γυρίστηκε στη μονή Δοχειαρίου του Αγίου Ορους και περιγράφει τη ζωή στο μοναστήρι μέσα από τις καθημερινές εικόνες και ιστορίες των μοναχών. Λείπουν τα ιστορικά στοιχεία και η αφήγηση ώστε να μπορέσει ο θεατής να γίνει κοινωνός και γνώστης της μοναχικής ζωής, πέρα από τις μικρές ιστορίες που περιγράφονται χωρίς να έχουν έναν συνεκτικό δεσμό μεταξύ τους.