Φεστιβαλική κινηματογραφική βδομάδα είναι αυτή που διανύουμε, καθώς μέχρι τις 19 Ιούνη διεξάγεται το Evia Film Project, μια πρωτοβουλία του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, στη Βόρεια Εύβοια. Στο πλαίσιο του Φεστιβάλ θα προβληθούν 12 ταινίες μεγάλου μήκους στην Αιδηψό, στη Λίμνη και στην Αγία Αννα. Παράλληλα θα πραγματοποιηθούν εργαστήρια, ανοιχτές συζητήσεις, ξεναγήσεις στην περιοχή, αλλά και μια συναυλία με τον τραγουδοποιό Κωστή Μαραβέγια. Ολες οι δράσεις του Φεστιβάλ είναι ανοιχτές και με δωρεάν πρόσβαση για το κοινό. Περισσότερες πληροφορίες στην ιστοσελίδα του Φεστιβάλ (https://www.filmfestival.gr/el/festival-gr/evia-film-project-gr). Μέχρι την Τέταρτη 22 Ιούνη επίσης συνεχίζεται το καθιερωμένο Ταινιόραμα στον κινηματογράφο «Αστυ», με τρεις ταινίες τη μέρα με ένα εισιτήριο.

Αυτή η βδομάδα φέρνει 8 ταινίες στις αίθουσες, μεταξύ τους και 3 επανεκδόσεις σε αποκατεστημένες κόπιες. Το «Μερικοί το προτιμούν καυτό» του Μπίλι Γουάιλντερ δεν χρειάζεται πολλές συστάσεις, αφού αποτελεί διαχρονική αξία στην κωμωδία, με τις εκπληκτικές ερμηνείες των Τόνι Κέρτις και Τζακ Λέμον, που μεταμφιέζονται από Τζο και Τζέρι σε Τζοζεφίν και Δάφνη, για να γλιτώσουν από τα χέρια της μαφίας. Απλά απολαυστικοί... Ο «Αγνωστος του Εξπρές» του Αλφρεντ Χίτσκοκ βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Πατρίσια Χάισμιθ και αποτελεί μία από τις δυνατές στιγμές του σπουδαίου σκηνοθέτη. Σε ένα τρένο ο Γκάι συναντιέται τυχαία με τον ψυχοπαθή Μπρούνο, που του προτείνει να «ανταλλάξουν» δολοφονίες για να «λυθούν τα προβλήματά τους», ώστε κανείς από τους δύο να μην είναι ύποπτος... Η «Κοιλάδα των Μελισσών» του Φραντίσεκ Βλάτσιλ είναι μια αλληγορία για την άγρια ενηλικίωση ενός αγοριού και τη σύγκρουση των ανθρώπινων ενστίκτων με τον θρησκευτικό φανατισμό στα χρόνια του Μεσαίωνα, και πρόκειται για ένα σκληρό εικαστικό ποίημα του τσεχικού κινηματογράφου. Προτείνεται για σινεφίλ.

Η «Επιστροφή στην κανονικότητα» του Κώστα Κολημένου, γυρισμένη με πενιχρά μέσα και ντοκιμαντερίστικη υφή, σε μόλις μια βδομάδα αμέσως μετά την πρώτη καραντίνα, είναι πραγματικά αξιοπρεπής. Τα εντυπωσιακά πλάνα της ομορφιάς των Αγράφων δεν μπορούν βέβαια να αντισταθμίσουν τις ελλείψεις στο σενάριο και στο μοντάζ, αλλά έχει ουσιαστικά και ανθρώπινα μηνύματα. Επιστροφή στη φύση (μας) = η επιστροφή στην κανονικότητα.

Η «Υψηλή Ραπτική» της Σιλβί Οχαγιόν είναι η ιστορία μιας σχεδιάστριας μόδας στο εργαστήριο της «Dior Avenue Montaigne», στη δύση της επαγγελματικής της καριέρας, όταν αποφασίζει να αφήσει ως αντικαταστάτριά της μια νεαρή φτωχή κοπέλα την οποία γνώρισε κάτω από περίεργες συνθήκες. Η ταινία, γυρισμένη στο ατελιέ του γνωστού οίκου μόδας, εκτός από μια τετριμμένη ιστορία Σταχτοπούτας με «φρου φρου και αρώματα», δεν έχει κάτι ιδιαίτερο να δώσει στον θεατή.

Το «Καλή τύχη, Λίο Γκράντε» της Σόφι Χάιντ πραγματεύεται τη συνάντηση μιας ώριμης χήρας, που έζησε μια στερημένη σεξουαλική ζωή, με έναν εραστή επί πληρωμή, προς αναζήτηση της χαμένης της ζωής. Η ταινία είναι πολύ τρυφερή αλλά συχνά αποκαρδιωτική, καθώς δείχνει έναν άνθρωπο γεμάτο αγκυλώσεις, που πραγματικά δεν έχει ανακαλύψει, αγαπήσει και αποδεχτεί τον εαυτό του, ενώ μπορούσε να είναι πολύ μικρότερη σε διάρκεια και λίγο ουσιαστικότερη στους διαλόγους της, καθότι πρόκειται για ταινία «δωματίου». Η Εμα Τόμσον είναι διαχρονικά υπέροχη και εδώ το δείχνει για άλλη μια φορά.

Το «Lightyear» του Ανγκους ΜακΛέιν είναι prequel στη γνωστή σειρά ταινιών «Toy Story» και μας συστήνει τον Μπαζ - που ο Αντι έχρισε αγαπημένο του παιχνίδι στη θέση του Γούντι - σε μια αυτόνομη ταινία μέσα στο πλαίσιο της σειράς. Παρακολουθούμε τις διαστημικές περιπέτειες του δημοφιλούς ήρωα, όταν από δικό του λάθος το διαστημόπλοιο στο οποίο ήταν κυβερνήτης καταλήγει καθηλωμένο σε έναν αφιλόξενο πλανήτη. Οσο τα χρόνια περνάνε ο Μπαζ αναζητεί εμμονικά έναν τρόπο να διορθώσει το λάθος του, όμως το υπόλοιπο πλήρωμα συνεχίζει τη ζωή του... Ο ΜακΛέιν έχει πάρει δάνεια από όποια ταινία επιστημονικής φαντασίας έχει δει κανείς και έχει φτιάξει μια εκκεντρική ιστορία, που σίγουρα θα μπορούσε να είναι μικρότερης διάρκειας και δεν απευθύνεται στο ηλικιακό κοινό του «Toy Story», γιατί εισάγει πολλές έννοιες που μπορούν να κατανοηθούν μόνο σε μεγαλύτερες ηλικίες. Φυσικά δεν λείπουν τα κλισέ των ταινιών επιστημονικής φαντασίας (ταξίδι στον χρόνο, παράλληλες διαστάσεις κ.λπ.), ούτε και ο δικαιωματισμός, που περνάει αμυδρά όλο και σε μικρότερες ηλικίες από την αμερικανική βιομηχανία. Αν και η ταινία φιγουράρει ως μια εντυπωσιακή περιπέτεια, αποτελεί αίνιγμα το αν ο παιδικός ήρωας, ενσωματώνοντας τόσα «ενήλικα» στοιχεία, καταφέρει να βρει το κοινό του. Πάντως θα καταφέρει να μας δείξει μια άλλη πτυχή του Μπαζ, λιγότερο «ξύλινη».

Το «Τέλειο αφεντικό» του Φερνάντο Λεόν ντε Αρανόα («Δευτέρες με λιακάδα») μας αφηγείται με εύγλωττο και χιουμοριστικό τρόπο κάποια πράγματα δεδομένα για έναν ταξικά συνειδητοποιημένο άνθρωπο: Οτι τα αφεντικά εκμεταλλεύονται τους εργαζομένους και τους πετούν σαν στυμμένες λεμονόκουπες όταν δεν τους χρειάζονται πια, ότι επηρεάζουν ακόμα και πολύ προσωπικές πτυχές της ζωής τους - και πώς αλλιώς θα μπορούσε να είναι άλλωστε, αφού τους αντιμετωπίζουν ως γρανάζια - και ότι όλα αυτά τα κάνουν αποκλειστικά για το κέρδος, συχνά με το προσωπείο του «καλού επιχειρηματία»... Ο κεντρικός ήρωας, θα έλεγε κανείς, είναι κάτι σαν «πάτερ φαμίλιας» για τους εργαζόμενους και τους «νοιάζεται» βαθιά... Οταν όμως κάποιες καθημερινές καταστάσεις «απειλούν» τη νίκη του σε έναν διαγωνισμό «Επιχειρηματικής Αριστείας», εκεί γίνεται πραγματικά αδίστακτος, αλλά γυρίζει ακόμα κι αυτά που «δεν ελέγχει» τελικά προς όφελός του. Αναμφισβήτητα είναι η ταινία της βδομάδας και είναι καταπληκτικός ο τρόπος που ο Φερνάντο Λεόν ντε Αρανόα καταφέρνει να μιλήσει τόσο καθαρά ταξικά μέσω μιας απλής φαινομενικά κομεντί, γιατί περί αυτού πρόκειται. Ο Χαβιέ Μπαρδέμ είναι εξαιρετικός στον πρωταγωνιστικό ρόλο, λες και φτιάχτηκε γι' αυτόν.

Ραντεβού στη μεγάλη οθόνη!