Κινηματογραφική βδομάδα με λίγες ταινίες και αρκετά αφιερώματα.

Με αφορμή τα 78 χρόνια από την απελευθέρωση του Αουσβιτς από τον Κόκκινο Στρατό, στον κινηματογράφο «Studio New Star Art Cinema» θα προβληθούν τρεις ταινίες που μιλούν για το θέμα: «Καπό» του Τζίλο Ποντεκόρβο (1960), «Ιάκωβος ο Ψεύτης» του Φρανκ Μπάιερ (1974) και «Νύχτα και Καταχνιά» του Αλέν Ρενέ (1956). Επίσης, συνεχίζεται η προβολή του «Ιβάν ο Τρομερός» του Σεργκέι Αϊζενστάιν, ενώ από σήμερα θα προβάλλεται και η σπουδαία «Τριλογία του Πολέμου» του τιτάνιου Σοβιετικού σκηνοθέτη Αλεξάντρ Ντοβζένκο, η οποία περιλαμβάνει τις ταινίες «Σβενιγκόρα» (1928), «Οπλοστάσιο» (1928-'29) και «Γη» (1930), και φανερώνει τη σπουδαιότητα του σοβιετικού κινηματογράφου. Περισσότερες πληροφορίες για τις ώρες προβολών στην ιστοσελίδα: https://www.newstarartcinema.gr/

Αυτήν τη βδομάδα, στο πλαίσιο του BERGMANNITES έρχεται η ταινία «Πρόσωπο με Πρόσωπο» του Ινγκμαρ Μπέργκμαν, στον κινηματογράφο «Ανδόρα».

Από τις 26 Γενάρη έως και την 1 Φλεβάρη θα διεξαχθεί στο «Τριανόν» το 1ο «Untold Film», Φεστιβάλ Ελληνικών Ταινιών, με 7 ταινίες των περασμένων ετών οι οποίες δεν βρήκαν διανομή στις αίθουσες. Περισσότερες πληροφορίες για το πρόγραμμα, στην ιστοσελίδα του «Τριανόν»: http://www.trianon.gr/v1/

Με ενδιαφέρον αναμένεται η τελική αναμέτρηση των ταινιών της χρονιάς που μας πέρασε, στα 76α BAFTA, που θα απονεμηθούν στις 19/2, και στα 95α Οσκαρ, που θα απονεμηθούν στις 12/3. Πολλές ταινίες που είδαμε το 2022 και κάποιες που έρχονται τον Φλεβάρη στην ελληνική διανομή («TAR», «Τα Πνεύματα του Ινισέριν», «Η Αυτοκρατορία του Φωτός») διεκδικούν τα βραβεία, ανάμεσά τους και το αγαπημένο μας «Τρίγωνο της Θλίψης». Μέσα στον Φλεβάρη θα διεξαχθεί και το 73ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου, όπου επιλέγεται μεγάλο μέρος της ελληνικής διανομής.

Από τις ταινίες της βδομάδας επιλέξαμε τρεις και σας τις παρουσιάζουμε.

Ο 55χρονος Φελίτσε επιστρέφει στη γενέτειρά του, Νάπολη, μετά από 40 χρόνια που είχε καταφύγει στο Κάιρο. Αναζητεί το πατρικό του, τις γειτονιές του, την μητέρα του. Βρίσκει τα πάντα αλλαγμένα...

Η πιο ολοκληρωμένη ταινία της βδομάδας, αφού μέσα απ' αυτήν περνάει η σύγχρονη Νάπολη, με τις αναρίθμητες αντιθέσεις της και την Καμόρα να πρωτοστατεί, διαλύοντας κάθε σχέση στον κοινωνικό ιστό. Ο πρωταγωνιστής είναι βουτηγμένος στη νοσταλγία, αδυνατώντας να σταθμίσει με καθαρή ματιά τα υπέρ και τα κατά. Προσπαθεί να πάρει πίσω την εφηβεία που στερήθηκε, αποδιωγμένος από τον γενέθλιο τόπο. Να φτιάξει ένα παραμύθι μέσα στη σκληρή πραγματικότητα, μια κιβωτό για τους αθώους νέους ανθρώπους αυτής της πόλης, για όσους δεν θέλουν να μπλέξουν στα δίχτυα της Καμόρα. Προσπαθεί να ξαναχτίσει τη ζωή του σε στέρεες βάσεις, καθαρίζοντας με το παρελθόν μια και καλή, με θάρρος και αγάπη. Τελικά πόσο άλλαξε η Νάπολη του σήμερα από εκείνη του παρελθόντος; Αλλάζει πραγματικά ένας τόπος ξέχωρα από τις κοινωνικές συνθήκες; Για μας δεν αλλάζει. Για τον Φελίτσε;

Στο τέλος του 19ου αιώνα ένας νεαρός Δανός ιερέας ταξιδεύει σε μια απομακρυσμένη περιοχή της Ισλανδίας, τότε τμήμα της Δανίας, με στόχο να χτίσει μια εκκλησία αλλά και να απαθανατίσει φωτογραφικά τους κατοίκους της για πρώτη φορά...

Ενώ πρόκειται για ένα εικαστικό αριστούργημα σε τετράγωνο κάδρο, με εξαιρετικής αισθητικής πλάνα της άγριας φύσης της απόκοσμης Ισλανδίας, εντούτοις αυτό δεν αντανακλάται και στο περιεχόμενο. Ο θεατής μαγνητίζεται από την εικόνα, θαυμάζει την ομορφιά και τη σκληρότητα του τοπίου, αλλά το σενάριο δεν έχει βάθος. Τραβάει σε μάκρος χωρίς λόγο και δεν έχει τη δυναμική της εικόνας. Στη «Χώρα του Θεού» δεν υπάρχει βάθος στους χαρακτήρες, δεν φαίνεται πουθενά η εσωτερική σύγκρουση που περιγράφεται, ούτε η αλλαγή του κεντρικού ήρωα. Ισως φταίει η πλήρης νωθρότητα που επέλεξε ο σκηνοθέτης για την ερμηνεία του πρωταγωνιστικού ρόλου της ταινίας. Είναι λες και αφήνεται να παρασυρθεί από τα γεγονότα, δεν τα ορίζει, δεν καταφέρνει να έρθει σε πραγματική επαφή με τους κατοίκους του αφιλόξενου τόπου, είναι και ο ίδιος ένας εισβολέας που θεωρεί ότι η παρουσία του και μόνο αρκεί ώστε να τους επιβληθεί. Από την ταινία κρατάμε το όνομα της φωτογράφου, Μαρία φον Χάουσβολφ. Αρκεί.

Καθώς μια ευτυχισμένη πακιστανική οικογένεια λαχταρά τη γέννηση ενός αγοριού, ο νεότερος από τους άνδρες της οικογένειας πιάνει δουλειά σε ένα χοροθέατρο και καταλήγει να ερωτεύεται μια διεμφυλική στάρλετ...

Η ταινία μοιάζει λίγο σαν ρομάντζο βγαλμένο από το Μπόλιγουντ, χωρίς να έχει κάτι ουσιαστικό να δώσει. Η πλοκή είναι ανισόμετρη, καταλήγοντας να εστιάζει περισσότερο στην στάρλετ παρά στην σύζυγο του πρωταγωνιστή, που τελικά φαίνεται ότι είναι η κύρια πρωταγωνίστρια. Ο Σαντίκ καταπιάνεται με ένα ιντριγκαδόρικο θέμα, χωρίς όμως κανέναν σαφή προορισμό στην αφήγησή του.