Κινηματογραφική βδομάδα με ένα πολύ σπουδαίο αφιέρωμα στον κορυφαίο Ινδό δημιουργό Σατγιαζίτ Ρέι, από χτες και μέχρι 20/2 σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, από την Ταινιοθήκη της Ελλάδος και την Ταινιοθήκη Θεσσαλονίκης του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Θα προβληθούν 9 μεγάλου μήκους ταινίες μυθοπλασίας, ανάμεσά τους και η σπουδαία «Τριλογία του Απού», σε αποκατεστημένες κόπιες, με ελληνικούς και αγγλικούς υπότιτλους. Ο Ρέι «έχτισε» τον ινδικό κοινωνικό κινηματογράφο και παραμένει μέχρι και σήμερα αξεπέραστος. Οπως είπε κάποτε ο μεγάλος Ακίρα Κουροσάβα, «αν δεν έχεις δει το σινεμά του Ρέι είναι σαν να υπάρχεις στον κόσμο χωρίς να έχεις δει τον ήλιο ή το φεγγάρι...».

Την ερχόμενη Τρίτη, 21 Φλεβάρη, στις 20.00, στο πλαίσιο του αφιερώματος «Μουσικές Τρίτες» στο «Studio New Star Art Cinema», θα προβληθεί, συνοδεία ζωντανής μουσικής, το αριστούργημα του Αλεξάντρ Ντοβζένκο, η «Γη». Η ταινία γυρίστηκε το 1930, αποτελεί την τελευταία βωβή ταινία του σοβιετικού κινηματογράφου και διηγείται τις προσπάθειες των κουλάκων μιας κοινότητας στην Ουκρανία να σαμποτάρουν την αγορά ενός τρακτέρ από το κολχόζ. Μια κορυφαία ταινία από τον Ντοβζένκο, ο οποίος έθεσε τη δημιουργία του στην υπηρεσία του στεριώματος της νέας σοσιαλιστικής εξουσίας στην ΕΣΣΔ, της μάχης του νέου ενάντια στο παλιό.

Επίσης, στο πλαίσιο του αφιερώματος Bergmannites, στον κινηματογράφο «Ανδόρα» θα προβληθεί η ταινία του Ινγκμαρ Μπέργκμαν «Καλοκαίρι με την Μόνικα».

Στη Χιλή της δικτατορίας του Πινοσέτ, η Κάρμεν μετακομίζει στο παραλιακό εξοχικό της προκειμένου να επιβλέψει την ανακαίνισή του. Οταν ένας φίλος ιερέας την πείθει να φροντίσει, κρυφά από τους δικούς της, έναν τραυματισμένο νεαρό επαναστάτη, η ευκατάστατη αλλά μοναχική γυναίκα αποκτά ένα πρωτόγνωρο για εκείνη κίνητρο για ζωή, ενώ παράλληλα βλέπει την ήσυχη και βολεμένη καθημερινότητά της να ανατρέπεται μέρα με τη μέρα.

«Το 1976 ήταν μία από τις πιο σκληρές χρονιές της δικτατορίας του Πινοσέτ. Στην οικογένειά μου θεωρούσαν πως την εποχή εκείνη η γιαγιά μου είχε κατάθλιψη, αλλά σκέφτηκα πως δεν είναι δυνατόν να πιστεύουμε ότι όσα γίνονται έξω από τους τοίχους του σπιτιού μας δεν παρεισφρέουν στον ιδιωτικό μας χώρο... Αναρωτήθηκα: Ποιοι είναι οι μηχανισμοί που μας επιτρέπουν να συνεχίζουμε να ζούμε τις ζωές μας, όταν εκεί έξω κάποιοι πετάνε τους συμπολίτες μας στη θάλασσα;». Διαβάζοντας το σκηνοθετικό σημείωμα της Μαρτέλι, αντιλαμβανόμαστε ενδελεχώς την ταινία. Χρειάζεται να γνωρίζει ο θεατής τη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο ώστε να την αντιληφθεί στην ολότητά της, αλλιώς απλώς υποψιάζεται και μένει στο πρώτο επίπεδο ενός βραδυφλεγούς θρίλερ. Ως πρώτη ταινία, τόσο σκηνοθετικά όσο και από άποψη περιεχομένου είναι υπέροχη. Λιτή, ατμοσφαιρική, με τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα ενός υπόκωφου αλλά συνάμα δυνατού πολιτικού λόγου, δείχνει τη μεταστροφή που συντελείται στον κεντρικό χαρακτήρα με μεγάλη σεναριακή μαστοριά. Ελπίζουμε η Μαρτέλι να συνεχίσει σε αυτόν τον δρόμο και σύντομα να απολαύσουμε την επόμενη δουλειά της.

Ενας φτωχός και άστεγος εργάτης προσλαμβάνεται για την κατασκευή των σκηνικών σε μία ταινία με θέμα τις φρικαλεότητες του Χίτλερ κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Του δίνεται ένας μικρός ρόλος, αλλά και η ευκαιρία να σώσει τη γυναίκα που αγαπά. Οταν η «πραγματικότητα» της ταινίας μπερδεύεται με την αληθινή ζωή, η ζωή του ήρωα εκτροχιάζεται, με ανεπανόρθωτες συνέπειες.

Δυνατός ιρανικός κινηματογράφος, που βρίσκει αφορμή μέσω του γυρίσματος μιας ταινίας να μιλήσει για μια σειρά κοινωνικών ζητημάτων. Με μια πραγματικά συγκλονιστική, καθηλωτική σε σημεία ερμηνεία του Μόχσεν Ταναμπάντε, ο Σεγιέντι ακολουθεί τη ζωή ενός απόκληρου, διαρκώς σκυφτού ανθρώπου της εργατικής τάξης, ο οποίος έχει χάσει τα πάντα αλλά διατηρεί μέσα του μια ανεξάντλητη ανθρωπιά... Μέχρι το τέλος, που είναι εξίσου δυνατό και σκληρό, αλλά αντιδραστικό σε περιεχόμενο, ο σκηνοθέτης δομεί μια πυραμίδα καταπίεσης πάνω στους κατατρεγμένους από την εκάστοτε εξουσία, ρεαλιστικά αλλά και συμβολικά. Οταν όμως έρχεται η κορύφωση, ο πρωταγωνιστής στρέφεται κατά των «ομοίων» του, που βρίσκονται σε λίγο καλύτερη θέση αλλά τον προδίδουν, και όχι κατά της εξουσίας που τον διέλυσε. Εδώ στα τελευταία λεπτά έγκειται και η ένστασή μας. Κατά τα λοιπά, σε όλη την υπόλοιπη διάρκεια παρακολουθούμε ένα ιδιαίτερα καλοχτισμένο κοινωνικό σινεμά αξιώσεων. Ο ιρανικός κινηματογράφος, ιδιαίτερα των τελευταίων ετών, σπάνια απογοητεύει και συχνά στρέφεται κατά της εξουσίας. Δεν είναι τυχαίο πόσοι σκηνοθέτες του διώκονται για το έργο τους.

Ο Λεό και ο Ρεμί είναι δύο 13χρονοι κολλητοί φίλοι, που πηγαίνουν μαζί στο Γυμνάσιο. Μέσα στο νέο περιβάλλον η φιλία τους δοκιμάζεται και τα πράγματα παίρνουν μια αναπάντεχη τροπή....

Το «Close» έχει όμορφη, φωτεινή και έντονα χρωματιστή φωτογραφία, που δίνει ολοκληρωμένα την ατμόσφαιρα της παιδικής αθωότητας την οποία επιχειρεί να αναδείξει ο Ντοντ με τη σκηνοθεσία του. Οι μικροί πρωταγωνιστές του δίνουν πολύ καλές ερμηνείες και, πραγματικά, είναι μια κινηματογραφικά άρτια δουλειά. Σε ό,τι αφορά το περιεχόμενο, ο σκηνοθέτης εστιάζει στην περίοδο της προεφηβείας και στις δραστικές αλλαγές που συντελούνται εκείνο το διάστημα, τόσο στο σώμα όσο και στον ψυχικό κόσμο των εφήβων. Θίγει το ζήτημα της ομοφυλοφιλίας στην εύθραυστη αυτή ηλικία και ότι αυτό δεν γίνεται εξίσου αντιληπτό ή αποδεκτό και από τους δύο φίλους ταυτόχρονα. Εξάλλου οι έφηβοι δεν συνειδητοποιούν τη σεξουαλικότητά τους την ίδια στιγμή, ούτε ωριμάζουν «καρμπόν», όσο κι αν αλληλοεπιδρούν. Παρότι ο Ντοντ θίγει το θέμα με μια τρυφερή ματιά, δεν καταφέρνει να ολοκληρώσει αυτό που θέλει να πει, κλείνοντας άτσαλα την ταινία του. Περισσότερο προσπαθεί να εντυπωσιάσει τον θεατή σε ένα πρώτο συναισθηματικό επίπεδο, παρά να εμβαθύνει σε ένα τόσο δύσκολο θέμα.