«Κάθε άνθρωπος που αγαπά την ελευθερία, χρωστάει στον Κόκκινο Στρατό περισσότερα από ό,τι μπορεί ποτέ να πληρώσει». Με αυτά τα λόγια του Ερνεστ Χέμινγουεϊ «υποδεχόμαστε» την Ημέρα της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών, που όσο κι αν προσπαθεί η ΕΕ να εξαφανίσει απαγορεύοντας για τρίτη συνεχή χρονιά τις εκδηλώσεις μνήμης στη γερμανική πρωτεύουσα, ξεχνάει ότι είναι σπόρος... Ενας σπόρος ποτισμένος με το αίμα εκατομμυρίων νεκρών, που όσο πιο βαθιά τον θάβεις τόσο περισσότερο συνεχίζει να ανθίζει. Η 9η Μάη δεν παραγράφεται από τη συλλογική μνήμη, γιατί φροντίζουν οι απανταχού κομμουνιστές για αυτό και δεν επισκιάζεται από τις απαγορεύσεις των συμβόλων, τις μετονομασίες και την προπαγάνδα για δήθεν εξίσωση κομμουνισμού και ναζισμού που επιχειρείται όλα τα τελευταία χρόνια. Η Αντιφασιστική Νίκη αποτυπώθηκε και στην 7η τέχνη, δίνοντάς μας σπουδαίες αντιπολεμικές ταινίες που συγκαταλέγονται στα αριστουργήματα του παγκόσμιου κινηματογράφου. Με όπλο τους την κινηματογραφική μηχανή πλάι στις ταινίες μυθοπλασίας οι Σοβιετικοί ρίχτηκαν με αυταπάρνηση στη μάχη των ντοκιμαντέρ, που παίζουν εξίσου σπουδαίο ρόλο στη διατήρηση της ιστορικής μνήμης. Σπουδαία ντοκουμέντα αποτελούν ταινίες όπως «Η Πτώση του Βερολίνου» των Γελισαβέτα Σβίλοβα και Γιούλι Ράιζμαν, «Η Μόσχα αντεπιτίθεται» των Ιλία Κοπάλιν και Λεονίντ Βαρλάμοφ, ο σπουδαίος, μεταπολεμικά γυρισμένος, «Αληθινός φασισμός» του Μιχαήλ Ρομ. Ακόμα θα μπορούσαμε να θυμηθούμε και τη σειρά 20 ωριαίων ντοκιμαντέρ «Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα» (ο Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος), που δεν ανήκει μεν στο κινηματογραφικό είδος αλλά στηρίχτηκε στα σοβιετικά επίκαιρα και υπάρχει σε κάθε σπίτι αναγνωστών του «Ριζοσπάστη». Η πενταλογία «Η Απελευθέρωση» του Γιούρι Οζεροφ, που ακολουθεί τα γεγονότα, τις ιστορικές προσωπικότητες και τις μεγάλες μάχες του Κόκκινου Στρατού. «Η Μοίρα Ενός Ανθρώπου» και «Αγωνίστηκαν για τη μητέρα πατρίδα» του Σεργκέι Μπονταρτσούκ, «Το ημίχρονο του θανάτου» του Εβγκένι Καρέλοφ, «Ο πατέρας του στρατιώτη» του Ρέζο Κέιτζε, Zόγια του Λεβ Αρνσταμ και κλείνοντας αυτή τη μικρή αναφορά στον κινηματογράφο αφήσαμε για το τέλος «Τα παιδικά χρόνια του Ιβάν» του Αντρέι Ταρκόφσκι, «Οταν περνούν οι γερανοί» του Μιχαήλ Καλατόζοφ, «Γυμνό ανάμεσα στους λύκους» του Φρανκ Μπάιερ, και το «Ελα να δεις» του Ελέμ Κλίμοφ.

Δεν ξεχάσαμε σε καμία περίπτωση την ταινία «Ηρεμες ήταν οι Αυγές» του Στάνισλαβ Ροστότσκι, αλλά αυτή μπορείτε να την παρακολουθήσετε σε μια ειδική προβολή με δωρεάν είσοδο το Σάββατο 11/5 στις 15.00 στον κινηματογράφο «STUDIO new star art cinema», αφού την προβάλλει η «New Star» τιμώντας την 9η Μαΐου, Ημέρα της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών. Λίγα λόγια για την υπόθεση... Μια ομάδα πέντε γυναικών - πυροβολιστριών που μόλις έχουν αρχίσει να γνωρίζουν τη φρίκη του πολέμου, ξεκινούν με τον διοικητή τους για επικίνδυνη αναγνωριστική αποστολή. Στην πορεία τους αυτή έρχονται αντιμέτωπες με 16 Γερμανούς κι ύστερα από σκληρές μάχες σκοτώνονται όλες. Ο Ροστότσκι δεν ενδιαφέρεται τόσο για την απεικόνιση του ηρωισμού αυτών των γυναικών, αλλά για την ανάπτυξη των διαπροσωπικών σχέσεων μεταξύ τους και την εξέλιξη των χαρακτήρων τους: Τη μεταμόρφωση των κοριτσιών από χαρούμενα παιδιά γεμάτα κέφι, διάθεση για έρωτα και χαρά σε ριψοκίνδυνες και αποφασιστικές γυναίκες, που αναμετριούνται ακόμη και με τον θάνατο. Ο σύγχρονος κινηματογράφος δεν θα μπορούσε να μην αναμετρηθεί με τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά υποσχόμαστε ένα αφιέρωμα πιο αναλυτικό για τις σημαντικότερες σύγχρονες ταινίες, αφού μπαίνει έντονα στο κάδρο και η αναθεώρηση της Ιστορίας σε αρκετές από αυτές...

Τούτη τη βδομάδα τη σώζουν κυριολεκτικά οι παράλληλες προβολές. Ξεκινώντας από αύριο 10/5, στις 21.00 στον κινηματογράφο «Δαναό» θα προβληθεί η ταινία «Η Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού» του Μισέλ Γκοντρί, που κλείνει τα 20 χρόνια από την πρώτη προβολή της, η οποία εξερευνά τον ρόλο της μνήμης στον έρωτα, με μοναδικό τρόπο... Ενώ Δευτέρα και Τρίτη 13/5 και 14/5 πάλι στο STUDIO έρχεται η πιο επίκαιρη ταινία των τελευταίων ημερών, η ταινία «Φράουλες και Αίμα» του Στιούαρτ Χάγκμαν, η οποία βασίζεται στην αληθινή ιστορία της εξέγερσης των φοιτητών στο πανεπιστήμιο της Columbia. Στα μέσα της δεκαετίας του '60, οι φοιτητές πρωταγωνιστούν στο κίνημα ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ. Τον Απρίλιο του '68 καταλαμβάνουν το πανεπιστήμιο της Kολούμπια στη Nέα Yόρκη, παλεύοντας ενάντια στα κέντρα κατάταξης στον στρατό που λειτουργούν στο εσωτερικό του πανεπιστημίου και στις φυλετικές διακρίσεις.

Η ταινία βασίζεται σε γεγονότα που συνέβησαν κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο στο ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης Σομπιμπόρ στην Πολωνία. Τον Οκτώβριο του 1943 ο ανθυπολοχαγός του σοβιετικού στρατού Αλεξάντρ Πετσέρσκι συνελήφθη και κατέληξε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Μέσα σε μόλις τρεις βδομάδες κατάφερε να σχεδιάσει μια διεθνή εξέγερση κρατουμένων από χώρες της Δυτικής Ευρώπης και την Πολωνία, τη μοναδική επιτυχημένη εξέγερση στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί.

Αναμφισβήτητα η ταινία της βδομάδας, τόσο για τη θεματολογία της όσο και για τη συγκίνηση που σου προκαλεί. Δεν είναι η πρώτη ταινία που αφορά αυτό το ιστορικό ζήτημα, έχουν ήδη γυριστεί ένα ντοκιμαντέρ και μια τηλεοπτική μυθοπλασία πριν από αρκετά χρόνια. Η ταινία αναδεικνύει τον ηγετικό και σημαίνοντα ρόλο του Αλεξάντρ Πετσέρσκι στον σχεδιασμό της απόδρασης από το κολαστήριο και παράλληλα αποτυπώνει γλαφυρά την ασύλληπτη βαρβαρότητα των ναζί εγκληματιών. Αν και στην ταινία υπάρχουν κάποιες μικρές ανακρίβειες, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι μυθοπλασία και όχι ντοκιμαντέρ... Σκηνοθετικά, φωτογραφικά, σκηνογραφικά είναι μια πολύ καλή δουλειά, όσο για το καστ τόσο ο ίδιος ο Κονσταντίν Χαμπένσκι είναι συγκλονιστικός, όσο και ο Κριστόφ Λαμπέρ που η παρουσία του και μόνο κλέβει τις εντυπώσεις. Αυτή η βδομάδα ανήκει δικαιωματικά στο «STUDIO new star art cinema» με τις επιλογές του.

Σε ένα ακριβό ιδιωτικό σχολείο, μια νεαρή δασκάλα αναλαμβάνει να αλλάξει προς το καλύτερο τις διατροφικές συνήθειες των μαθητών με ένα πρωτοποριακό σεμινάριο «ενσυνείδητης διατροφής». Καθώς οι τακτικές της γίνονται ολοένα και πιο ακραίες, με αποτέλεσμα οι απόψεις της να θυμίζουν πλέον περισσότερο αρχηγό αίρεσης παρά έγκριτη διατροφολόγο, η υγεία των παιδιών αρχίζει να κλονίζεται επικίνδυνα με απρόβλεπτες συνέπειες.

Η αλήθεια είναι ότι η Χάουσνερ τοποθετεί πολλά ζητήματα στο κάδρο της, όμως η ίδια δεν έχει ξεκαθαρίσει ακριβώς τι θέλει να μας πει. Μοιάζει σαν να λείπει από την ίδια την σκηνοθέτη μια συνολική τοποθέτηση στα πράγματα. Θέλει να μας μιλήσει για την εγκατάλειψη των παιδιών από τους πλούσιους γονείς τους στα ακριβά οικοτροφεία; Θέλει να μας μιλήσει για τον έλεγχο μέσω της τροφής στους ανθρώπους και την οικολογική καταστροφή; Θέλει να μας μιλήσει για τις ιδεολογίες και την επίδρασή τους στους εφήβους; Ειλικρινά δεν κατανοήσαμε το απώτερο κίνητρό της και επιτέλους εάν ήθελε να μας μιλήσει για τον έλεγχο της τροφής, την οικολογική καταστροφή και τις «παράλογες» ιδεολογίες, γιατί τοποθέτησε όλα τούτα σε ένα μεγαλοαστικό περιβάλλον και όχι στην πραγματικότητα εκατομμυρίων ανθρώπων που υποσιτίζονται και είναι κάτω από το όριο της φτώχειας στον σύγχρονο καπιταλισμό; Μα πόσο ξεκομμένος είναι καμιά φορά ο κινηματογράφος από την πραγματική ζωή... Ποιον από μας αφορά αυτή η ταινία; Εμάς που μετράμε τον μισθό για να πάμε σούπερ μάρκετ σίγουρα όχι.

Ο Αγγελος είναι σκηνοθέτης και θέλει να γυρίσει την ταινία που ονειρεύεται με κάθε τρόπο. Αποφασίζει να γυρίσει την ταινία στο σπίτι του τοποθετώντας τον ίδιο και την οικογένειά του στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, συνεργαζόμενος με έναν ανερχόμενο όμιλο επιχειρήσεων με σκοπό την προώθηση εταιρικών προϊόντων και την τοποθέτησή τους μέσα στο έργο. Τα παιδιά μετατρέπονται σε πειραματόζωα και ο Αγγελος αρχίζει να κινηματογραφεί αλλόκοτες σκηνές, που εκθέτουν τον ίδιο και την οικογένειά του, παίρνοντας σταδιακά έναν δρόμο χωρίς επιστροφή...

Η πρώτη μεγάλου μήκους του σκηνοθέτη θέτει αρκετούς προβληματισμούς. Πόσο δύσκολο είναι να πάρει κανείς χρηματοδότηση για μια ταινία, πώς λύνεται η δύσκολη εξίσωση τέχνη και οικογενειακές υποχρεώσεις στη σύγχρονη πραγματικότητα, ποιες υποχωρήσεις πρέπει να κάνει κάποιος και πόσο χαμηλά μπορεί να φτάσει για το εγώ του, θυσιάζοντας ακόμα και την οικογένειά του... Αυτά θεωρούμε ότι ήθελε να αναδείξει η ταινία, αν και δυστυχώς στο σενάριο μπερδεύονται αρκετά τα πράγματα... Μπαίνουν στη μέση διεφθαρμένοι παραγωγοί, μεγάλες εταιρείες που ελέγχουν τα πάντα, τρόμος και ψυχικές διαταραχές, και το φινάλε που «ανατρέπει» με κάποιον τρόπο τα παραπάνω, αφήνοντας ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα, δεν βοηθάει και ιδιαίτερα την κατάσταση... Αυτό που προσλαμβάνει κανείς στο τέλος, είναι ότι όταν προσπαθούμε να χωρέσουμε όλα τα είδη του σινεμά σε ένα σενάριο, δυστυχώς δεν τα καταφέρνουμε... Ελπίζουμε σε μια δεύτερη πιο στοιχειοθετημένη δουλειά προς την πλευρά του σινεμά τρόμου, που φαίνεται να είναι το κυρίαρχο στοιχείο του σκηνοθέτη.