Κινηματογραφική βδομάδα με δύο πολυσυζητημένες ταινίες από το πρόσφατο Φεστιβάλ των Καννών να βγαίνουν στις αίθουσες, οι οποίες ταινίες όμως δεν εκπλήσσουν ιδιαίτερα. Ακριβώς όπως και το ίδιο το Φεστιβάλ των Καννών δεν μας εξέπληξε, όπως ελπίζαμε. Ηταν ένα από τα πιο πολιτικά, αστυνομοκρατούμενα, σιωπηλά και με έντονη λογοκρισία απέναντι στους καλλιτέχνες Φεστιβάλ των τελευταίων ετών. Η Παλαιστίνη ήταν απούσα. Το φόρεμα της Κέιτ Μπλάνσετ έσπασε κάπως τη σιωπή, και ακολούθησαν κι άλλοι με στιλιστικά σύμβολα, αλλά εκείνοι που τόλμησαν να σηκώσουν την παλαιστινιακή σημαία μέσα στην αίθουσα προβολής ήταν η ομάδα της ταινίας «To A Land Unknown», του Παλαιστίνιου Μαχντί Φλάιφελ, που ζει και εργάζεται και στην Ελλάδα. Δίπλα του η Αγγελική Παπούλια και άλλοι συντελεστές φορούσαν κονκάρδες για την Παλαιστίνη. Oπως επίσης ο πρόεδρος της κριτικής επιτροπής του «Ενα κάποιο βλέμμα», Ξαβιέ Ντολάν, ζήτησε κατάπαυση του πυρός και απελευθέρωση των ομήρων, αναφέροντας τη λέξη σφαγή στον λόγο του στην τελετή λήξης της κατηγορίας, αλλά περισσότερο μετράει ότι αυτά τα δυο λόγια - όπως είπε και ο ίδιος - έχουν σημασία επειδή τα είπε στο Φεστιβάλ των Καννών. Τα βραβεία του Φεστιβάλ θα τα εντοπίσουμε στη διανομή της χρονιάς, όμως αυτό που θα μείνει τυπωμένο στο μυαλό μας είναι ότι χρειαζόμαστε περισσότερους προοδευτικούς καλλιτέχνες, γεννήματα της εποχής τους. Κανείς δεν μπορεί να σιωπά, γιατί η σιωπή είναι θέση, ας μην το ξεχνάμε ποτέ.

Αυτή η βδομάδα έχει αρκετές ταινίες χωρίς σαφή προσανατολισμό και περιεχόμενο. Η ελπίδα για καλό σινεμά βρίσκεται στις επανεκδόσεις, αλλά και στο αγαπημένο μας Ταινιόραμα, στον κινηματογράφο «Αστυ», που συνεχίζεται μέχρι και τις 19 Ιουνίου. Το «Ζωικό Βασίλειο» του Τομά Καγιέ εμπεριέχει έναν μικρό σχολιασμό για τον ρατσισμό, αλλά ειλικρινά δεν καταλάβαμε τι θέλει να μας πει τελικά. Οποιαδήποτε σύγκριση με τον «Ρινόκερο» του Ιονέσκο θεωρείται άκυρη. «Η Κόρη του Μπαμπά» του Εργουάν Λε Ντουκ, ενώ αρχίζει συμπαθέστατα, στη μέση της ταινίας αρχίζει να χάνει τον προσανατολισμό της, μέχρι που τελειώνει εντελώς αμήχανα... «Η Ελεγεία της Μόσχας» του Αλεξάντερ Σοκούροφ, η επανέκδοση της βδομάδας, ενώ έχει πολύ ενδιαφέρον υλικό από τη ζωή του Αντρέι Ταρκόφσκι, κυρίως μετά την ΕΣΣΔ, δεν καταφέρνει να ακολουθήσει μια υποτυπώδη γραμμική αφήγηση, με αποτέλεσμα να χάνεται κάπως η συνέχεια των πραγμάτων... Οι «Ιστορίες Καλοσύνης» του Γιώργου Λάνθιμου, ένα τρίπτυχο παραμύθι, είναι η επιστροφή στις ρίζες του, δηλαδή στο «weirdwave», και εκτός της πρώτης ιστορίας - που είναι συμπαθητική, αλλά με αμφίβολο τέλος, τόσο που δεν καταλαβαίνεις γιατί ειπώθηκε από την αρχή - δεν έχει τίποτα να δώσει. Προφανώς ο σκηνοθέτης μπορεί να πραγματοποιεί τις επιθυμίες του, χωρίς να ενδιαφέρεται για το αν η ταινία του έχει κάποιο συγκεκριμένο στόχο. Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν το βραβείο α' ανδρικού ρόλου που κέρδισε ο Τζέσι Πλέμονς στις Κάννες το αξίζει πραγματικά, γιατί εξίσου κάλος ήταν και ο Γουίλεμ Νταφόε, με το ίδιο σκεπτικό, στην ίδια ταινία κιόλας...

Καθώς ο κόσμος καταρρέει, η νεαρή Φουριόσα αρπάζεται από το Πράσινο Μέρος των Πολλών Μητέρων και πέφτει στα χέρια της μεγάλης Ορδής Μηχανόβιων με επικεφαλής τον πολέμαρχο Ντεμέντους. Καθώς περιπλανιούνται στην άγονη γη, καταλήγουν στην Ακρόπολη, που βρίσκεται υπό την ηγεμονία του Αθάνατου Τζο. Ενώ οι δύο τύραννοι αλληλοσπαράσσονται για το ποιος θα κυριαρχήσει, η Φουριόσα πρέπει να επιβιώσει από πολλές δοκιμασίες για να επιστρέψει στην πατρίδα της.

Κατά πρώτον, η «Φουριόσα» βλέπεται στην αίθουσα, αλλά με ωτασπίδες. Κατά δεύτερον, το πρώτο μέρος της είναι εκπληκτικό σεναριακά και κινηματογραφικά, γεγονός που δεν συμβαίνει στα υπόλοιπα μέρη, στα οποία κυριαρχεί ένας ανελέητος σκοτωμός χωρίς τέλος. Αν όμως θέλουμε να τη συγκρίνουμε με την προηγούμενη ταινία που έχει άμεση σχέση, δηλαδή το «Mad Max: Fury Road» (2015), είναι πραγματικά άνισα σε σεναριακή δομή. Εδώ ο Μίλερ εξηγεί τον δυστοπικό κόσμο του και βάζει τις βάσεις. Τι κινεί τον κόσμο, το πετρέλαιο, οι μεταφορές και τα όπλα. Ποιος είναι πραγματικά πλούσιος, εκείνος που κατέχει το νερό. Πόση αξία έχει η ανθρώπινη ζωή; Καμία, αν δεν εξυπηρετεί τις επιδιώξεις του αρχηγού. Τόσο απλά, αλλά με πολύ πιστολίδι και ανούσιο θέαμα. Προτείνουμε σε όποιον αρέσκεται στο θέαμα να ξαναδεί αμέσως μετά εκείνη του 2015, να ολοκληρωθεί κάπως η ιστορία των πρόσφατων «Mad Max».

Ο Γιάννης Σπανός, η μουσική ιδιοφυΐα πίσω από κλασικά τραγούδια, που επέλεξε να μείνει μακριά από τα φώτα, αποκαλύπτεται για πρώτη φορά μέσα από δικά του λόγια, αλλά και τις αναμνήσεις και διηγήσεις δεκάδων επώνυμων συνεργατών και φίλων του.

Τούτο το ντοκιμαντέρ λάμπει σαν διαμάντι αυτήν τη βδομάδα. Ξεχωρίζει, αφήνοντας μακριά τις αμερικανιές και τα δήθεν. Είναι αληθινό, πηγαίο, δουλεμένο πολύ καλά και με πολλή αγάπη από τον σκηνοθέτη του, που επέμεινε χρόνια στην κινηματογράφησή του, και το κυριότερο όλων είναι η παρουσία του ίδιου του σπουδαίου συνθέτη σε αυτό. Η σπανιότητα της παρουσίας του Γιάννη Σπανού είναι από μόνη της ένα αληθινό ντοκουμέντο, η δε εξιστόρηση της ζωής του μαγική. Πώς ξεκίνησε ο συνθέτης, πόσο μεγάλη καριέρα έκανε στη Γαλλία πριν έρθει εδώ για να φτιάξει ουσιαστικά το Νέο Κύμα, πώς συνέθετε, πώς εμπνεόταν, πόσο αγάπησε την ποίηση, γιατί προτιμούσε το αντεργκράουντ, πώς έζησε τη ζωή του, πώς επηρεάστηκε και επηρέασε την εποχή του και όχι μόνο, είναι αυτά που συναντάμε στην εξαιρετική δουλειά του Αρη Δόριζα. Εσείς γνωρίζατε ότι ο Σπανός έχει μελοποιήσει Αραγκόν και Ελυάρ; Προτείνουμε ανεπιφύλακτα να το δείτε, κι αν είναι και σε θερινό, ακόμα καλύτερα. Οι μεγαλύτεροι θα συγκινηθούν, οι νεότεροι θα μάθουν, και όλοι θα υποκλιθούν στο τεράστιο ταλέντο του Γιάννη Σπανού.