Κινηματογραφική εβδομάδα με ελάχιστες προσδοκίες από τη διανομή, αν και κυκλοφορούν 8 νέες ταινίες και 2 επανεκδόσεις. Είναι στα αλήθεια πολύ άβολη η θέση της κριτικής αυτήν τη βδομάδα, διότι όλες σχεδόν οι ταινίες, ενώ έχουν σχετικά ενδιαφέρουσα θεματολογία, δεν καταφέρνουν να φτάσουν στον στόχο τους. Η συμβουλή μας είναι να κοιτάξετε τι παίζει σε κάθε θερινό κινηματογράφο ξεχωριστά, διότι κάθε κινηματογράφος έχει τις δικές του προβολές και επανεκδόσεις, που δεν τις κοινοποιεί απαραίτητα στους κινηματογραφικούς συντάκτες. Επίσης να επισκεφτείτε τις κινηματογραφικές λέσχες, που έχουν εξαιρετικό πρόγραμμα, με φεστιβαλικές ταινίες που δεν πήραν διανομή, αλλά και ταινίες της χρονιάς που μας πέρασε. Δυστυχώς δεν έχουμε φεστιβάλ αυτόν τον καιρό, όμως αναμένεται σύντομα το πρόγραμμα του 14ου Athens Open Air Film Festival, που θα έχει διάρκεια από τέλη Ιούνη μέχρι Σεπτέμβρη, όπως και το πρόγραμμα του 13ου «Ξαφνικά φέτος το καλοκαίρι», που θα πραγματοποιηθεί στην αγαπημένη μας «Ριβιέρα», από 27 Ιούνη μέχρι 3 Ιούλη. Αύριο πραγματοποιείται μια ανοιχτή εκδήλωση στις 18.30 στο κινηματοθέατρο «Ιρις» (Ακαδημίας 55), με τίτλο «Ιριδα: Τι παίζει με το αύριο;», από τον Πολιτιστικό Ομιλο Φοιτητών Πανεπιστημίου Αθηνών, σχετικά με το μέλλον του σημαντικού αυτού κινηματογράφου. Δυστυχώς το μέλλον της «Ιριδας» είναι αβέβαιο, παρά τις προσπάθειες των φοιτητών, οι οποίοι στέλνουν σήμα κίνδυνου. Οι επανεκδόσεις της εβδομάδας είναι κλασικές και εξαιρετικές. Περιέχουν και βωβό κινηματογράφο, όπως «Ο Τελευταίος των Ανθρώπων» του Φρίντριχ Βίλχελμ Μουρνάου, αλλά και πιο κλασικό σινεμά, με τη «Θηλειά» του Αλφρεντ Χίτσκοκ - και τα δύο υπέροχα στο είδος τους. Ας περάσουμε όμως στις ταινίες της εβδομάδας, από τις οποίες ξεχωρίζει το animation «Τα Μυαλά που Κουβαλάς - 2».

Για την αδιανόητη πραγματικά «Αόρατη Μάχη» του Ράινερ Σάρνετ τα λόγια περισσεύουν. Διαβάστε υπόθεση: Σύνορα ΕΣΣΔ - Κίνας, 1973. Ο Ραφαέλ φυλάει σκοπιά, όταν στα σύνορα επιτίθενται ιπτάμενοι μακρυμάλληδες Κινέζοι πολεμιστές κουνγκ φου. Συνεπαρμένος από τους μαυροντυμένους νίντζα - χίπηδες που πετούν ολόγυρα, ενώ από το φορητό τους κασετόφωνο ακούγονται οι Black Sabbath στη διαπασών, ο Ραφαέλ θέλει κι εκείνος να γίνει πολεμιστής κουνγκ φου... Δύο παρατηρήσεις: 1) Εάν θεωρεί ο σκηνοθέτης ότι είναι ο Ακι Καουρισμάκι στο «Οι Λένινγκραντ Καουμπόις πάνε Αμέρικα», έχει τεράστιες αυταπάτες - είναι απλώς αμήχανος, χωρίς σενάριο και χωρίς χιούμορ. 2) Με ποια κριτήρια χρηματοδοτούμε μειοψηφικές συμπαραγωγές σε αυτόν τον τόπο και κάνουμε γυρίσματα στην ελληνική επικράτεια, τα οποία πάνε και στα βραβεία «Ιρις», είναι μια άλλη υπόθεση, που χρειαζόμαστε πολλές σελίδες αναλύσεων...

Επιστροφή στο μυαλό της Ράιλι, που μόλις μπήκε στην εφηβεία, τη στιγμή που τα κεντρικά επιδέχονται ξαφνικά σαρωτικές ανακατατάξεις, ώστε να δημιουργηθεί χώρος για κάτι εντελώς απρόσμενο: Νέα συναισθήματα! Η Χαρά, η Λύπη, ο Θυμός, ο Φόβος και η Αηδία, που τόσο καιρό «τρέχουν» με μεγάλη επιτυχία τα κεντρικά, νιώθουν άβολα όταν εμφανίζεται η Ανησυχία! Και, όπως φαίνεται, έρχεται με παρέα.

Η πρώτη ταινία της σειράς αποτέλεσε μια πολύ ευχάριστη έκπληξη, αφού εξήγησε ιδιαίτερα στα παιδιά, αλλά και στους μεγάλους, τα συναισθήματά τους. Η επόμενη φάση της εφηβείας έρχεται και είναι οδοστρωτήρας, που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του, όλα αλλάζουν. Νέα, πιο πολύπλοκα συναισθήματα παίρνουν τη θέση των απλών, και εκεί, με βάση τη δομή του κάθε εφήβου, γίνονται έντονες διεργασίες εντός του. Σημασία έχει να αγαπήσουμε τον εαυτό μας σε όλες του τις διαστάσεις, και αυτό το προσλαμβάνουμε ως κεντρικό μήνυμα. Θα πείτε, όλα τούτα πώς θα τα καταλάβει ένα παιδάκι που θα δει την ταινία μεταγλωττισμένη, για παράδειγμα; Ξέρετε κάτι; Δεν θα τα καταλάβει. Θα τα καταλάβει ένα παιδί ηλικίας 9-10 και πάνω, μαζί με τους γονείς του, να θυμούνται τις δικές τους αλλαγές και να συζητούν με τα παιδιά. Η «Disney» τα τελευταία χρόνια κάνει ταινίες για όλες τις ηλικίες, αλλά περισσότερο για τους ενήλικες - εκεί έχει χάσει και τη δημοφιλία που είχε. Το κοινό είναι τα παιδιά, όχι οι γονείς... Οι γονείς απολαμβάνουμε να γινόμαστε παιδιά μαζί με τα παιδιά μας. Είναι πραγματικά αξιόλογη ταινία, αν και κάνει μια «κοιλίτσα» κάπου στη μέση... Απαραίτητη προϋπόθεση για να την παρακολουθήσει κανείς είναι να έχει δει το πρώτο μέρος, αλλιώς δεν θα καταλάβει τις διαδικασίες που συντελούνται.

Η Ντόνια εργάζεται για μια κινεζική βιοτεχνία που φτιάχνει «τυχερά» μπισκότα (fortune cookies) στο Σαν Φρανσίσκο. Εχοντας δουλέψει ως διερμηνέας για τον αμερικανικό στρατό στο Αφγανιστάν, δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στη νέα ζωή της και οι απολαυστικές, στοχαστικές συνεδρίες με τον ψυχαναλυτή της δεν δείχνουν να βελτιώνουν την κατάσταση. Σε μια στιγμή ξαφνικής έμπνευσης, αποφασίζει να στείλει εκεί έξω ένα ξεχωριστό μήνυμα μέσα σε ένα μπισκότο.

Αυτή εδώ η ασπρόμαυρη ταινία είχε πολλές προϋποθέσεις να είναι ολοκληρωμένη, αν δουλευόταν περισσότερο στο σενάριό της. Ενώ η βάση της δίνει μεγάλα πλεονεκτήματα για να ειπωθούν αρκετές πτυχές μιας ιδιαίτερης ιστορίας, και να δουλευτεί τουλάχιστον περισσότερο ο κεντρικός χαρακτήρας, τη διαπνέουν μια αδικαιολόγητη σιωπή και μια μονοδιάστατη αφήγηση. Προφανώς κινείται στο πλαίσιο ενός είδους προπαγάνδας - οι καλοί Αμερικανοί, οι κακοί Αφγανοί, οι καλοί και κακοί Κινέζοι - αλλά αυτό δεν φαίνεται να έχει και μεγάλη σημασία τελικά, αφού όλα αυτά είναι ένα πρόσχημα ώστε να μιλήσουμε για την Ντόνια, που είναι τυλιγμένη στη μοναξιά και αναζητεί συντροφιά. Πολύπλοκο υπόβαθρο, άνευ λόγου και αιτίας για μια απλή ιστορία αγάπης.

Στα γυρίσματα μιας ταινίας, η πρωταγωνίστρια κατηγορεί τον συμπρωταγωνιστή της ότι την κακοποίησε κατά τη διάρκεια μιας σεξουαλικής σκηνής. Εκείνος δηλώνει την αθωότητά του, όμως εκείνη αποφασίζει να τον καταγγείλει, ενώ η παραγωγή προσπαθεί να αποτρέψει το περιστατικό από το να εξελιχθεί σε σκάνδαλο...

Γιατί ένας Μεξικανός κάνει αυτήν την ιστορία, όταν τουλάχιστον στην πατρίδα του υπάρχουν εξαφανισμένες και δολοφονημένες γυναίκες, είναι απορίας άξιο. Δεν έχει άπειρο δικό του υλικό να χρησιμοποιήσει; Το να μεταφέρει κανείς αυτήν την ιστορία σε ένα πλατό δεν είναι τελικά και τόσο απλό... Δυστυχώς το σενάριο επαναλαμβάνεται διαρκώς, δεν έχει σασπένς, μοιάζει λες και ο σκηνοθέτης δεν ξέρει πώς να διαχειριστεί τον χρόνο του. Φαίνεται να μη γνωρίζει καλά καλά τις νομικές διαδικασίες που χρειάζονται. Οσο για το σχόλιο που γίνεται για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είναι μάλλον προς χάριν του θύτη και όχι του θύματος. Κρίμα, γιατί το θέμα είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον.

Τι κάνει τη ζωή να αξίζει να τη ζεις; Σε αυτήν τη σειρά αλληλοσυνδεόμενων ιστοριών, διάφοροι κάτοικοι του Παρισιού βλέπουν τις ζωές τους να αναστατώνονται. Και ενώ κάθε χαρακτήρας προσπαθεί να βρει το νόημα της ζωής και την ευτυχία, η Πόλη του Φωτός, της αγάπης και των ευκαιριών λάμπει περισσότερο από ποτέ!

Τούτη η σπονδυλωτή ταινία γεμάτη ιστορίες δεν είναι σε καμία περίπτωση αντάξια της δύναμης που έχει η προηγουμένη δουλειά της Σατραπί. Η Μαρζάν έγινε Παριζιάνα και την απασχολούν ο θάνατος και η υστεροφημία. Ολες σχεδόν οι ιστορίες είναι αδιάφορες, ή έστω δεν συνδέονται επαρκώς μεταξύ τους, παρά μόνο με την Πόλη του Φωτός. Η Μόνικα Μπελούτσι και η Ρόζι Ντε Πάλμα «τσαλακώνονται», αλλά δεν προσφέρουν κάτι τρομερό στους ρόλους τους.

Σε ένα ήσυχο χωριό, ένα ονειρεμένο σπίτι στη μέση του πουθενά βγαίνει προς πώληση. Για τον Σιμόν και την Αντελαΐντ, που ζουν στριμωγμένοι στο διαμέρισμά τους στο Παρίσι με τα δύο τους παιδιά, είναι η τέλεια ευκαιρία. Αλλά το όνειρο μετατρέπεται γρήγορα σε εφιάλτη, όταν συνειδητοποιούν ότι οι φιλικοί γείτονές τους χρησιμοποιούν τον κήπο τους ...ως κυνηγότοπο!

Καλοκαιράκι, θερινό, γαλλική κωμωδία καταστάσεων (συχνά ανόητων), σημαίνει πιο κλασικά εικονογραφημένα κι από τον Αστερίξ... Η αλήθεια είναι ότι το σασπένς της και την ομορφιά της εξοχής τα έχει, πέραν τούτου όμως ουδέν.

Απολαμβάνοντας ένα ολοήμερο μπάνιο, ο Δημοσθένης βοηθά τον κολλητό του, Νικήτα, στη συγγραφή ενός σεναρίου. Θέμα του, το καλοκαίρι που ο Δημοσθένης χώρισε. Η μετατροπή της ζωής σε μυθοπλασία θα οδηγήσει την πολύχρωμη φιλία τους να αλλάξει κεφάλαιο.

Το γεγονός ότι η ταινία περιγράφεται σαν «κουίρ κομεντί» δεν θα έλεγε και πολλά, υπό κανονικές συνθήκες. Το γυμνό και το σεξ μπαίνουν περισσότερο για να προκαλέσουν παρά για να αποτελέσουν συνεκτικό στοιχείο της ιστορίας, όπως όλα σχεδόν τα τελευταία χρόνια στο σινεμά... Η πλοκή και το σενάριο μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Το πώς γράφεται ένα σενάριο κατά παραγγελία από δύο άσπονδους φίλους δεν είναι δυστυχώς και τόσο ενδιαφέρον, όταν δεν έχεις κάτι συνταρακτικό να διηγηθείς πραγματικά. Το πιο ενδιαφέρον όλων είναι η Κάρμεν, το υπέροχο σκυλάκι που αλλάζει χέρια μέχρι να βρει έναν άνθρωπο να την αγαπήσει πραγματικά...