Κινηματογραφική εβδομάδα με ελάχιστες ταινίες στη διανομή και πολύ σημαντικές επανεκδόσεις. Τελευταίες μέρες του Ιούλη και ο προγραμματισμός δεν προσφέρει και πολλά... Για τις υπέροχες επανεκδόσεις θα αφήσουμε ευλαβικά τις υποθέσεις τους και θα προτείνουμε να «ξεσκονίζετε» την αναζήτηση του «Ριζοσπάστη», που έχει πραγματικά εκπληκτικές κριτικές και αφιερώματα περασμένων ετών σε αρκετές από τις επανεκδόσεις, τόσο για τις ταινίες όσο και για τους σκηνοθέτες τους.

Τρεις σπουδαίες επανεκδόσεις, τρεις σκηνοθέτες, ο καθένας μια σχολή από μόνος του... Για ποιον να πρωτομιλήσεις, για τον Ρενουάρ ή τον Μιζογκούτσι; Και πώς να αφήσεις τον Αλμοδοβάρ εκτός κάδρου; Για καθεμιά από τις ταινίες αξίζει ολόκληρο φύλλο. Εάν μπορούσαμε να περιγράψουμε κάθε ταινία με τρεις λέξεις, θα λέγαμε:

Ζαν Ρενουάρ - Θεμελιώδης κινηματογραφική παιδεία, ή αλλιώς, όποιος δεν έχει δει τον «Κανόνα του Παιχνιδιού» δεν γίνεται να γνωρίζει τις βασικές αρχές του κινηματογράφου. Η ταινία, γυρισμένη το 1939, αναφέρεται στην πρόσκληση μιας παρέας μεγαλοαστών στον πύργο ενός αριστοκράτη. Οι ίντριγκες, ο αμοραλισμός, η υποκρισία και η εξαπάτηση καθορίζουν τις σχέσεις και τις συμπεριφορές των πάντων. Η άρνηση ενός καλεσμένου να ακολουθήσει τους κανόνες του παιχνιδιού των υπόλοιπων θα πυροδοτήσει αλυσιδωτά περιστατικά, με τραγική κατάληξη.

Κένζι Μιζογκούτσι - Υπέρτατη αισθητική τέχνη, ή αλλιώς στυλοβάτης του ιαπωνικού πολιτισμού. «Ουγκέτσου Μονογκατάρι» η ταινία του. Σε ένα χωριό της μεσαιωνικής Ιαπωνίας, η οποία συγκλονίζεται από εμφύλιους πολέμους, δύο αδέρφια διακινδυνεύουν τις οικογένειες και τις ζωές τους για να ακολουθήσουν τις εμμονές τους. Ο Γκεντζούρο, ένας φτωχός αγγειοπλάστης, ονειρεύεται καλλιτεχνική δόξα και πλούτη, ενώ ο αδερφός του, Τομπέι, θέλει να γίνει ένδοξος σαμουράι. Αποφασίζουν να κατευθυνθούν προς την πόλη, χωρίς τις οικογένειές τους, για να πουλήσουν την πραμάτεια τους.

Πέδρο Αλμοδοβάρ - Εξερεύνηση της γυναικείας πλευράς. Ποια ταινία του δεν αφορά τις γυναίκες; Και «Ολα για την Μητέρα μου». Η Μανουέλα είναι μια χωρισμένη γυναίκα, η οποία έχει αφιερώσει όλη της τη ζωή στον γιο της, Εστεμπάν. Αποφεύγει όμως να του αποκαλύψει ότι ο βιολογικός του πατέρας έχει αλλάξει φύλο και τώρα λέγεται Λόλα. Οταν ο Εστεμπάν σκοτώνεται σε ένα αυτοκινητικό δυστύχημα, η Μανουέλα διαβάζει στο ημερολόγιό του: «Δεν με νοιάζει ποιος είναι ή πώς φέρθηκε στην μητέρα μου. Θέλω να τον συναντήσω και κανένας δεν μπορεί να μου στερήσει αυτό το δικαίωμα». Ετσι, η Μανουέλα αποφασίζει να πάει στη Βαρκελώνη, να βρει τον πατέρα του γιου της και να του αποκαλύψει πως όταν την παράτησε, 18 χρόνια πριν, ήταν έγκυος και έφερε στον κόσμο ένα παιδί...

Αύριο Παρασκευή το «Studio New Star Art Cinema» διοργανώνει έναν μαραθώνιο ταινιών για να τιμήσει το Κίνημα της 26ης Ιούλη στην Κούβα, με ελεύθερη είσοδο. Θα προβληθούν συνολικά 4 ταινίες. Το πρόγραμμα έχει ως εξής:

17.00: «Μνήμες Υπανάπτυξης» του Τόμας Γκουτιέρεζ Αλέα, 1968. Ενας καλλιεργημένος αστός, ο οποίος αρνήθηκε να ακολουθήσει την οικογένειά του στις ΗΠΑ, παρατηρεί στωικά τις αλλαγές που επιχειρεί να φέρει η Επανάσταση στην Κούβα της δεκαετίας του '60.

19.00: «Ο Θάνατος Ενός Γραφειοκράτη» του Τ. Γκ. Αλέα, 1966. Οταν ένας σταχανοβίτης εργάτης, αφοσιωμένος στο έργο της Επανάστασης και στην οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας, χάνει τη ζωή του εν ώρα υπηρεσίας και καθήκοντος, στην κηδεία οι σύντροφοί του του κάνουν την ύψιστη τιμή να τον θάψουν μαζί με το εργατικό του βιβλιάριο. Αυτό το γεγονός όμως ανοίγει τον ασκό του Αιόλου, καθώς η χήρα του δεν μπορεί να πάρει τη σύνταξη του νεκρού χωρίς το θαμμένο βιβλιάριο...

20.30: «Cuban Story» του Βίκτορ Πάλεν, 1959. Κούβα, τέλη δεκαετίας 1950. Το «Cuban Story» είναι ένα εκπληκτικό ντοκιμαντέρ, με σπάνιο οπτικό υλικό για την Επανάσταση στην Κούβα. Ο σεναριογράφος και παραγωγός Βίκτορ Πάλεν και ο κινηματογραφικός αστέρας Ερολ Φλιν βρίσκονται στην Κούβα την περίοδο που η Επανάσταση βρίσκεται στο απόγειό της, και την καταγράφουν με τον δικό τους τρόπο.

21.30: «Comandante» του Ολιβερ Στόουν, 2003. Eνα πολιτικό ντοκιμαντέρ του Αμερικανού σκηνοθέτη, ο οποίος παίρνει συνέντευξη από τον ηγέτη της Κούβας, Φιντέλ Κάστρο, για ποικίλα θέματα. Ωστόσο, για πολλούς αποτελεί μια άγνωστη προσωπικότητα, που σκιαγραφείται εξαιρετικά από τον Στόουν. Χαρακτηριστικό της αντικειμενικής και διεισδυτικής ματιάς της ταινίας είναι ότι δεν προβλήθηκε ποτέ στις κινηματογραφικές αίθουσες των ΗΠΑ, καθώς απαγορεύτηκε.

Στις 23.00 στον κινηματογράφο «Cine Athenee» θα προβληθεί η αριστουργηματική ταινία «Είμαι η Κούβα» («Soy Cuba») του Μιχαήλ Καλατόζοφ, που αποτελείται από τέσσερις ιστορίες στην Κούβα του Μπατίστα, στην Κούβα που διψά για επανάσταση...

Ας περάσουμε στις ταινίες της διανομής.

Ψυχολογικό θρίλερ για δύο στενές φίλες και γειτόνισσες, την Αλις και την Σελίν, των οποίων οι τέλειες ζωές στα προάστια της δεκαετίας του '60 καταστρέφονται από ένα τραγικό ατύχημα με ένα από τα παιδιά τους. Ακολουθούμε τις δύο γυναίκες καθώς οι οικογενειακοί τους δεσμοί υπονομεύονται σταδιακά από ενοχές και παράνοια, και αναπτύσσεται μια συναρπαστική μάχη των «θέλω» τους, αποκαλύπτοντας τη σκοτεινή πλευρά της μητρικής αγάπης.

Ριμέικ της πολύ πρόσφατης βελγικής ταινίας «Duelles» του Ολιβιέ Μασέ - Ντεπάς (2018) σε αμερικανικά πρότυπα. Το ευρωπαϊκό σινεμά είναι πιο «σκοτεινό» ακόμα κι όταν μας γυρίζει πίσω στην «πολύχρωμη» δεκαετία του '60. Είναι πιο άμεσο, πιο γήινο, πιο χειροποίητο. Εδώ όλα είναι στην εντέλεια. Το Χόλιγουντ κάνει το «θαύμα» του, στιλιζάρει τα πάντα, ρίχνει εκτυφλωτικό φως στην οθόνη και αφήνει τις εκπληκτικές Τζέσικα Τσαστέιν και Αν Χάθαγουεϊ να δώσουν ρεσιτάλ ερμηνειών. Η αλήθεια είναι ότι προτιμούσαμε την ευρωπαϊκή βερσιόν, αυτή εδώ όμως είναι πιο ανέμελη, πιο πολύ θερινό σινεμά και θέαμα. Οι αναφορές που γίνονται στον Χίτσκοκ είναι τουλάχιστον ιεροσυλία. Αν δεν υπήρχε το προηγούμενο, θα λέγαμε ότι πρόκειται για ένα καλό σενάριο, λίγο αρρωστημένο βέβαια, με καλές ερμηνείες. Οι αναφορές στα αριστουργήματα του μαιτρ είναι περιττές.

Η Βέρα είναι μια κτηνίατρος που εργάζεται στον ζωολογικό κήπο μιας μικρής πόλης στην Τρανσυλβανία. Εχοντας χάσει πρόσφατα το νεογέννητο μωρό της, προσπαθεί να αντιμετωπίσει την απώλεια ενώ παράλληλα αντιμετωπίζει την απομάκρυνση από τον σύζυγό της, ο οποίος, όπως αποκαλύπτει, την απατά. Σε αυτό το ευαίσθητο και συναισθηματικά φορτισμένο περιβάλλον μια τίγρη δραπετεύει από τον ζωολογικό κήπο, μάλλον εξαιτίας της Βέρα, προκαλώντας πανικό στην κοινότητα και αναγκάζοντας την Βέρα να βρει τη δύναμη μέσα της για να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις.

Η Βέρα παλεύει με τα θηρία... Συμβολικά και ρεαλιστικά. Μια καταφέρνει να τα δαμάσει και μια της ξεφεύγουν. Ποτέ όμως δεν φοβάται να τα αγκαλιάσει, να εξοικειωθεί μαζί τους, να τα φροντίσει. Είναι λες και όλος της ο πόνος είναι αυτή η τίγρη που το σκάει απ' το κλουβί. Είναι λες και όλος της ο κόσμος το σκάει και την αφήνει έκθετη και μόνη. Ο σκηνοθέτης έχει πολύ καλές προθέσεις να φτιάξει συμβολικό σινεμά, όμως στο σενάριό του παρουσιάζονται οι χαρακτήρες κάπως άτσαλα και χωρίς το απαραίτητο βάθος. Ακόμα και η συναισθηματική κατάσταση του κεντρικού χαρακτήρα, της Βέρα, παραμένει ένας γρίφος. Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Τανάσε μάς δείχνει καλά στοιχεία, που χρειάζεται να δουλευτούν λίγο περισσότερο. Αναμένουμε την επόμενη ταινία του. Ας μην είμαστε άδικοι με πρωτοεμφανιζόμενους σκηνοθέτες.