Ο καρδινάλιος, ο δόγης και ο κόμης, ο δικτάτορας, ο πάπας ας πούμε, ο Καραμανλής με άλλα λόγια, ντυμένος με πέτσινη στολή και ασορτί μάσκα, κρατώντας στο χέρι του ένα πέτσινο με κόμπους μαστίγιο, με το που μπαίνει στην αίθουσα αρχίζει αμέσως τις βιτσιές στα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής. Θέλει από την αρχή να ξεκαθαρίσει τους ρόλους. Αυτός βαράει και οι άλλοι... ηδονίζονται! Κουβέντα και μαστιγιά. Πρόταση και απανωτές μαστιγιές.

Οσο εκείνος βαράει, τόσο τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής εκστασιάζονται! Οπως, ακριβώς, κάνανε οι χριστιανοί στην Ιερά Εξέταση. Μαζί με τις βιτσιές πέφτουνε, βέβαια, και οι αρμόζουσες, για την περίπτωση, κουβέντες και τα υπονοούμενα! «Ποιος... χτυπάει, ρε»; «Εσύ αρχηγέ μου»! «Ποιος είναι από πάνω, ρε»; «Ούτε συζήτηση, εσύ αρχηγέ μου»! «Σου αρέσει, ρε, να σε απαξιώνω»; «Πεθαίνω, το κουμπί μου, αρχηγέ μου»! Διάλογοι σπάνιας πυκνότητας σε φόρμα και περιεχόμενο. Διάλογοι αποκαλυπτικοί για την ποιότητα των μελών της Κεντρικής Επιτροπής! Αλλά και απογοητευτικοί για το παρόν και το μέλλον της χώρας.

Κανένας, κύριοι! «Οποιος τολμάει να με αμφισβητήσει να βγει εδώ μπροστά και να το δηλώσει»! Ο Καραμανλής απευθυνότανε σε ανθρώπους που νομοθετούν, σε ανθρώπους που από αυτούς εξαρτάται το μέλλον της χώρας. Σε ανθρώπους που θα μελετήσουν και θα σχεδιάσουν. Σε ανθρώπους που θα χειριστούν τα εσωτερικά και εξωτερικά προβλήματα του τόπου. Σε καθηγητές πανεπιστημίου, σε επιστήμονες, σε καλλιτέχνες, σε συνδικαλιστές. Σε πρόσωπα που τιμήθηκαν από το λαό με την ψήφο του.

Κανένας δε δείχνει τίποτα! Δε γίνεται καμία κίνηση. Μένουν όλα μέτρια και άθλια. Μια εικόνα απογοητευτική. Μια εικόνα που δεν ταιριάζει στο λαό μας. Το κόμμα που κυβερνάει, οι συγκυριακοί υπεύθυνοι του τόπου, πολύ κάτω από τις ανάγκες. Δεν έχουν φωνή, δεν έχουν άποψη, δεν έχουν προσωπικότητα. Οι Κεντρικές Επιτροπές, για κόμματα που σέβονται και πιστεύουν στις δημοκρατικές διαδικασίες, δεν είναι αλάνες που μαλώνουν και κοκορεύονται τα πιτσιρίκια. Είναι όργανα σοβαρά που αφορούν στο μέλλον του τόπου. Εκεί μέσα βράζουν οι ιδέες. Εκεί μέσα συγκρούονται οι διαφορετικές εκτιμήσεις. Εκεί μέσα κυριαρχεί ο σεβασμός. Μην εκπλήσσεστε, λοιπόν, για τη σημερινή πολιτική πραγματικότητα. Αυτό το πολιτικό σύστημα τέτοιους ανθρώπους χρειάζεται. Τέτοιους γεννάει και τέτοιους αναπαράγει.