Υπάκουσα! Χωρίς τηλεόραση, πια, κοιταχτήκαμε. «Τρομερή δύναμη», μου λέει. «Σε φτάνει σε αδιέξοδο! Σου περιγράφει τα πράγματα με το χειρότερο και το μελανότερο τρόπο. Δε σου κρύβει ολόκληρη την αλήθεια, σου περιγράφει σχεδόν ρεαλιστικά την κατάσταση, όμως όταν φτάνει στο διά ταύτα, εκεί που χρειάζεται η σωστή πληροφορία, παγώνει η εικόνα της».

Πράγματι, ετούτες τις μέρες οι τηλεοράσεις, φοβισμένες και οι ίδιες από την κρίση και αναγκασμένες από τα πράγματα, είπανε τις περισσότερες, ίσως, αλήθειες! Κάποιες από αυτές, μάλιστα, έφτασαν να μιλήσουν ακόμα και για αποτυχία του καπιταλισμού. Λες και μίλαγε ο σταθμός της «Ελεύθερης Ελλάδας»! Χωρίς ενδοιασμούς, με απόλυτη ειλικρίνεια, ομολόγησαν, ότι η ευρωπαϊκή ενότητα είναι ένας μύθος. Με το πρώτο «τσακ» έγιναν κομμάτια. Για αλλού τραβάει η μια χώρα γι' αλλού η άλλη. Οι ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις τράβηξαν το τελευταίο φύλλο συκής της Ενωμένης Ευρώπης και την ξεγύμνωσαν. Η Μέρκελ, για παράδειγμα, σαν η πιο γερή οικονομική δύναμη της περιοχής, αρνείται να μπει σε «κοινές στρατηγικές» και σε «κοινά ταμεία». Η κρίση γι' αυτή είναι, ελπίζει να είναι, μια ευκαιρία να ηγεμονεύσει οικονομικά! Από την άλλη, ο Σαρκοζί, ξέροντας την άθλια οικονομική κατάσταση της χώρας του, προσπαθεί να συνενώσει, ελπίζοντας πως αυτή η ενότητα θα τον σώσει και, ίσως, αναγνωρίζοντας οι άλλοι Ευρωπαίοι τον ενωτικό ρόλο του, θα τον στέψουν ηγεμόνα τους!

Και για τα δικά μας ήταν σκληρή η τηλεόραση. Σύσσωμοι οι σταθμοί, ακόμα και το καθαρά δικό της παιδί, η κρατική τηλεόραση, καταχέριασαν, όπως θα έλεγε ο μακαρίτης Γιαννόπουλος, την κυβέρνηση. Την είπαν διστακτική, ανέτοιμη, ανίκανη. Ακόμα και για τα 28 δισεκατομμύρια που έδωσε στους τραπεζίτες της έβαλαν χέρι. Δεν είπαν, βέβαια, κακώς τα έδωσε. Τη μάλωσαν, όμως, και της μήνυσαν, πως αν δε δώσει τουλάχιστον άλλα τόσα στο λαό, στους καταναλωτές δηλαδή, τα 28 δισ. των τραπεζών θα πάνε στην ...Ελβετία!

«Πράγματι», λέω στη σύντροφό μου, «αν ετούτα τα ξόανα είχαν φιλότιμο, θα έπρεπε, τώρα τουλάχιστον που τρέμει ακόμα και το ίδιο τους το σπίτι, τώρα που κινδυνεύει ακόμα και η δική τους επιστρατευμένη δουλειά, αφού η κρίση θα φέρει σίγουρα αλλαγές και το χρήμα σίγουρα θα αλλάξει χέρια, που σημαίνει καινούρια αφεντικά θα βγουν στο προσκήνιο και καινούριοι υπηρέτες θα προσφέρουν πια υπηρεσίες, να μετατρέψουν τα μικρόφωνά τους σε χωνιά: βγέστε όλοι στους δρόμους! Διεκδικήστε αυτό που σας αξίζει»!

«Τέλειωσε και απόψε το δελτίο, δεν πρόλαβαν»! με πειράζει εκείνη. «Αυτή η υποχρέωση και η τιμή», συνεχίζει με σοβαρότητα, «ανήκει σε εμάς! Θέληση έχουμε, χέρια να τα κάνουμε χωνιά έχουμε, πνευμόνια, κυρίως πνευμόνια έχουμε, φώναξε μου λέει, και αρχίζει αυτή πρώτη να φωνάζει: Εξω όλοι στους δρόμους. Αντεπίθεση λαέ»!

Σε λίγο, δε φώναζε, πια, μόνη της. Φώναζα και εγώ δίπλα της. Το σπίτι πήρε φωτιά. Και τα μάγουλά μας!