Και τώρα πώς ο αέρας θα πάρει τη φωνή σου από το γραμμόφωνο και θα την ανεβοκατεβάζει ανάλογα με τη γεωγραφία του εδάφους, όπως έκανε στις ράχες του Αγρινίου; Εκεί που όλη η οικογένεια, μετά το μάζεμα και το αρμάθιασμα του καπνού, ξάπλωνε κουρασμένη κάτω από τα αστέρια και σε άκουγε από το απέναντι κέντρο. Και εμείς σε θεωρούσαμε άνθρωπο δικό μας. Και σένα και την Νίνου και τον Τσιτσάνη... Ετσι μας έπαιρνε ο ύπνος! Με τα τραγούδια σας, εκείνα τα ατέλειωτα παράπονα - και τις καταγγελίες, πολλές φορές - που βγάζανε τα λαρύγγια σας!

Αντε, τώρα, πώς να εισακουστώ; Λέω στους συνανθρώπους μου ότι εμείς σας αγαπήσαμε για το μέταλλο της φωνής σας και εκείνοι μου αντιλέγουν πως το καλό μέταλλο δε βγαίνει από σαθρό έδαφος. Και αρχίζει μια κουβέντα, που δε θα 'πρεπε να γίνεται. Τι είναι ο καλλιτέχνης και τι το έργο του; Είναι, τάχα, χωριστά πράγματα αυτά τα δυο; Θέλει, σίγουρα, αέρα καθαρό και οξυγόνο καθαρό το αίμα για να φτάσει δυνατό στις τελευταίες άκρες του μυαλού μας. Εκεί που βρίσκεται το κλειδί της ζωής και της σωστής απάντησης. Και το περιβάλλον, όπως είναι γνωστό, έχει μολυνθεί... και με δική μας, βέβαια, ευθύνη!

Να, λοιπόν, τα αποτελέσματα. Η Εθνική χορωδία αντί να πιάσει έναν καημό και να τον κάνει ελπίδα, πράττει το αντίστροφο. Απλώνει τα άπλυτά της στη φόρα και φτύνουν τον κόρφο τους, τάχα μου, οι καλομαθημένοι. Λένε, ευτυχώς που δεν έγινα λαϊκός βάρδος... προφέροντας το λαϊκός με υπονοούμενο. Γίνατε θέμα για τους κουτσομπόληδες που, τάχα μου, δημοσιογραφούνε. Και τους συγγραφείς, βέβαια, που δημοσιεύουνε, ενώ θα 'πρεπε να σέβονται εξομολογήσεις ούζου, για να μην ξεχνιόμαστε!

Αυτόν, κατά τη γνώμη μου, έπρεπε να πιάσουν τα κανάλια, αν είχαν φιλότιμο, και να τον κάνουν βούκινο και όχι εσάς, που κινήστε οδηγούμενοι από το αυθόρμητο! Να τον πιάσουν και να τον ρωτήσουν το ένα, να τον ρωτήσουν το άλλο, μέχρι να γονατίσει και να πει την αλήθεια. Να πει, δηλαδή, ότι το ζήτημα δεν είναι γιατί έκανε τον Μάρσαλ. Κανένας δεν τον ρώτησε - ούτε τον έλεγξε - γι' αυτό. Το ζήτημα είναι πώς έκανε τον Μάρσαλ. Αν τον έκανε για να τον εκτιμήσουμε και για να τον αγαπήσουμε είναι ένα το κρατούμενο. Αν τον έκανε να τον αναγνωρίσουμε, όπως πράγματι ήταν, τότε είναι άλλο κρατούμενο. Και, ακριβώς, αυτό το πώς - και το γιατί- της καλλιτεχνικής απόδοσης, είναι και η «ιδεολογική ταύτιση» του καλλιτέχνη με το έργο του.

Ολα τα άλλα είναι πράγματα που όταν ακούγονται προκαλούν θλίψη! Ο Καλλιτέχνης ταυτίζεται με το έργο του. Γι' αυτό πρέπει να είναι προσεκτικός και όταν δημιουργεί και όταν, βέβαια, μιλάει! Την ευθύνη δεν την έχουν ούτε τα τραγούδια, ούτε, φυσικά, και τα αγάλματα!