«Πώς σε λένε παιδί μου»;
«Εμένα»;
«Ναι, εσένα»!
«Εμένα με λένε Πέτρο»!
Πέτρος, λοιπόν, ο Χασάν, Αλέκος ο Γιούρι, Νίκος Ο Ζουρίκος! Παιδιά που ακόμα δεν έχουν καταλάβει, γιατί οι άνθρωποι πρέπει να έχουν ονόματα, τα αναγκάζουν να έχουνε δύο. Ενα για το εσωτερικό του σπιτιού και ένα δεύτερο για τον έξω κόσμο. Στο σχολείο, στο μπακάλικο, στην αλάνα (όπου και αν υπάρχει αυτή!).
«Νίκο δώσε πάσα, ρε!»
Πώς να γυρίσει ο Ζουρίκος στο πρώτο κάλεσμα. Οχτώ χρόνια δεν τον έλεγαν Νίκο. Παίρνει την μπάλα και τραβάει να βάλει γκολ μοναχός του. Νίκος είναι ο άλλος με τα κόκκινα, το μελαχρινό παιδί που μένει στη γωνία, ο Ολυμπιακός, αυτόν φωνάζουν! Αυτός είναι ο Ζουρίκος από την Τιφλίδα. Ας πούνε Ζουρίκος να δεις πώς γυρίζει!
«Πού πας, ρε, δεν ακούς, σε φωνάζω»!
«Εμένα»!
«Ναι εσένα»!
Τέτοιο, μπέρδεμα. Και ο πατέρας, που παρακολουθεί, να τρώει τα χείλη του από την αγωνία.
«Ρε, δε σου 'πα ότι Νίκο σε λένε»;
«Ναι μου είπες, αλλά το ξεχνάω»!
«Να μην το ξεχνάς, Νίκο Μαρτίκο, σε παρακαλώ»!
«Καλά Νίκο, αλλά γιατί Μαρτίκο»;
Γιατί το «Μαρτίκο» μοιάζει και δε μοιάζει ελληνικό, λέω εγώ. Ετσι μπορεί ο καθένας να ξεγελαστεί. Η μάνα ή ο πατέρας να είναι Ελληνας. Πάντως και οι δυο αποκλείεται να είναι ξένοι. Το «Νίκος» είναι η απόδειξη. Το «Μαρτίκος» κάπου το συνάντησα. Τώρα αν τα ζυγωματικά είναι φαρδύτερα, τα μαλλιά ξανθότερα, τα μάτια γαλανότερα, ποιος να σταθεί σε αυτές τις λεπτομέρειες. Το παιδί το λένε Νίκο Μαρτίκο! Του πρέπει άλλος σεβασμός.
Χωρίς γιορτή, χωρίς σταυρουδάκια, χωρίς ψαλμωδίες. Βαφτίσια ανάγκης. Σιωπηλά και σκεπτικά. Συνωμοτικά για την ακρίβεια. Βαφτίσια για να απαντήσουν στο ρατσιστικό κράτος, στο ρατσιστικό σχολείο, στη ρατσιστική κοινωνία. Βαφτίσια που αργότερα θα απαντούν στην αστυνομία, στο εργοστάσιο, στο καφενείο...
Εντάξει, εξευτελισμός είναι, όμως πώς αλλιώς να γίνει. Πρέπει να σου νοικιάσουν σπίτι, να σε πάρουν στη δουλιά, να μη σε κοροϊδεύουν στο σχολείο. Πρέπει να ενσωματωθείς! Ολοκληρωτικά. Πρέπει να γονατίσεις! Και η γιαγιά, γιατί όχι! Πρέπει όλοι να καταλάβουν, να καταλάβουμε, πως υπάρχουν αρχές, υπάρχουν αξίες!
Γιούρι, Ανατόλι, Αχμέτ, Ολια, τελείωσαν, πια, όλα αυτά. Πρέπει ο ξένος να μπει στον οδοστρωτήρα. Να πατηθεί, να σιδερωθεί, να βγει ίσος στη νέα κοινωνία! Ζήτω, λοιπόν, τα βαφτίσια. Οχι, πια, τα ατομικά. Τα ομαδικά, όπως στις εκτελέσεις!