Ετσι, ο όρος σενάριο κατασυκοφαντείται, όπως άλλωστε και ο σοσιαλισμός κατασυκοφαντείται. Γιατί και σε αυτή τη λέξη γίνεται παραπειστική χρήση. Οπως, βέβαια, και σε μια σειρά άλλες λέξεις και όρους που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση για να δικαιολογήσει - κάθε φορά - τα αδικαιολόγητα!

Σενάριο, λοιπόν, κύριοι, είναι ένα λεπτομερές σχέδιο που καθορίζει τη δομή της ταινίας. Διαθέτει φαντασία, κεντρική ιδέα, όρια στο χρόνο και τον τόπο, συγκρούσεις ανάμεσα στους ήρωες, που είναι, βέβαια, φορείς ιδεών, αφήνει ανοιχτό το αναπάντεχο, για να δημιουργεί αγωνία, έχει δραματικές κορυφώσεις, γύρω από την κεντρική ιστορία, κινούνται άλλες, παράλληλες και μικρότερες, ιστορίες, και τέλος, στο τέλος, πρέπει να υπάρχει η κάθαρση.

Βλέπουμε, λοιπόν, πως το σενάριο είναι ένα συγκεκριμένο και καλά δομημένο σχέδιο, που πάνω του θα στηριχτεί ο σκηνοθέτης για να οικοδομήσει την ταινία, το έργο δηλαδή. Δεν έχουμε να κάνουμε με μια αρλούμπα, που κάθε στιγμή, και όταν δούμε τα σκούρα, την αποσύρουμε. Δεν έχουμε να κάνουμε με ένα άθλιο νομοσχέδιο που ανεβάζει κατακόρυφα την πίεση του λαού και λίγο πριν το εγκεφαλικό ή και το πιθανότερο, την έκρηξη, το βαφτίζουμε «δέσμη μέτρων». Και αμέσως μετά, αφού η πίεση δε μειώθηκε στο ελάχιστο - και ο κίνδυνος της έκρηξης είναι πάντα υπαρκτός - το βαφτίζουμε, υποτιμητικά, σενάριο! Πιστεύοντας ότι, αφού ο κόσμος δε γνωρίζει κινηματογραφικούς όρους δε θα καταλάβει και τις αθλιότητες που σχεδιάζουμε.

Τα παραπάνω χαρακτηριστικά, βέβαια, με άλλη «τεχνική», οπωσδήποτε, απαιτούνται και για τη «συγγραφή» ενός νομοσχεδίου. Και είναι φανερό οι συγγραφείς της «δέσμης μέτρων», για το ασφαλιστικό, ήξεραν πολύ καλά τι έγραφαν. Ηταν γνώστες της ψυχολογίας των «θεατών», ήξεραν τις αίθουσες που θα παιχτεί το έργο, είχαν εξασφαλίσει την ευμενή κρίση μερίδας των κριτικών, είχαν κάνει τη σχετική διαφήμιση. Μόνο που δεν είναι τίμιοι και δε λέγουν την αλήθεια.

Η «Lavoro di tavolino», που απαιτεί η συγγραφή ενός σεναρίου, περιλαμβάνει το σενάριο, την οργάνωση και το κοστολόγιο. Η ίδια «εργασία του τραπεζιού» έγινε και στο υπουργείο Εργασίας. Και εκεί γράφτηκαν τα άρθρα του νόμου, σχεδιάστηκε ο τρόπος εφαρμογής του, και τέλος μελετήθηκε το κοστολόγιο. Και στις δυο περιπτώσεις έχουμε να κάνουμε με σοβαρή εργασία.

Φυσικά, τόσο στο σενάριο όσο και στο νομοσχέδιο, οι «τεχνικές» που απαιτούνται δεν εξασφαλίζουν και το αποτέλεσμα. Εχουμε ταινίες - εκτρώματα και νομοσχέδια - τέρατα. Γιατί οι σεναριογράφοι, και στις δυο περιπτώσεις, είχαν άρρωστα μυαλά, υπηρετούσαν ύποπτα συμφέροντα, εργάζονταν, ενδεχομένως, για τη μαφία ή άλλους σκοτεινούς κύκλους. Εχει αποδειχτεί ότι έγιναν ταινίες με εντολή της CIA και του αμερικάνικου πεντάγωνου. Οπως έχει αποδειχτεί, επίσης, πως γράφτηκαν νομοσχέδια μέσα σε γραφεία εφοπλιστών και βιομηχάνων, ακόμα, και μέσα στα γραφεία των μυστικών υπηρεσιών έχουν γραφτεί νομοσχέδια...

*Εργασία του τραπεζιού