Και εσύ, σύντροφε, από φιλοδοξία, από κακή εκτίμηση, από καιροσκοπισμό, από απελπισία... δεν άκουσες τον ποιητή. Και διέπραξες πράξη μοιραία. Και μάλιστα, μια τέτοια μέρα, όπως η 1η του Μάη. Μια μέρα γεμάτη κατακόκκινο αίμα. Μια μέρα που έπρεπε να την τιμήσεις, όπως την τιμούσες στο παρελθόν, μαζί με τους συντρόφους σου!

Βέβαια, και εσύ και εμείς, γνωρίζουμε, πως μια πράξη είναι - πάντα - η συνέχεια μιας προηγούμενης πράξης. Και, ίσως, γι' αυτό δε θα 'πρεπε να ξαφνιαστούμε. Ομως, πονέσαμε σύντροφε. Κανένας από εμάς δε θα 'θελε να σε δει ανάμεσα σε τέτοια παρέα, και μάλιστα τέτοια μέρα! Κανένας δε χάρηκε για την αμηχανία σου, η οποία φαινόταν καθαρά στο πρόσωπό σου, ούτε για τις εκρήξεις, που σίγουρα γινότανε εσωτερικά μέσα σου. Κανένας μας δεν είπε κουβέντα προσβλητική. Ολοι μας είπαμε, τι κρίμα!

Τι κρίμα, στ' αλήθεια! Τι εικόνα θλιβερή! Εσύ πίσω από τον Σκανδαλίδη, μπροστά από τον Τσουκάτο, και δίπλα από τον Κανελλόπουλο και τον Κωνσταντόπουλο. Και από κοντά ο Παυλόπουλος, της Νέας Δημοκρατίας. Τι μάζωξη ευκαιριακή και γι' αυτό τυχοδιωκτική. Τι ύπουλη και υποκριτική ενότητα. Τι ενέργεια επιλήψιμη και μάλιστα σε μέρες που οι εργαζόμενοι δέχονται κατά μέτωπο επίθεση. Σε μέρες που κρίνουμε και κρινόμαστε!

Πίστεψέ με, και αυτή είναι η χειρότερη τιμωρία σου, κανένας μας δε θα 'θελε να δικαιωθεί με αυτόν τον τραγικό τρόπο, για τις εκτιμήσεις που κάναμε για σένα και τη φυγή σου. Είναι σαν να βλέπεις τον αδερφό σου τραυματισμένο. Ολοι λέγαμε, «δεν μπορεί, κάπου θα σταματήσει». Δε σε είχαμε ικανό να τραβήξεις τέτοια κατηφόρα. Ποιος θα πίστευε, ότι εσύ θα πήγαινες έξω από τη ΓΣΕΕ και θα πέταγες τα παράσημά σου; Πως θα ένωνες τη φωνή σου με τους νεκροθάφτες του εργατικού κινήματος. Τι δουλιά έχεις εσύ εκεί ρε Μήτσο; Αυτές λοιπόν ήταν οι διαφωνίες σου με το Κόμμα; Προσπαθείς να μας πεις πως δεν υπάρχει ενότητα χωρίς τον Τσουκάτο; Πως θα χαθούν οι εργατικοί αγώνες αν δεν τους καθοδηγεί ο Σκανδαλίδης; Είσαι, σοβαρός σύντροφε;

Θα πρέπει να ξέρεις, και σου το γράφω αυτό, γιατί θέλω να κάνω ακόμα πιο δύσκολη τη στιγμή που θα σε ελέγξει η συνείδησή σου, ότι πολλοί από εμάς, βαθιά μέσα στην ψυχή μας, θα θέλαμε να είχε κάνει λάθος το Κόμμα. Θα θέλαμε να ήταν αλήθεια, ότι ο «Μήτσος θα παραμείνει κομμουνιστής», όπως δήλωνες. Θα θέλαμε να ήταν μια άτυχης στιγμή... Μια στιγμή από αυτές που τις προβλέπει η εσωκομματική πάλη, ο πολιτικός αγώνας. Ομως, δυστυχώς, η πραγματικότητα δεν είναι πάντα σύμφωνη με τις ευχές και τις επιθυμίες. Η πραγματικότητα, τις περισσότερες φορές, έρχεται σαν ήλιος και φωτίζει την αλήθεια. Η πραγματικότητα είναι οδοστρωτήρας... Τι κρίμα, πόσο δίκιο είχε το Κόμμα!

Δόξες όμοιες με αυτές του Βαλέσα. Την άλλη φορά, να είσαι σίγουρος, εκτιμώντας το έργο σου, θα ζητήσει να σε συναντήσει και ο ίδιος ο πάπας! Και θα φωτογραφηθείτε μαζί. Οπως έκανε και με εκείνον! Το σύστημα ξέρει να εκτιμά την προσφορά, και να αποτυπώνει τέτοιες στιγμές, όχι όπως το Κόμμα, που όλο «δώσε» σου λέει. Οποιος εργάζεται για την «ενότητα» της εργατικής τάξης αμείβεται. Και εσύ, Μήτσο, φαίνεται έχεις καταλάβει το συμφέρον σου. Στο καλό, λοιπόν, σύντροφε! Βγάλτα πέρα μόνος σου!