Και εκεί που πνίγεσαι στις σκέψεις σου, που προσπαθείς να φανείς δίκαιος στα γραπτά σου, βλέπεις την οθόνη να μετατρέπεται σε έναν μεγάλο καθρέφτη. Και αντί για γράμματα μέσα στον καθρέφτη, σχηματίζεται η εικόνα σου. Οι αυταπάτες εξαφανίζονται. Στον εαυτό σου δεν μπορείς να κρυφτείς, να πεις ψέματα...

Σα να έκρινα μια ταινία, ας πούμε. Η φρίκη παντού ήταν ίδια. Ομως, δεν ήταν ίδιος ο πανικός και ο φόβος. Ούτε τα άλλα, δευτερεύοντα και πρωτεύοντα συναισθήματα ήταν ίδια. Οι πολίτες της Νέας Υόρκης πιο πολύ νικήθηκαν από την έκπληξη και λιγότερο, θα έλεγε κανείς, από την ίδια την καταστροφή. Κανένας τους δεν περίμενε πως από θύτης θα γινόταν θύμα! Πως θα έτρεχε μέσα στη Νέα Υόρκη, στην καρδιά του καπιταλισμού, να γλιτώσει από τον «άγνωστο, τρελό πειρατή».

Το Βιετνάμ ήταν προετοιμασμένο. Η Σερβία, το ίδιο, το Ιράκ, επίσης. Καμία έκπληξη στα θύματα. Υστερα οι βόμβες εκεί δεν ήταν μια, δύο, ήταν χιλιάδες. Και οι καταστροφές ασύγκριτα περισσότερες. Και κανένας δεν ήξερε πόσο θα διαρκέσει ο βομβαρδισμός. Και τις περισσότερες φορές οι επιθέσεις γίνονταν νύχτα. Και δεν υπήρχαν νοσοκομεία γιατί και αυτά βομβαρδίζονταν. Και δεν υπήρχαν και τρόφιμα γιατί ο αποκλεισμός ήταν άγριος. Εκεί γινότανε πραγματικός πόλεμος δηλαδή...

Κανένας δεν αρνείται πως και εκεί σκοτώθηκαν αθώοι άνθρωποι. Πως και η Αμερική, τελικά, πλήρωσε και αυτή - πώς θα γινόταν αλλιώς, άλλωστε - με το δικό της αίμα την παράνοια της βίας. Ομως, η αθωότητα είναι σχετική έννοια...