Αυτό θα κάνω. Θα πω ότι παρακολουθώ εκπομπή του Τριανταφυλλόπουλου, όπου ο Μητσοτάκης δεν είναι ο Μητσοτάκης, αλλά εκείνος ο μυστήριος γιατρός με τα φουλάρια και τα χρυσά μανικετόκουμπα. Ο Λαλιώτης δεν είναι ο Λαλιώτης, αλλά εκείνος ο μπλαζέ εκδότης που μιλάει αργκό. Η Ντόρα δεν είναι η Ντόρα, αλλά εκείνη η καθηγήτρια Ψυχολογίας, που κουβαλάει στους ώμους της όλα τα βάσανα της ανθρωπότητας. Ο Εβερτ δεν είναι ο Εβερτ, αλλά ο ποιητής με την κοτσίδα.

Και θα παρακολουθώ, πάντα καθισμένος στη βαθιά πολυθρόνα μου, αδιάφορος και αδιαφορώντας για τα τεκταινόμενα, όλο το θίασο -και τι θίασο; - επί σκηνής. Θα παρελάσουν μπροστά στα μάτια μου πράκτορες, κλέφτες, απατεώνες, καταδότες, υπάλληλοι του ΟΤΕ να υποκλέπτουν συνομιλίες, κορίτσια της ΚΥΠ να την πέφτουν σε Ρώσους κατασκόπους, διαιτητές να πουλάνε παιχνίδια, στρατηγούς να παίρνουνε μάτι! Τι κόσμος, θεέ μου! Τι θέαμα! 200 πρωταγωνιστές και χιλιάδες κομπάρσοι. Το Μπεν Χουρ της ελληνικής πραγματικότητας στο σπίτι μας - και χωρίς να διαθέτεις ΝΟVΑ που κοστίζει.

Γιατί αν καταλήξω ότι όλα αυτά που βλέπω και ακούω γύρω μου, ότι όλες αυτές οι αθλιότητες που βγαίνουν στον αέρα, ότι όλος αυτός ο συρφετός που σέρνεται στα πόδια μου και βρωμίζει τον τόπο, ότι όλα αυτά τα ανθρωπάκια που κατηγορεί το ένα το άλλο, όλα αυτά δεν είναι κινηματογραφικό έργο, αλλά η ζωντανή πραγματικότητα που με δαγκώνει, τότε θα πρέπει να αντιδράσω. Να μπω, δηλαδή, σε φασαρίες. Να χάσω την ησυχία μου. Κι εγώ συνήθισα θεατής. Βολεύομαι στην πολυθρόνα μου...