Και εκεί που λες «πάει, τέλειωσε κι αυτή η άσχημη παρένθεση», να πάλι ο αγώνας. Ο αγώνας να σταθεί το φάντασμα στα ποδάρια του. Του διοργανώνουν γιορτές, του στήνουν συνεντεύξεις, το βάζουνε να μιλάει σε ακροατήρια, το βραβεύουν. Το φάντασμα, όμως έχει - πλέον - διαλυθεί οριστικά, τίποτα δεν το συνεφέρει. Με κόπο κρατάει τα παντελόνια να μην πέσουν και φανεί το τρύπιο βρακί του.

Και εκείνο, σαν τον τρελό του χωριού, να μιλάει για την «απομόνωσή» του στην Κριμαία, για την αδελφική σχέση του με τον Κολ, με τον Γκένσερ και τον Κίσινγκερ. Να μιλάει για τη Ραΐσα, που μαζί της δραματοποίησε στα ρώσικα τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα. Και να παριστάνει τον αθώο, ενώ ακόμα και οι πέτρες ξέρουν πως ήταν το πρώτο βιολί στην κακοστημένη παγίδα.

Ποιος σοβαρός άνθρωπος, ποιος εργαζόμενος σοβαρός άνθρωπος παίρνει πια στα σοβαρά αυτόν τον περιφερόμενο τσαρλατάνο; Αυτόν τον μοντέλο που διαφημίζει ανθυγιεινά προϊόντα; Ποιος σοβαρός και τίμιος άνθρωπος δέχεται να του σφίξει το χέρι; Στο εξής, ο Γκόρμπι θα πεθαίνει μέσα στις ιδρωμένες μασχάλες της αστικής τάξης. Θα σέρνεται μπροστά σε όλες τις κατουρημένες ποδιές που μείνανε αφίλητες. Θα κάνει αστεϊσμούς για να γελάνε οι φαφούτηδες. Θα γίνει χειρότερος από το χειρότερο.