Είναι μικρότερο το δικό μου βασανιστήριο και το δικό σας, βέβαια λέτε; Εγώ -και όχι μόνον εγώ, αλλά ολόκληρη η Αθήνα- το πρωί της ευρωπαϊκής άσκησης ετοιμότητας, μαρτυρήσαμε το γάλα της μάνας μας. Προδώσαμε όλες τις αρχές μας. Μουντζώσαμε ο ένας τον άλλον. Βρίσαμε ο ένας τον άλλον. Σπρώξαμε και σπρωχτήκαμε. Γίναμε άγρια ζώα. Ευρωπαίοι και ακόμα χειρότεροι.

Και όλα αυτά, βέβαια, όπως είδα και όπως είδατε, χωρίς την παρουσία -μιας έστω- άσπρης μπλούζας. Είδατε εσείς κάποιον γιατρό με κάποια σύριγγα στο χέρι να σας κυνηγάει; Είδατε κάποια νοσοκόμα να σας χώνει το χάπι στο στόμα; Δεν είδατε, φυσικά. Η θεραπεία έγινε παρουσία του εισαγγελέα, προσώπου, δηλαδή, υπεράνω υποψίας. Οι γιατροί δεν είχαν καμία συμμετοχή στην ανάκριση. Στη φαντασία σας είναι οι διαταραχές του μυαλού σας. Ισως να είναι αποτέλεσμα του τραύματος οι εφιάλτες που σας κυνηγάνε. Χημικές ουσίες, μας βεβαιώνουν, δεν δόθηκαν.

Και, ωστόσο, το ξερό μου κεφάλι- επιμένει. Χημικές ουσίες δόθηκαν και θα δίνονται μέχρι να τα μαρτυρήσουμε όλα. Αν δε μας δούνε να βγαίνουμε στους δρόμους και να διαδηλώνουμε μαζί με την κυβέρνηση, τους βιομηχάνους και το Χρηματιστήριο ενάντια στην ακρίβεια, να μποϊκοτάρουμε τις λαϊκές αγορές αγορές και τις «Εβγες», δεν πρόκειται να βγούμε από τον «Ευαγγελισμό». Αν δεν παραδεχτούμε πως εμείς φταίμε και για τα τρία κακά της μοίρας μας, δεν πρόκειται να μας αποσωληνώσουν. Θα μας κρατάνε στην εντατική. Και θα στέκονται πάνω από το κεφάλι μας, σαν τον χάρο, πράκτορες ντυμένοι γιατροί και νοσοκόμες, ανακριτές -ντυμένοι καθαρίστριες, εισαγγελείς προσποιούμενοι τους περαστικούς.