Κάποτε υπήρχε δικαιολογία. Ο πρωτόγονος άνθρωπος αδυνατούσε να εξηγήσει τα «τρομερά» και «φοβερά» φαινόμενα της φύσης και «λογικά» κατέληξε στη θρησκεία και στο... θεό! Και, πρωτόγονος όπως ήταν, άρχισε να κάνει πρωτόγονα πράγματα. Τάματα, θυσίες, τελετές, υπερβολές. Σήμερα, όμως, όλα ετούτα τα γελοία και θλιβερά «στιγμιότυπα», όλες ετούτες οι κραγμένες εκδηλώσεις, όλο αυτό το μαύρο και σκοτεινό ιερατείο που περιφέρεται, όλα αυτά τα εξωπραγματικά - και αντιεπιστημονικά - πράγματα που παρακολουθούμε, λογικά δεν θα έπρεπε να υπήρχαν. Εικόνες που κλαίνε, σταυροί που ματώνουν, παναγίες που γιατρεύουν, απόστολοι που χορεύουν τσάμικο, παπάδες που περιφέρονται πάνω στις καρότσες των Ντάτσουν (μαζί με την «θαυματουργή» εικόνα) σαν αρκούδες, όλα ετούτα που προκαλούν εμετό, θα έπρεπε να είχαν εξαφανιστεί - διά παντός - στις μαύρες τρύπες του Μεσαίωνα.
Η περίπτωση, πάντως, μόνο γραφική δεν είναι. Ετούτα τα μαυροντυμένα κοράκια που πέφτουν πάνω στις αδύναμες ψυχές και τις γδύνουν είναι συνειδητά όργανα της καθυστέρησης. Στρατιώτες που έχουν λόγους να κρατάνε τον άνθρωπο στα σκοτάδια. Υπηρέτες άδικων κοινωνικών συστημάτων. Μέρος και αυτοί του παρόντος κοινωνικού συστήματος. (Στις τελευταίες εκλογές ο αρχιεπίσκοπος βγήκε σε πλειστηριασμό. Η «πίστη» βγήκε σε πλειστηριασμό. Οπως στριμώχνονται οι δυστυχισμένοι ανίδεοι μπροστά στις δακρυσμένες εικόνες και γονατίζουν υποταγμένοι, έτσι στριμώχτηκαν και οι αστοί πολιτικοί στα πόδια του δεσπότη. Υποταγμένοι και θλιβεροί. «Ελεος» και βοήθεια - μετά δακρύων - ζητούσαν αμφότεροι και η θρησκεία, διά του αντιπροσώπου της, την έδινε απλόχερα όπου αυτή έκρινε συμφερότερον). Τέλεια συμπαιγνία!
Το πράγμα, όμως, το τελευταίο διάστημα άρχισε να γίνεται ακόμα πιο επικίνδυνο. Με την ανοχή των υπευθύνων τα ράσα, αφού υπέβαλαν την παρουσία τους στην πολιτική - και ως ένα σημείο έγιναν και ρυθμιστικός παράγοντας - ξεσάλωσαν και πήρανε σβάρνα τους νεαρούς πληθυσμούς. Αδίστακτοι πέφτουν πάνω στις ακατέργαστες ψυχές των παιδιών και τις δαγκώνουν αλύπητα. Παρουσία μάλιστα της κυβέρνησης και - δυστυχώς - των γονιών και των δασκάλων.
Είναι τάχα αστείο τα αστεία του Χριστόδουλου; Είναι τάχα ένα χαρούμενο διάλειμμα οι μαγειρικές συνταγές του προκαθήμενου; Ο Χάρρυ Κλινν είναι ο δεσπότης; Ενας λαϊκός διασκεδαστής; Ή τάχα μου η «πατάτες γιαχνί» είναι ένα αθώο φαγητό που τρώγεται χωρίς να «βαρύνει» το στομάχι; Τα αστεία του Χριστόδουλου είναι μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Μέρος του αποπροσανατολισμού.
Τα καινούρια «τρομερά» και «φοβερά» φαινόμενα της «φύσης», οι νέες μορφές καταπίεσης που εισβάλουν στην κοινωνία, οι δυσκολίες του σύγχρονου ανθρώπου να ερμηνεύσει «τις τυφλές δυνάμεις που διέπουν τον καπιταλισμό», όλο αυτό το ασήκωτο καθημερινό βάρος που σηκώνουν οι εργαζόμενοι ξαναφέρνουν τον άνθρωπο αδύναμο, βορά στα νύχια των επιτηδείων. Φανταστείτε, τώρα, τις νέες ψυχές. Και μάλιστα όταν η γνωριμία με το σκοταδισμό γίνεται με όλες τις επισημότητες. Οπως στο όρος των Ελαιών, ας πούμε. Οι μαθητές και οι δάσκαλοι ντυμένοι στα «καλά». Στοιχισμένοι στο προαύλιο του σχολείου. Στην απόλυτη αναμονή. Και ξαφνικά κάνει την εμφάνισή του το super star. Καμαρωτός καμαρωτός. Και μπαίνοντας, έτσι να σπάσει τη σιωπή, αμολάει την πρώτη κοτσάνα. «Σας πάω»!..
Και γελάμε όλοι, πιστοί και άπιστοι. Κάποιοι τον κάνουμε και γελοιογραφία. Κάποιοι άλλοι λέμε: ρε τον μπαγάσα! Ομως, τα παιδιά δεν έχουν τις εμπειρίες, τη γνώμη και την κρίση μας. Και αυτό μας διαφεύγει. Αυτά είναι αθώα σαν τα αρνάκια. Και το μυαλό τους αχρησιμοποίητο στουπόχαρτο ακόμα. Και απορροφάει άκριτα τη μαύρη μελάνη που πέφτει απάνω του. Ιδιαίτερα όταν χύνεται με όλους τους τύπους. Ο Δεσπότης, οι δάσκαλοι, οι γονείς!.. Ολος ετούτος ο μηχανισμός που φτιάχνει τους αυριανούς γονυκλινείς υποταγμένους.
Του
Νίκου ΑΝΤΩΝΑΚΟΥ
Κυρίως φύλλο 
Feeds
