Ποιος να ακούσει, τώρα, συναισθηματισμούς, κουβέντες ανόητων ανθρώπων, τώρα το Ιράκ πρέπει να ανασυγκροτηθεί. Το έργο πρέπει να προχωρήσει με γρήγορους ρυθμούς. Ο,τι έγινε, έγινε! Οι εταιρίες που ανέλαβαν το έργο δεν έχουν χρόνο για χάσιμο. Τα χρηματιστήρια δεν μπορούν να περιμένουν. Βουρ, λοιπόν, οι μπουλντόζες. Σπίτια, μέγαρα, άνθρωποι, ζωντανά, καλώδια, κολόνες, αεροδρόμια, παιδικοί σταθμοί, νοσοκομεία... στη χωματερή. Αύριο, τίποτα δεν πρέπει να θυμίζει το έγκλημα. Μπήκαμε στον 21ο αιώνα. Οι ταχύτητες είναι ασύλληπτες. Ο κόσμος θα πάει μπροστά έστω και παρά τη θέλησή του!

Το «σύντομο» τέλος, το τέλος που πολύ επιθυμούσατε όλοι εσείς οι «συνετοί» άνθρωποι, ήρθε, κύριοι! Οι Αμερικάνοι - με τις ευχές σας και τις διευκολύνσεις σας - σχεδόν, ολοκλήρωσαν το έργο τους. Η Βαγδάτη «ελευθερώθηκε». Ολα τα αγάλματα του Σαντάμ γκρεμίστηκαν από τα βάθρα τους. Ολοι οι δρόμοι της Βαγδάτης, της Βασόρα..., γέμισαν πτώματα. Δεν υπάρχει ούτε μια ιρακινή οικογένεια που να μη θρηνεί τουλάχιστον ένα νεκρό. Δεν υπάρχει ούτε μια ιρακινή οικογένεια που να μην ψάχνει στις στάχτες να βρει ένα κομμάτι του ανθρώπου που έχασε για να θάψει. Δεν ήταν εισβολή αυτό που έγινε στο Ιράκ. Χολέρα βαριά ήταν που έπεσε πάνω από τις πόλεις και τα χωριά, πάνω από τα ποτάμια, τις πεδιάδες και τις ερήμους.

Σιγά τα χεράκια της, σας παρακαλώ. Κοιτάτε τα λιανά δάχτυλά της, αυτά τα λιανά μελαχρινά δαχτυλάκια. Αυτά τα δάχτυλα κόπηκαν πριν ακόμα προλάβουν να χαιρετίσουν τον κόσμο. Πριν προλάβουν να χαϊδέψουν και να χαϊδευτούν. Πριν προλάβουν να εργαστούν. Πώς, με τι τρόπο, να ανασυγκροτήσεις ετούτο το λιανό κορμάκι, το ασχημάτιστο, που σκόρπισε στους πέντε ανέμους από τις εκρήξεις και τους πυραύλους; Πώς, με τι τρόπο, να δώσεις ζωή σε αυτό το διαμελισμένο λιανό πλασματάκι; Λεν ανασυγκροτείται, ψεύτες, ο κόσμος που έλιωσε οριστικά από τις βόμβες. Δεν ανασυγκροτείται μια χώρα που πόνεσε πόνο αβάσταχτο. Συγκολλήσεις θα κάνετε. Ράμματα και γάζες θα βάλετε για να κρύψετε τις πληγές που δημιουργήσατε. Το έγκλημα δεν επιδιορθώνεται...