Να μη σταθούμε - δεν αξίζει τον κόπο - σε όλες αυτές τις υπερβολές. Στα εκατομμύρια των εικόνων. Στους σταυρούς και στις σταυροφορίες. Στους «απελευθερωτικούς» πολέμους των παλαιών Χριστιανών, που είναι προάγγελοι των σημερινών πολέμων των σημερινών Χριστιανών. Να μη σταθούμε στο Μεσαίωνα και στο κάψιμο των αμαρτωλών. Να μην αναφερθούμε ούτε στην παλαιά ούτε στη νέα Μεσοποταμία. Ποιος νοιάζεται για τα κομμένα χέρια του Αλί; Ο πόλεμος τελείωσε, αυτά ξεχάστηκαν κιόλας! Το πετρέλαιο - και το αίμα - ρέει άφθονο. Το πετρέλαιο και το αίμα τα γεννάει το χώμα! Τι αξία έχουν οι άνθρωποι; Ο πολιτισμός - ποιος δεν το ξέρει (;) - προχωράει μόνο με βόμβες διασποράς. Αυτές που εξαερώνουν τους ανθρώπους. Που τους κάνουν αόρατους!

Ολα αυτά γίνονται από «κεκτημένη ταχύτητα»! Από το στρόβιλο της ιστορίας, η οποία ψάχνεται ακόμα. «Αυτός είναι ο κόσμος»! έτσι δε λένε; «Ο κόσμος θέλει να στέκεται στην επιφάνεια, δε νοιάζεται για την ουσία, αρέσκεται στις "ιστορίες"», αυτό δεν προβάλλουνε; Ο κόσμος πρέπει να φτάσει στην πηγή, λέω εγώ. Εκεί απ' όπου ξεκίνησε η ...«γιορτή». Η κάθε «γιορτή». Να φτάσει εκεί που πρωτοέκανε την εμφάνισή του το «Πάσχα». Πριν, δηλαδή, μπούνε στη μέση τα αρνιά και οι σούβλες. Τότε που οι Εβραίοι - ο «περιούσιος λαός» - γιόρταζαν για να τιμήσουν το «πέρασμά» τους από τη σκλαβιά στην ελευθερία. Τότε που γιόρταζαν την απελευθέρωσή τους από την αιγυπτιακή αιχμαλωσία. Τότε που δεν είχε εμφανιστεί ακόμα ο Χριστός και δεν ήταν τόσο γνωστή - όπως είναι σήμερα - η δυτική όχθη της Γάζας. Εκεί που η ελευθερία, τώρα, δοκιμάζεται κάθε μέρα.