Και εσύ, Τάκη μου, τι του ζητάς; Του ζητάς να συνεχίσει - επ' άπειρο; - να προσεύχεται για τις 11 του Σεπτέμβρη. Του ζητάς να ζητωκραυγάσει για το γκρέμισμα του σοσιαλισμού και την πτώση του τοίχους του Βερολίνου. Του ζητάς να πέσει πάνω στην Κούβα και να την κατασπαράξει μαζί με το Φιντέλ. Πράγματα, δηλαδή, που μπορεί να τα κάνει ο πρώτος ταραγμένος και υπανάπτυκτος εγκέφαλος. Ο πρώτος «ταγμένος» ταγματασφαλίτης. Λέξη δε λες, Τάκη μου, ούτε μέμφεσαι το διανοούμενο που και εκείνος δε λέει λέξη, για το Ιράκ, για την Παλαιστίνη, την Κύπρο, την ανεργία, την πείνα, τα δημοκρατικά δικαιώματα, τα εκατομμύρια των ανθρώπων που μαστίζονται από την καπιταλιστική δυστυχία. Κουβέντα δεν κάνεις για τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων που τα έχουν καταδικάσει να ζουν σαν τα ζώα. Που δεν έχουν την πολυτέλεια τη δική σου να διανοούνται, όπως εσύ!

Δεν μπορώ να δεχτώ πως μόνον ο αντικομμουνισμός σου σε οδηγεί σε τέτοιες πρωτόλειες σκέψεις. Η διανοητική καθυστέρηση είναι η λογικότερη εξήγηση. Εκείνο που δεν ξέρω είναι ο βαθμός αυτής της καθυστέρησης. Εχω να κάνω με μωρό (μικρότερο βαθμό καθυστέρησης), με ηλίθιο (μέσος βαθμός), ή με ιδιώτη (ανώτατος βαθμός); Και όλα αυτά γιατί προτιμώ να σε σκέφτομαι ψυχοδιανοητικά καθυστερημένο παρά συνειδητό πράκτορα. Γιατί με το πρώτο, με την κατάλληλη αγωγή, μπορεί να φτάσεις μέχρι και την πλήρη αποκατάσταση όλων των λειτουργιών του μυαλού σου. Ενώ με το δεύτερο δεν υπάρχει καμία ελπίδα.