Εχω καμιά υποχρέωση να σε βλέπω, ρε χοντρέ, με την κουμπούρα περασμένη στη ζώνη σου να εξέχει απειλητικά - και χυδαία - απ' την κουστουμιά σου μαζί με τις ξεχειλωμένες κοιλιές σου; Να σε βλέπει οπλισμένο σαν αστακό όλος ο κόσμος, γύρω στις πέντε χιλιάδες, που πήγαινε στο Ηρώδειο να συναντήσει τον Μολιέρο; Και να σε βλέπουν, κυρίως, και τα παιδάκια που έπαιζαν αθώα μπροστά σου; Και εσύ να γελάς με τη γουρουνίσια φάτσα σου, ευτυχισμένος για τα μεγαλεία σου. Να νιώθεις περήφανος, άχρηστε, για το «σιδερικό σου», ίδιος ο Τζουλιάνο Τζέμα.

Να πω ντροπή σου; Ποιον συνόδευες, ρε τύπε, εκεί απέναντι από τα σκαλιά του θεάτρου - πάνω στο πλακόστρωτο - έξω από τη σκούρα λιμουζίνα; Ποιος σε πληρώνει, ρε ψευτο-καουμπόη, κλεφτοκοτά του κερατά, για να κάνεις επίδειξη; Πάνε, ρε, οι άνθρωποι θέατρο οπλισμένοι, δεν πάνε να πεις στο αφεντικό σου! Οι κατσικοκλέφτες οπλοφορούνε, οι «χεσμένοι» και οι μαφιόζοι. Ποιον μαφιόζο συνόδευες, ρε «άντρα»; Ποιον επιφανή κερατά υπηρετείς; Ρε, Γκάρι Κούπερ της κατσαρόλας, ρε αφιλότιμε, καλά δε νοιάστηκες εμάς τους μεγάλους, μας θεωρείς προφανώς όλους ύποπτους και μας έδειχνες την τεχνητή προέκταση του φαλλού σου, τα παιδάκια, όμως, ρε Καλιγούλα, τι σου φταίγανε; Ταίριαζαν, ρε, οι φωνούλες τους και τα γέλια τους με το σκατό που είχες περάσει στο μπροστινό μέρος της ζώνης σου;

Ψύλλους στ' άχυρα, θα μου πείτε. Εδώ γέμισαν οι δρόμοι οπλοπολυβόλα. Εξω από τη Βουλή, στην Ακαδημίας, κάνεις ντρίμπλες ανάμεσα στις κάννες για να πας στη δουλιά σου. Στη Χαρ. Τρικούπη, οπλισμένοι αστυφύλακες με στολές εκστρατείας φυλάνε το ΠΑΣΟΚ φράζοντας τα γύρω στενά. Εξω από τα αστυνομικά τμήματα δεκάδες αυτόματα και ημιαυτόματα κάνουν παρέλαση και σημαδεύουν. Στις τράπεζες άλλα πιστόλια. Στις βίλες άλλοι οπλοφόροι. Στα γήπεδα άλλες πολεμικές μηχανές. Ωραίες εικόνες ωραίας δημοκρατίας! Κάννες και βλοσυρά βλέμματα. Κράνη και δεσμίδες. Γουόκι-τόκι και τηλεοπτικές μηχανές. Ηλεκτρονικά συστήματα ασφαλείας. Ενα κράτος να το πιεις στο ποτήρι! Ενα κράτος σαν τα μούτρα τους.

Πού θα πάει, λοιπόν, αυτή η κατάσταση; Θα γίνει η κάννη του περιστρόφου, τα αυτόματα και τα ημιαυτόματα, οι στολές εκστρατείας, τα αλεξίσφαιρα γιλέκα τρόπος ζωής; Θα «συνηθίσουμε» τη βία; Θα ανοίγουμε τα παράθυρα και μαζί με τα καυσαέρια θα μπαίνουν και οι μπαρούτες στα σπίτια μας; Θα μεγαλώνουν τα παιδιά μας δίπλα στις σφαίρες και στις χειροβομβίδες; Θα δεχτούμε έναν κόσμο που ο ένας θα σημαδεύει τον άλλον; Θα δεχτούμε έναν κόσμο που οι αξίες του θα εξαρτιούνται από την ταχύτητα που θα τραβάς το πιστόλι σου;

Είναι στραβός όποιος δε βλέπει πως γύρω μας «χτίζονται τείχη». Οποιος παριστάνει πως δεν «ακούει τους θορύβους». Ολη αυτή η απειλητική μηχανή, όλος αυτός ο κατασταλτικός μηχανισμός, όλες αυτές οι κάννες που μας σημαδεύουνε, όλα αυτά τα χοντρά τέρατα με τα πιστόλια, το μέλλον μας σημαδεύουν. Μερικές σκηνές από το έργο που θα παιχτεί αύριο μας δείχνουν. Μερικές σκηνές από τη ζωή του μέλλοντος μάς αποκαλύπτουν.

Αυτά, βέβαια, εάν δεν αντιληφθούμε τον κίνδυνο. Αν σιωπήσουμε στην πρόκληση. Αν θεωρήσουμε τους επίσημους και ανεπίσημους πιστολέρο μια αποδεκτή πραγματικότητα. Εάν δεν αντιδράσουμε άμεσα και δυναμικά. Ο κόσμος των πιστολιών και των δακρυγόνων δεν είναι ο κόσμος που μας πρέπει. Οι πολίτες δεν είναι ύποπτοι και επικίνδυνοι στόχοι για να τους βάλει ο κάθε κρετίνος στο σημάδι. Οι πολίτες εργάζονται και αποδίδουν μόνο μέσα σε κοινωνίες ελευθερίας. Τα πιστόλια και οι απειλές είναι για το σκυλολόι τους.