Τα παραδείγματα πολλά. Από το χώρο της Τέχνης, από το χώρο του αθλητισμού, της πολιτικής και, τελευταία, και από το χώρο της Δικαιοσύνης. Πιο πρόσφατο παράδειγμα, ο πρόεδρος του δικαστηρίου, που δικάζει τη «17 Νοέμβρη». Τι έξυπνος! Τι μορφωμένος! Τι χιούμορ και ...χιλιάδες τέτοιοι - και καλύτεροι - χαρακτηρισμοί! Μέχρι πρόσφατα, γιατί ...πολύ πρόσφατα, όλα δείχνουν ότι και αυτός ο έρωτας οδηγείται - μάλλον - στη δύση του. Για τον αδέκαστο, τον μορφωμένο, τον χιουμορίστα, ακούστηκαν οι πρώτες κακίες. Γράφτηκαν τα πρώτα - κακά - σχόλια. Ειπώθηκαν οι πρώτες άνοστες και, ίσως, απαξιωτικές κουβέντες.

Στα μαλακά έπεσαν, επίσης, και μια σειρά άλλες μικρότερης σημασίας αποφάσεις. Και τα πράγματα, όπως γίνεται σε παρόμοιες περιπτώσεις, πήραν το δρόμο τους. Ομως, τελικά, κανένας δε «διδάχτηκε» από αυτήν την ιστορία. Ο καλός και άξιος πρόεδρος, που δε δέχεται μύγα στο σπαθί του, δε διευκόλυνε τον ελληνικό λαό να δει και να ακούσει. Και, τέλος, να βγάλει τα συμπεράσματά του. Τελικά, από όλη αυτήν την πολύ σοβαρή υπόθεση το μόνο που θα μείνει για την ιστορία είναι το ...χιούμορ του προέδρου. Και, βέβαια, η κατακόρυφη άνοδος και η βασανιστική πτώση του.

Με υποθέσεις, όμως, δε διδάσκονται οι πολίτες. Ούτε, πολύ περισσότερο, καταξιώνονται δικαστές. Και, βέβαια, δε δικαιώνουν το ρόλο τους τα ΜΜΕ. Μπροστά στα μάτια μας παίζεται μια, ακόμα, άσχημη επικοινωνιακή παρτίδα. Μια παρτίδα, που αφήνει αναπάντητα, συσκοτίζει καλύτερα, ερωτήματα, που έχουν να κάνουν με την κίνηση ή την ακινησία της κοινωνίας. Ομως (και) στην υπόθεση της «17 Νοέμβρη», η Ιστορία, όπως κάνει πάντα, θα πει το δικό της, τελικό λόγο. Θα βγάλει τη δική της απόφαση για τους ενόχους, για τους δικαστές, για τα ΜΜΕ, για όλους...