Εγώ 'μαι τέκνο της ανάγκης κι ώριμο τέκνο της οργής»

Κ. ΒΑΡΝΑΛΗΣ

Οι εβδομήντα χιλιάδες εργάτες, που βγήκαν στους δρόμους της αμερικάνικης μεγαλούπολης και συγκρούστηκαν με τα όργανα της άρχουσας τάξης, δεν έπεσαν ξαφνικά από τον ουρανό. Δεν ξύπνησαν κάποιο πρωί έτοιμοι για τη μάχη. Δε δραπέτευσαν ξαφνικά μέσα από τους στίχους κάποιου ποιήματος. Χρειάστηκαν χρόνια, αιώνες, για να κατανοήσουν το στίχο του Βάρναλη. Να υλοποιήσουν το στίχο του Βάρναλη. Να συνειδητοποιήσουν πως δεν είναι «...σπορά της τύχης...», αλλά «...ώριμα τέκνα της οργής»!

Μπαίνουν σήμερα σε αμφισβήτηση τα λόγια του Βάρναλη: «Εγώ είμαι τέκνο της ανάγκης...»; Της ανάγκης να αλλάξει ο κόσμος; Της ανάγκης για ισότητα, δικαιοσύνη, κομμουνισμό; Οποιος πιάνεται από τα νομοτελειακά «ζιγκ - ζαγκ» της Ιστορίας και θεωρεί πως ο ξεσηκωμός του Σικάγου, η Ρώσικη Επανάσταση δε θα έχουν συνέχεια - και ολοκλήρωση - δεν έχει θέση στους στίχους του ποιητή. Δεν έχει θέση στην αέναη διαδικασία της εξέλιξης. Είναι ένα τρομοκρατημένο γουρουνάκι, που κυλιέται στη λάσπη της απελπισίας!

118 χρόνια μετά, ο κόσμος δεν είναι, πια, ο ίδιος. Ο εργάτης πέρασε από το σκοτάδι στο φως. Σήμερα, πια, γνωρίζει πως αυτός - και μόνον αυτός - είναι «...ο πλαστουργός της νιας ζωής». Εχει ιστορικές αποδείξεις γι' αυτό. Ιστορικές αποδείξεις πως μπορεί. Ιστορικές αποδείξεις πως η - τελική - σύγκρουση είναι και αναπόφευκτη και νικηφόρα. Γιατί σήμερα διαθέτει τα «εργαλεία», που δε διέθετε τότε. Σήμερα η εργατική τάξη είναι, πια, οργανωμένη. Εχει τα συνδικάτα της, το Κόμμα της...

Σήμερα, πια, δε γιορτάζουμε! Διεκδικούμε! Και όχι, πια, οχτάωρα και σωστές συνθήκες δουλιάς. Αυτά πρέπει να θεωρούνται αυτονόητα! Σήμερα ο εργάτης είναι, πια, ώριμος να πλάσει μόνος του τη ζωή του. Μπορεί αυτή η ωριμότητα να μην εκφράζεται, ακόμα, από το σύνολο της εργατικής τάξης, αυτό όμως δε σημαίνει πως το αίτημα δεν είναι ώριμο. Πως το μυαλό της εργατικής τάξης δε δουλεύει προς αυτήν την κατεύθυνση. Πως το ζήτημα δεν έχει τεθεί...

Η απόσταση από τους Στύλους του Ολυμπίου Διός, όπου έγινε η πρώτη εργατική γιορτή το 1893, μέχρι την πλατεία Εθνικής Αντίστασης της Πρωτομαγιάς του ΠΑΜΕ του 2004, δεν είναι χιλιομετρική απόσταση. Είναι χρονική και ποιοτική. Είναι μια απόσταση, γεμάτη εκτελεσμένους, δολοφονημένους, εξόριστους και φυλακισμένους. Μια απόσταση, που δεν μπορεί να ξεχαστεί... Είναι απόσταση, που έγινε βήμα βήμα, μέτρο, μέτρο. Με πισωγυρίσματα, ναι, όμως, πάντα σε ανοδική πορεία... Μια πορεία, που ξεκίνησε από τον Επίκουρο (και πιο πριν) και οδηγεί στο διαρκώς ανανεούμενο μέλλον!