Και ακούστε - και δέστε τρέλα. Ενώ εσύ, που δεν πιστεύεις σε θεό και αγίους, τους ακούς και απομακρύνεσαι, κάνοντας το σταυρό σου (!), πρωθυπουργοί, αρχηγοί κομμάτων, υπουργοί και βουλευτές εκπλιπαρούν την ευχή τους! Και δέστε κάλλος! Μαζί με τους δεσποτάδες, που μαλλιοτραβιούνται ξεκατινιάζοντας ο ένας τον άλλον, πλακώνονται στις χριστοπαναγίες και στους θεούς και οι πολιτικοί στις τηλεοράσεις!.. «Ποιος Χριστόδουλος, ρε κόπανε, το Φανάρι είναι η όλη θρησκεία»!

Και έρχεται το Φανάρι, όπου εσύ επενδύεις, ντυμένο στα επίσημα, και πέφτει στα πόδια του Ρουβά να σε εκθέσει: «Να με στείλεις ένα μπλουζάκι από αυτά που μοιράζεις στα κορίτσια, με αφιέρωση, παρακαλώ»! Και κουφαίνεσαι! Είναι καλά ο πατριάρχης ή φύρανε; Ζήλεψε, λέτε, την Μπακογιάννη, που κρατώντας με το δεξί χέρι τον άντρα της έπιανε με το αριστερό τον Ρουβά να βγούνε οι τρεις τους φωτογραφία! Και όλα αυτά μπροστά στα μάτια όλης της ανθρωπότητας! Γιατί να είναι πιο σοβαρός ο πατριάρχης. Που, στο κάτω κάτω, δεν έκανε και σαν ξελιγωμένος. Αυτός ούτε αγκαλιές, ούτε χειροφιλήματα. Οπως η Ντόρα. Εκείνος στο θρόνο του και ο Ρουβάς απέναντι. Οι οικειότητες ήταν λεκτικές, α, όλα κιόλα!

«Αγιοι πατέρες»! Οπ! κόλλησα! Ποιον να επικαλεστούμε, σας ρωτάω. Τίποτα δεν έμεινε όρθιο. Αφού βάρεσαν αλύπητα την οικονομία, αφού ρούφηξαν αλύπητα τον ιδρώτα μας, αφού μας βούλιαξαν στην ανεργία, αφού μας πέταξαν στα ράντσα στους διαδρόμους των νοσοκομείων, αφού μας εξάντλησαν, τώρα χορεύουν απάνω μας - και απάνω στον πολιτισμό και την αισθητική μας - τους σκυλάδικους χορούς τους. Μετέτρεψαν τη ζωή μας - τη μοναδική ζωή μας - σε έναν απέραντο σκουπιδότοπο. Οπου το κακό γούστο ανταγωνίζεται τη χυδαιότητα. Οπου η μια αγυρτεία ακολουθεί την άλλη...

Βαθιά μου πίστη είναι, και γι' αυτό λυπάμαι ιδιαίτερα, πως ετούτοι οι άνθρωποι, δυστυχώς, δε λένε ψέματα! Δεν υποκρίνονται. Ετσι είναι! Απλοϊκοί και πρωτόγονοι. Φουστανελάδες ντυμένοι στου Dior και στου Gouzzi! Αρχοντόβλαχοι και αρχοντοβλάχες που κυνηγάνε ό,τι γυαλίζει. Δυστυχώς, για την τύχη μας, και για την τύχη του τόπου μας, όλο ετούτο το κακόγουστο πλήθος είναι η πολιτικο-θρησκευτική μας ηγεσία! Και είμαστε αναγκασμένοι, μέχρι να τους αποτινάξουμε, να βιώνουμε και εμείς την άθλια καθημερινότητά τους. Να ακούμε τις άθλιες κραυγές τους όταν διαφωνούνε ή όταν διασκεδάζουνε.